Ваўчкі

Таня пабегла, каб выканаць заказ, прынесці піва, і тут Павел, сам не ведае як і чаму, таксама крыкнуў:

— Таня!

Таня на бягу азірнулася, убачыла, што Павел яе кліча, і скоранька вярнулася, падбегла да Паўла.

— I мне піва! — сказаў Павел чамусьці са злосцю, азірнуўшыся на столік, за якім сядзела выпіўшая кампанія.

— Ага,— кіўнула Таня і пабегла да буфета. Скора яна бегла зноў праз залю, несучы на падносе шэсць куфляў піва, над кожным з якіх грыбам ісівалася белая пена, сцякаючы дробнымі пузыркамі па гранёных шкляных берагах. Пяць куфляў яна паставіла той кампаніі, а адзін, трымаючы ў руцэ, прынесла Паўлу.

Ён пакрышку цадзіў праз зубы піва з цяжкога куфля, паднімаючы яго за тоўстую шкляную ручку, адчуваючы на губах казытлівую пену, гаркаваты смак і хмельны пах, і лічыў, колькі будзе каштаваць яму сённяшняя вячэра. Выходзіла мнагавата, залішне для яго кашалька, але піва пачынала прыемна хмяліць галаву, усяму целу зрабілася лёгка, а сэрцу весела, не хацелася думаць пра грошы, пацягнула некуды пайсці, некага сустрэць, пагаварыць па душах, паспавядацца. Але пайсці Паўлу не было да каго, хіба да рэдактаршы, толькі што ён будзе рабіць у той пажылой жанчыны, пра што з ёю гаварыць. I ўсё ж некуды пайсці закарцела, здалося, што сёння вечарам павінна здарыцца нешта незвычайнае, ці ён каго сустрэне, ці хто-небудзь знойдзе яго, не можа быць, каб дні ішлі за днямі, звычайныя, падобныя адзін да аднаго, і нічога ў яго не змянілася.

Ён дапіў сваё піва і гучна, як рабілі тут усе, як і сам рабіў звычайна, паклікаў:

— Таня!

Не паспеў ён паклікаць, як яна ўжо бегла да яго, неяк бачком, адну руку трымаючы ў кішэні фартушка, а другою размахваючы ўзад і ўперад.

— Палічы мне, колькі я тут наеў ды напіў,— сказаў ён, калі Таня спынілася каля яго століка.

— Зараз, зараз,— скоранька загаварьіла Таня і пачала вымаць з кішэні фартуха свой блакноцік. Блакноцік зачапіўся, не хацеў вылазіць, і Таня тузанула яго раз і два, пакуль не вывернула навыварат кішэньку. Агрызак алоўка ўпаў на падлогу, пакаціўся, і яна скоранька нахілілася, каб падняць яго. Ад сваёй нязграбнасці пачырванела і пачала хуценька лічыць, паклаўшы блакноцік на мокры, заліты півам стол.

Яна назвала суму, якая здалася Паўлу малою, ён лічыў, што праеў і прапіў больш, але ўзрадаваўся, што патраціў не так і многа, выняў грошы, аддаў Тані, і тая паклала іх у кішэню сукенкі, прыкрытую фартушком.

Таню зноў паклікалі, і яна пабегла, а Павел сабраўся ўжо ісці, але ў галаве ўсё лічылася — як жа так, чаму ў Тані выйшла менш, як у яго. Ну, боршч, ну, каша з катлетаю, адзін куфаль піва, другі... I тут ён зразумеў — Таня забылася палічыць той куфаль піва, першы.

Ён апусціўся на крэсла, з якога быў падняўся, каб ісці са сталоўкі. Вырашыў аддаць Тані грошы.

Сядзеў і думаў, як ён зараз зноў пакліча Такю, як яна ўзрадуецца, што ён не пайшоў з яе грашыма, убачыць, які ён чэсны, сумленны хлопец. Грошы за куфаль піва — невялікія грошы, не збяднела б, згубіўшы іх, Таня, не забагацеў бы, знайшоўшы іх, Павел, як гэта кажуць, і ўсё ж яму прыемна было чакаць хвіліны, калі ён узрадуе Таню, пакажа ёй, які ён сумленны.

А Таня бегала па залі — збірала са сталоў брудныя талеркі, стаўляла іх гарою на падносе і, упіраючы паднос у жывот, цягнула да вакна, што вяло ў кухню, потым збірала пустыя бутэлькі, куфлі.

Нарэшце ён паклікаў яе, і Таня, крыху здзіўленая, што ён яшчэ тут, яшчэ не пайшоў, падышла да яго століка.

Голасам, знарок іранічным, але і дабрадушным — Паўла аж распірала радасць, што ён такі чэсны,— ён сказаў Тані:

— Ану палічы яшчэ раз, што я ў цябе браў...

Таню як выцяў хто, яна аж сабралася ўся ў камячок, спалохана і вінавата заморгала вачыма.

— А... а што...— заікнулася яна.— Я магу, магу,— пачала яна хуценька вымаць з кішэні фартушка свой блакноцік. Яна пачырванела, як ад вялікага сораму, аж слёзы, здаецца, бліснулі на вачах.

— Чаго ты спалохалася,— лагодна сказаў Павел.— Ты ў свой бок не далічыла, сама ашукалася.

Таня глядзела на яго і як не разумела, чаго ён ад яе хоча, смяецца з яе, ці што. Тады Павел загаварыў сур’ёзна.

— Я ў цябе браў два куфлі піва, а ты палічыла за адзін, так што на,— выняў ён з кішэні рэштку сваіх грошай, знайшоў сярод іх пяць рублёў і падаў Тані.— I другі раз глядзі, бо не заробіш, а праробіш на сваёй службе,— грубавата дадаў ён.

Таня яшчэ стаяла збянтэжаная, але цяпер ужо ўсё зразумела, і збянтэжанасць яе была другая.

— От дзенькую вам,— сарамліва сказала яна.— А я думала... Думала, што памылілася і лішняе ўзяла.— Яна хуценька палезла ў кішэню, якая была на сукенцы, забразгала там дробяззю, выняла жменю і пачала лічыць Паўлу рэшту з пяці рублёў. Паклала дробязь на стол і яшчэ раз сказала, уся свецячыся няёмкай радасцю:

— От дзенькую вам.

— Няма за што,— адказаў Павел.

Ён згроб са стала дробязь, усыпаў у кішэню, узяў свой кіёк і пакіраваўся да выхаду.

«А яна не такая і брыдкая,— думаў ён, зачыняючы за сабою дзверы.— Нават можа і нішто».