Читаем Вянок полностью

Вянок

Бледны, хілы ўсё-ж люблю яТвой і мудры і кіпучы верш, Анакрэон!Ён у жылах кроў хвалюе,Ў ім жыцьцё струёю плешчэ, вее хмелем ён.Верш такі, — як дар прыроды —Вінаграднае, густое, цёмнае віно:Дні ідуць, праходзяць годы, —Але ўсё крапчэй, хмяльнее робіцца яно.

* * *

…passe sans laisser meme

Son ombre sur le mur

V. Hugo

Жывеш ня вечна, чэлавек, —Перажыві-ж у момэнт век!Каб хвалювалося жыцьцё,Каб болып разгону ў ім было,Каб цераз край душы чуцьцёНе раз, не два пайшло!Жыві і цэльнасьці шукай,Аб шыраце духоўнай дбай.І ў напружэньні паўнатыСвайго шырокаго жыцьцяБяз болю, ціха зойдзеш тыЎ краіну забыцьця.

* * *

Мудрай прамовыМёд залацісты,Поўные сотыМне да спадобы;Але ня менейСэрцу панадныМёд сваім хмелемСьветлым і тонкім.

* * *

Дзе вы, лясоў, палёў цьвяты?Бас холад загубіў!Чаму-ж ён срэбные цьвятыНа гэтым шкле ўзрасьціў?Ім, бледным, мёртвым не збудзіцьБылога пачуцьця,Як не змагу яго збудзіцьХалодным вершам я.

* * *

Калі ў ракавіну цёмную жамчужніцыУнадзе пясчынка хоць адна,—Жомчугом патроху робіцца яна!Калі ў дух мой западзе і заварушыцца, —-Там кавалак грубаго жыцьця, —Ў жомчуг звернецца ён сілай пачуцьця!

* * *

Сьвеча бліскучая зіяе,Каб разступілася імгла;Ў яе агню—краса жывая, —Яна прыгожа і сьветла.Ў блізі матыль дрыжыць ад болюПрываблены з імглы агнём,Ён рынуўся туды бяз воліІ сьмерць сваю спаткау у ём.Сьвеча гарыць. 3 яе ліеццаЗа кропляй кропля як раса,А матылёк ужо ня бьецца:Табе ахвяра ён, краса!

ПЕСЬНЯРУ.

Ведай, брат малады, што ў грудзях у людзейСэрцы цьвёрдые бытцым с каменьня.Разабьецца аб іх слабы верш заўсягдыНе збудзіўшы сьвятога сумленьня.Трэба с сталі каваць, гартаваць гібкі верш,Абрабіць яго трэба с цярпеньнем.Як ударыш ты ім, — ён як звон зазьвініць,Брызнуць іскры с халодных каменьнеў.

Нізка вершоў "Вольные думы"

Meine Bitterkeit kömmt nur aus den Galläpfeln

meiner Dinte, und wenn Gift in mir ist,

so ist es doch nur Gegenift.

Heine.

ЎСТУП.

Я думы, ня скутые путамі,Тут перэд вамі вываджу,А проці ганеньня кажу:Хваробы лечуць і атрутамі.

ГУТАРКА С ПАНЕНКАМІ.

"Пабачце! Ластоўка малаяДля птушэнят гняздо зрабіла,І клапатліва ўкруг летае, —Аж лаглядзець прыемна-міла!""Вельмішаноўные паненкі!Тут ёсць напэўна трохі цуду.Ў гняздзечку міленькім і сьценкі,І дно яна зляпіла з бруду".

* * *

Вы кажэце мне, што душа у паэта,Калі спараджае ён дзіўные вершы,Нябесным агнём абагрэта,І ў час той між люда ён — першы...Ах, дзякуй Вам, дзякуй на гэтай прамове;Душа мая, пэўна, шчасьлівай была бы,Калі-б я ня ведаў, панове,Што пекна сьпеваюць і жабы.

* * *

Перейти на страницу: