– Биз чапга, сизлар ўнгга. Раимул шу ерда олиб тушлик тайёрлайди. Учрашув жойимиз ам шу ерда бўлади.
– Мен сизга ировул олиб келаман.
– Худо омадларингни берсин, овларинг бароридан келсин.
Шорубий дўсти Шомансур билан тўай ичкарисига от солдириб кетдилар. Тўайнинг айвонот олами ранг-баранг бўлиб, жуда ам бой эди. Баайбат дарахтлар орасидан ёввойи уёнлар югуриб чиишар, ар хил ушлар париллаб чииб ўзларини панага олардилар. Аён-аёнда уркович жайронлар ам учраб, уюндек югуришиб бир лазада кўздан ойиб бўлардилар. увончини ичига сидиролмаган Шорубий отилиб чиан жайроннинг кетидан от солди, ўлжасининг орасидан увишга берилиб кетиб, анчагина ичкарилаб кетди. Йўранинг чопирлиги жайроннинг абжирлигига бас келолмас, терлаб-пишиб югуришда давом этарди. От сесканиб кетди, пишириа ўхшаган товушдан илкис тўхтади.
Атиги йигирма адам нарида сову кўзларини Шору томонга адаб баайбат йўлбарс депсиниб турарди. Думини гажжак илиб наъра тортишидан амла илмочилиги сезилиб турарди. Йўлбарс икки сабабга кўра одамга ужум илиши мумкин. Болалаган пайтда инига яин келиб олинса, очликдан ўта ийналган олатда ёки бирор сабабга кўра ярадор бўлса одамдан ўч олиши ани. Ўз кучига ишонган Шорубий ўзини йўотиб ўймади, у илгарилари ам ар хил йиртичларга дуч келган, лекин озиргидек бундай яин масофадан унга рўпара бўлмаган. У ўйланиб олди, агар орасига очса йиртич албатта амла илади, жойида имирламай туришнинг иложи йў, чунки от сесканиб титрамода, илкис аракат илиб ишни бузиб ўйиши мумкин. Йўлбарсни камон билан улатиб бўлмайди, аксинча яраланиб атти ужумга ўтади. ўлидаги найзани шайлади, йўлбарс наъра тортиб яна ужумга ўтади. ўлидаги найзани шайлади, йўлбарс наъра тортиб яна яинлаша бошлади. андай чиройли жонзот ўйлади Шору, бир зарба билан улатиш мумкин, лекин жонивор увол бўлади. Ахир у тўайзорнинг ярашии-ку, айвонлар подшосини ўлдириш инсофдан эмас. Ўйланиб ўлтиришга фурсат олмади, ўлидаги найзанинг тўмто томони билан сакрашга шайланган йиртични зарб билан урди, кўз очиб юмгунча иккинчи бор ора оёининг юори исмига янада кучлиро зарба берди. Хавф-хатар чекина бошлади, ора оёидан атти зарба олган малу осаб-осаб чекина бошлади. От чоптириб етиб келган Шомансур ажойиб манзарани кўриб жойида анграйиб олди.
– Бу йўлбарс-ку, – деди у овлииб. – Сизга ужум илмадими?
– илмочи бўлди, лекин эплай олмади.
– Найза санчдингизми?
– Йў, кети билан урдим.
– азиллашяпсизми?
– Йў, чиндан айтаяпман.
– Нега бундай илдингиз?
– Ўлдиргани кўзим иймади.
– Йиртичга шу даражада шафат илиш хавфли-ку.
– Хавф-хатар олдида ўзингни йўотмасанг, ар андай офат чекинишга мажбур бўлади.
– Орага айтамизми? Мен йўл-йўлакай ов ила олмадим, лекин сизни ахтаравериб чарчадим.
Анча-мунча ўлжа билан айтишган йигитлар, гулхан атрофига бориб ўтирдилар.
– Отам келмадиларми?
– али замон келиб олишса керак, – деди Раимул. – Таом олиб келайми?
– озирчалик чой келтирсанг етарли.
– Хўп бўлади.
– Нима таом тайёрладинг?
– Кийик гўштидан кабоб илдим.
– ировул гўштидан шўрва тайёрла, дадам хуш кўрадилар.
Шорубийнинг йўлбарс билан олишгани бутун ишлоа ва аста-секин теварак-атрофга ёйила бошлади. Биров у деса, биров бу дейди. Шорубий ёлиз ўзи каттакон йўлбарс билан олишиб, найза билан алок илибди деса, яна кимдир йў, уролсиз ўли билан мав илибди дейди. Шо авлодидан бўлган Шорубийнинг обрў-эътибори ўн чандон ошиб кетди.
– Чинакам шо авлодидан-да.
– Шо бўлишга муносиб йигит-да.
– Жасурлиги усни-жамолига монанд.
***