Władcy marionetek

— Odwrócił się — ktoś wtrącił. — Sam widziałem.

— Ja też odniosłem podobne wrażenie — powiedział Prezydent wolno, jakby z namysłem. — Czy sugerujesz, że gubernator Pocher ma pasożyta?

— Oczywiście! Widziałeś to, co chciałeś zobaczyć. Było cięcie zanim się odwrócił. Ludzie zazwyczaj tego nie zauważają, są przyzwyczajeni. W ten sposób każda informacja z Iowa może być fałszywa.

Prezydent zamyślił się. Minister Martinez stanowczo pokręcił głową.

— Niemożliwe — powiedział. — Przyznaję, że wiadomość od gubernatora mogła być sfałszowana. Każdy zręczny aktor umiałby to zrobić. Pamiętacie przemowę inauguracyjną w czasie kryzysu w roku dziewięćdziesiątym szóstym, kiedy Prezydent zachorował na zapalenie płuc? Takie rzeczy można sfałszować. Ale co ze sceną z ulicy w Des Moines? Niech mi pan nie mówi, że podstawiono setki półnagich ludzi biegających po ulicy. A może te pasożyty potrafią stosować zbiorową hipnozę?

— O ile wiem, nie potrafią — przyznał Starzec. — Gdyby potrafiły, moglibyśmy równie dobrze złożyć broń i stwierdzić, że rasa ludzka przestała istnieć. Ale co upewniło pana, że ta wiadomość była przekazem z Iowa?

— Co?! Do cholery, sir, przecież była na kanale z Iowa!

— To niczego nie dowodzi. Przeczytał pan jakąś nazwę ulicy? Wyglądała jak typowa ulica śródmieścia, jaką można znaleźć w każdym stanie. Czy spiker coś powiedział?

Minister otworzył usta. Przypomniałem sobie również cały przekaz. I nie tylko nie potrafiłem powiedzieć, jakie to miasto, ale nawet w jakiej części kraju. Może Memfis, Seattie albo Boston, lub żadne z nich. Wyłączając charakterystyczne miejsca jak Canal Street w Nowym Orleanie, czy Civic Center w Denver, śródmieścia wszędzie są takie same, podobne do siebie jak salony fryzjerskie.

— Niech pan się nie przejmuje — westchnął Starzec. Ja też nie potrafiłbym powiedzieć, choć szukałem jakichkolwiek punktów orientacyjnych. Wytłumaczenie jest proste. Stacja DesMoines wybrała scenę uliczną w mieście nieopanowanym przez pasożyty i puściła to na swoim kanale, z własnym komentarzem. Pocięli taśmę tak, że nie można było zlokalizować miejsca…i daliśmy się oszukać.

Zaplanowali wszystko w najmniejszych szczegółach i są gotowi wywieźć nas w pole, bez względu na to, co postanowimy zrobić by ich zniszczyć.

— Nie przesadzasz, Andrew? — zapytał Prezydent. — Jest jeszcze jedna możliwość. Może przenieśli się w inne miejsce.

— Są ciągle w Iowa — powiedział stanowczo Starzec. — Ale nie można tego sprawdzić za pomocą tego sprzętu. — Wskazałna nadajnik wideofoniczny.

— To absurdalne! — krzyknął Martinez. — Twierdzi pan, iż nie otrzymamy żadnego prawdziwego raportu z Iowa, dopóki będzie opanowane przez pasożyty.

— Tak właśnie.

— Ale ja zatrzymałem się dwa dni temu w Des Moines, kiedy wracałem z Alaski. Wszystko wyglądało normalnie. Mogę przyjąć, że przybysze istnieją, chociaż żadnego jeszcze nie widziałem. Ale szukajmy ich tam, gdzie one są, zamiast tworzyć fantastyczne bajki.

Starzec wyglądał na zmęczonego. Zastanawiałem się, ilu ludzi jeszcze będzie mówiło poważnie takie rzeczy.

— Jeśli będzie pan kontrolował komunikację kraju, ma pan w kieszeni cały kraj — odpowiedział mu Starzec. — To chyba jest oczywiste. Myślę, że powinien pan podjąć szybkie działanie, panie ministrze, bo inaczej nie zostanie panu żaden z kanałów komunikacyjnych.

— Ale ja jedynie…

— Niech je pan odnajdzie i wyrzuci — powiedział ze złością Starzec. — Ja mówię panu, że są w Iowa, Nowym Orleanie i w wielu innych miejscach. Moja robota skończona. Pan jest ministrem bezpieczeństwa i pan ma je usunąć. — Wstał i podszedł do Prezydenta.

— Panie Prezydencie, to za dużo jak na człowieka w moim wieku. Kiedy nie śpię, zbyt szybko tracę panowanie nad sobą. Czy mogę odejść?

— Oczywiście, Andrew.

— Niech pan chwileczkę poczeka. Możemy sprawdzić pańskie podejrzenia — Martinez zwrócił się do szefa sztabu. Rexton!

— Tak, sir?

— Jak się nazywa ta nowa jednostka przy Des Moines? Fort, czy coś takiego? Jak ona się nazywa?

— Fort Patton!

— Tak, tak właśnie. Nie traćmy czsu. Trzeba się z nimi połączyć…

— Wizualnie! — dodał Starzec.

— Oczywiście. Myślę, że będziemy mogli zobaczyć, jaki jest prawdziwy stan rzeczy w Iowa.

Rexton podszedł do wideofonu i połączył się z główną kwaterą Generalnego Urzędu Bezpieczeństwa. Poprosił oficera o obraz z Fort Patton, w Iowa.

Za chwilę, na monitorze pokazało się wnętrze Wojskowego Centrum Komunikacyjnego. Na pierwszym planie zobaczyliśmy młodego oficera. Jego stopień i znak jednostki widniały na czapce, tors miał nagi.

— Widzi pan? — Triumfalnie odwrócił się do Starca.

— Widzę.

— Upewnijmy się — zwrócił się do oficera na ekranie. Poruczniku.

— Tak, sir? — Młody człowiek patrzył przerażony i przenosił wzrok z jednej sławnej osoby, na drugą. — Odbiór i nadawanie są zsynchronizowane czasowo — zapewnił.

— Wstań i obróć się! — rozkazał Martinez.

— Co? Dlaczego?… Oczywiście, sir. — Wyglądał na speszonego, wstał i obrócił się. Ale teraz ekran obejmował tylko koniec jego szortów i nic powyżej.

— Bez sensu! — krzyknął Martinez. — Usiądź i obróć się!