Το Μεγάλο Κυνήγι

Η Βέριν, με τη μύτη χωμένη στις σημειώσεις της, δεν πρόσεξε τίποτα. «Δεν ξέρω, Μητέρα. Όμως αμφιβάλλω. Δεν ξέρουμε τίποτα για τις χώρες που ξεκίνησε να κατακτήσει ο Άρτουρ ο Γερακόφτερος. Είναι μεγάλο κρίμα που οι Θαλασσινοί αρνούνται να διασχίσουν τον Ωκεανό Άρυθ. Λένε ότι από την άλλη μεριά βρίσκονται οι Νήσοι των Νεκρών. Μακάρι να ήξερα τι εννοούν μ’ αυτό, αλλά οι Θαλασσινοί δεν ανοίγουν εύκολα το στόμα τους, ανάθεμά τους...» Αναστέναξε, χωρίς να σηκώσει ακόμα κεφάλι. «Το μόνο που έχουμε είναι μια αναφορά σε ‘χώρες κάτω από τη Σκιά, πέρα από τον δύοντα ήλιο, πέρα από τον Ωκεανό Άρυθ, όπου βασιλεύουν οι Στρατιές της Νύχτας’. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να μας λέει αν οι στρατιές που έστειλε εκεί ο Γερακόφτερος ήταν αρκετές για να νικήσουν αυτές τις ‘Στρατιές της Νύχτας’, ή ακόμα και για να αντέξουν μετά το θάνατό του. Όταν άρχισε ο Εκατονταετής Πόλεμος, όλοι έτρεχαν να αρπάξουν από ένα κομματάκι της αυτοκρατορίας του, και κανένας δεν άδειαζε να σκεφτεί τις στρατιές του πέρα από τη θάλασσα. Μου φαίνεται, Μητέρα, ότι αν οι απόγονοί τους ζούσαν ακόμα, και αν σκόπευαν ποτέ να επιστρέψουν, δεν θα περίμεναν τόσον καιρό».

«Τότε πιστεύεις ότι δεν είναι προφητεία, Κόρη μου;»

«Τώρα, ‘το αρχαίο δέντρο’, είπε η Βέριν, απορροφημένη στις σκέψεις της. ‘Πάντα κυκλοφορούσαν φήμες —τίποτα παραπάνω— που έλεγαν ότι όσο υπήρχε το έθνος του Άλμοθ’, είχε ένα κλαρί του Αβεντεσόρα, ίσως μάλιστα ένα ζωντανό δενδρύλλιο. Και το λάβαρο του Αλμοθ ήταν ‘γαλάζιο για τον ουρανό από πάνω, καφέ για τη γη από κάτω, με το πλατύ Δένδρο της Ζωής να τα ενώνει’. Φυσικά, οι Ταραμπονέζοι αυτοαποκαλούνται Δένδρο του Ανθρώπου, και υποστηρίζουν ότι κατάγονται από άρχοντες και ευγενείς της Εποχής των Θρύλων. Και οι Ντομανοί μιλούν για καταγωγή από κείνους που έφτιαξαν το Δένδρο της Ζωής στην Εποχή των Θρύλων. Υπάρχουν κι άλλες πιθανότητες, μα σημείωσε, Μητέρα, πως τουλάχιστον τρεις απ’ αυτές επικεντρώνονται στην Πεδιάδα Αλμοθ και στο Τόμαν Χεντ».

Η φωνή της Άμερλιν έγινε απατηλά απαλή. «Θα αποφασίσεις επιτέλους, Κόρη μου; Αν η σπορά του Άρτουρ του Γερακόφτερου δεν επιστρέφει, τότε αυτό δεν είναι προφητεία, και δεν αξίζει ούτε όσο ένα σαπισμένο ψαροκέφαλο να μάθουμε ποιο αρχαίο δέντρο εννοεί».

«Μπορώ μόνο να σου πω τι ξέρω, Μητέρα», είπε η Βέριν, σηκώνοντας το βλέμμα από τις σημειώσεις της, «και να αφήσω την απόφαση στα δικά σου χέρια. Πιστεύω πως οι τελευταίοι εναπομείναντες, από τις στρατιές που είχε στείλει εκεί πέρα ο Γερακόφτερος, πέθαναν πριν πολύ καιρό, αλλά δεν σημαίνει πως είναι αλήθεια επειδή το πιστεύω. Ο Καιρός της Αλλαγής, φυσικά, αναφέρεται στο τέλος μιας Εποχής, και ο Μέγας Άρχοντας—»

Η Άμερλιν χτύπησε με το χέρι το τραπέζι, μ’ έναν κρότο σαν κεραυνό. «Ξέρω πολύ καλά ποιος είναι ο Μέγας Άρχοντας, Κόρη μου. Νομίζω πως καλά θα κάνεις να πηγαίνεις τώρα». Πήρε μια βαθιά ανάσα και φάνηκε καθαρά ότι προσπαθούσε να συγκρατηθεί. «Πήγαινε, Βέριν. Δεν θέλω να σου θυμώσω. Δεν θέλω να ξεχάσω ποια έβαζε τις μαγείρισσες να αφήνουν έξω μπισκοτάκια τα βράδια, τότε που ήμουν μαθητευόμενη».

«Μητέρα», είπε η Μουαραίν, «δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να υποδεικνύει προφητεία. Όποιος έχει λίγο μυαλό και λίγες γνώσεις θα μπορούσε να σκαρώσει κάτι ανάλογο, και κανένας δεν είπε ποτέ ότι οι Μυρντράαλ δεν έχουν πονηρό μυαλό».

«Και φυσικά», είπε ήρεμα η Βέριν, «ο άνδρας που διαβιβάζει πρέπει να είναι ένας από τους τρεις άνδρες που ταξιδεύουν μαζί σου, Μουαραίν».

Η Μουαραίν στάθηκε, κοιτάζοντάς την σαν να είχε πάθει σοκ. Λεν αντιλαμβάνεται τον κόσμο; Εγώ είμαι η ανόητη. Πριν καταλάβει τι κάνει, είχε απλώσει στην παλλόμενη λάμψη, που πάντα ένιωθε να περιμένει εκεί, στην Αληθινή Πηγή. Η Μία Δύναμη κύλησε σας φλέβες της, φορτίζοντάς την με ενέργεια, σβήνοντας την ανταύγεια της Δύναμης από την Έδρα της Άμερλιν, καθώς έκανε κι εκείνη το ίδιο. Η Μουαραίν δεν είχε σκεφτεί ποτέ της πως θα χειριζόταν τη Δύναμη εναντίον μιας άλλης Άες Σεντάι. Ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς, διακυβεύεται ο ίδιος ο κόσμος, και πρέπει να γίνει ό,τι πρέπει να γίνει. Πρέπει. Αχ, Βέριν, γιατί έχωσες τη μύτη σου σε λάθος μέρος;

Η Βέριν έκλεισε το βιβλίο και το έχωσε πάλι στη ζώνη της, και μετά κοίταξε πρώτα τη μια γυναίκα και μετά την άλλη. Σίγουρα είχε αναληφθεί την άλω που περιέβαλλε την καθεμιά τους, το φως που προερχόταν από το άγγιγμα της Αληθινής Πηγής. Μόνο κάποια που είχε εκπαιδευτεί στη διαβίβαση μπορούσε να δει τη λάμψη, αλλά δεν υπήρχε καμία πιθανότητα μια Άες Σεντάι να μην την προσέξει σε μια άλλη γυναίκα.