Сказ пра залатое пёрка

Як матульку немаўлём
Меў за Матку Боску -
Я смактаў і ўноч і днём
Залатую соску.

Падкачаўшыся крыху,

Часта і ў ахвотку
Еў ільняную жмыху
З залатога сподку.

Як давер бацькоў зазнаў -

Хоць малы, а служка!
Парасят на выган гнаў
Залатою пужкай.

Стаў падлеткам - на мурог

Пасвіць вёў Буронку
На прывязаным да рог
Залатым пастронку.

Потым... неяк на жніве

Птушка перапёлка
Падарьтла ў жыце мне
Залатое пёрка.

Хай не з неба журавель -

"Жнеячка" затое.
Я ад шчасця ружавеў:
Пёрка залатое!

Любаваўся доўга ім

Дый схаваў чын-чынам:
Рана знацца мне з такім
Залатым начыннем.

Як, пажыўшы, награшу -

Вось тады, канешна,
Выму пёрка й напішу
Залатое нешта.

Жыў, грашыў і гараваў,

Піў і плакаў горка.
Дый забыўся дзе схаваў
Залатое пёрка.

Сама ў час, адчуў калі,

Што душа гатова
Падарыць сваёй зямлі
Залатое слова.

Ну, ды што ж! Такой бяды!

Гэты дар у вершах
Зробіць нехта малады -
З племя шчаслівейшых.

Тое пёрка ў добры час

Знойдзе ў нейкім склепе
I напіша Слова-Сказ
Прыгажэй і лепей.

2003-2004

ЭКСПРОМТ

Калі дапякуць, што ні есца, ні п'ецца
I нават на сэрцы аскоміна -
Я еду зірнуць, як дымочак віецца.
Не, не, не шашлычны, а з коміна.

А потым агмень распалю на падворку,

З камення Лагойшчыны складзены,
I буду там з полымцам весці гаворку
Пра лёс наш, чужынцамі скрадзены.

2002

КЛІЧ ДА БЕЛАРУСКАЙ МОЛАДЗІ

Новы век
Азарыў небасхіл.
"Чый ён будзе?" -
Прарокі гамоняць.
Будзе наш -
Калі выстарчыць сіл
У цябе,
Беларуская моладзь!

Значыць,

Трэба па долю ісці
З цвёрдай верай,
Што вёрсты не змораць.
Дык не страць,
Не ўступі,
Не ўпусці,
Гэты шанц,
Беларуская моладзь!

Хай за зданню

Пачварыцца здань
Сілу волата
Цені не зломяць.
Час прабіў:
Уздыміся
I стань
У шыхты,
Беларуская моладзь!

Веру:

Выпаўзні з чорнай начы
Дух твой вольны
На здраду не змовяць.
Раздрузгоч,
Раскрышы
I змяці
Іх кубло,
Беларуская моладзь!

Помні:

Волю ў змаганні бяруць,
А не просяць,
Не кленчаць,
Не моляць.
Толькі ты
Зберажэш Беларусь!
Толькі ты,
Беларуская моладзь!

2001

БЕЛАРУСКАМУ ДЗЕЦЮКУ

Што дрыпаеш гэтак дробна
На падагнутых нагах?
Роўна хадзі, брат, роўна!
I кроку прыдай размах!
Шырока ступай і цвёрда!
Паставу ў хадзе змяні!
Годна трымайся й горда!
Ты - на сваёй зямлі.

Што ты пагляд панылы

Пад ногі ўпіраеш, у дол?
Што: табе - край нямілы?
Родны прастор наўкол?
Смела, а не як злодзей.
На свет і людзей зірні!
Годзе трымцець, брат, годзе!
Ты - на сваёй зямлі.

Што ты ўсё шэптам, шэптам

Ды і на вуха яшчэ,
Нібы махляр з гешэфтам:
Крый Бог - сакрэт "працячэ".
Прэч адкінь гэту боязь!
I праўду перад людзьмі
Кажы, брат, на поўны голас!
Ты - на сваёй зямлі.

2005, чэрвень

З ВЕКУ Ў ВЕК I З РОДУ Ў РОД