ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

— Добры вечар! — павітаўся я.

— Добры вечар.

Я паціснуў яе далонь і прысеў за столікам. Адчуваў сябе крыху няёмка. Мне было прыкра, што дзяўчыне давялося прыйсьці сюды дзеля таго, што я магу заплаціць ёй за «каханьне». Я адчуваў нават згрызоты сумленьня і пачуцьцё віны перад ёю. Але мне давялося надалей граць ролю багатага маладзёна, які хоча забавы зь дзяўчынаю.

— Нешта зьясьце або вып’еце?

— Ну то мушу.

— Чаму мусіце?

— Бо гэта прыбытак шэфіні.

— Зусім ня мусіце. Шэфіня сказала мне, каб замовіў для вас гарбаты і порцыю торту.

— Сапраўды? Ведаеце, я не люблю алькаголю.

Я націснуў гузік званка. Калі прыйшла пакаёўка, замовіў гарбаты і порцыю торту для Алены, а для сябе кілішак каньяку і дольку цытрыны з цукрам. Падалі нам гэта хутка — быццам бы ўсё было даўно гатова.

— Вы доўга мяне чакалі. Я не магла прыйсьці раней, бо хадзіла ў аптэку па лекі.

— Для сябе?

— Для мамы. Давялося пайсьці ў дзяжурную аптэку, уночы толькі адна яна працуе.

Было нешта ў выразе твару і вачах маладзіцы, што мяне дзівіла, ды нават непакоіла. Адчуваўся нейкі боль альбо цяжкая туга. Яна падалася мне зусім не прастытуткай, але беднай і прыстойнай дзяўчынаю.

— Таму вып’ем за здароўе вашай мамы! — я ўзьняў кілішак і даткнуўся філіжанкі Алены. — Гэта раптоўная хвароба?

— Не, хранічная. Але часам ёй горшае.

— Ці няма нікога ў доме, каб ёю апекавацца бяз вас?

— Мы жывём адны. У мяне быў нарачоны, але ён загінуў на вайне ў дваццатым годзе. Яго магіла на вайсковых могілках у Баранавічах.

— А бацька?

— Бацька згінуў. Ён працаваў у Харкаве ў гандлёвай фірме. Пасьля рэвалюцыі да нас не вярнуўся. Але для вас гэта сумна і нецікава.

— Мяне гэта зусім ня нудзіць. Ці можна спытаць: дзе вы працуеце? Ці толькі тут?

— Не… Я працую па прафэсіі… Я мадыстка. Бяру работу на дом. Пераважна яе дарабляю.

— Колькі вы зарабляеце?

— Вы забаўны. І што з таго, калі даведаецеся?

— Папросту цікаўлюся, колькі зарабляюць на розных прафэсіях.

— Ня больш чым пяць тысяч у тыдзень. Часам чатыры ці нават тры. З гэтага нельга пражыць.

Алена выпіла гарбату і зьела торт. Пасьля спытала, каторая гадзіна.

— Адзінаццатая.

— А дванаццатай мушу сысьці.

Я зарыентаваўся, што яна дае мне зразумець, што на «каханьне» мала часу. А я думаў пра яе маці, якой цяпер, магчыма, патрэбна дапамога дачкі. Выняў з бакавой кішэні пінжака пяць банкнотаў па тысячы марак і падаў Алене.

— Калі ласка. Вазьміце гэта.

— Вялікі дзякуй.

Яна схавала грошы ў торбачку, узьнялася і пачала здымаць сукенку.

— Не разьдзявайцеся.

— Чаму? Я не хачу, каб пакамечылася сукенка.

— Во… мне шкада вас. Ідзіце дадому.

— А гэтыя грошы?

— Забірайце іх сабе.

— Задарма?

— Зусім не. Вы прыйшлі сюды да мяне. Страцілі час. Таму гэта ўжо не дарма.

— Мне прыкра, што я вам не падабаюся.

— Вы надзвычай мне падабаецеся, і таму я хачу, каб вы пайшлі раней дадому. Ці мама ведае, што вы тут… ну… падпрацоўваеце?

— Яна не павінна ведаць!

— Тады ідзіце. Можа, вы патрэбны дома.

— Але я магу застацца да дванаццатай.

— Ня трэба.

— Што вы скажаце шэфіні?

— Што вы прыгожая, мілая, зграбная. І што некалі я запрашу вас на ўсю ноч.

— Сапраўды?

— Так!

Алена паціснула мне далонь. Потым ціха выйшла з пакою. Пэўны час я сядзеў нерухома за столікам. Я думаў пра яе, пра дачку Рэванскага, пра Сабіну. Я думаў, што ёсьць жанчыны, якія жывуць душою і сэрцам. Іншыя жывуць целам і пачуцьцямі. А ёсьць такія, якія жывуць розумам і ідэямі. Есьць таксама прамежкавыя тыпы… Ева яўна жыве толькі пачуцьцямі. Грачанка, відаць, целам і халодным разьлікам. Сабіна пачуцьцёвая, але жыве любоўю да сына. А Алена? Тая, сапраўдная… Я нічога пра яе ня ведаю. Я выпіў каньяк, згасіў сьвятло ў пакойчыку і выйшаў на калідор. Вярнуўся ў салён. Колька сядзеў за столікам разам з Ганкай, якая цяпер была без фартушка. Але дзяўчына нядоўга нам складала кампанію, бо, відаць, адчула, што мы хочам паразмаўляць сам-насам. Яна сказала:

— Пайду да шэфіні. Можа, ёй трэба дапамагчы. Калі вам нешта спатрэбіцца, калі ласка, пазваніце мне коратка два разы.

— Ідзі, даражэнькая.

— Што ў цябе? Нудзішся? — спытаў я Кольку.

— Не. Ганка вельмі цікава гаворыць. Вялізны спрыт. А як ведае мужчынаў! Як зь іх кпіць! А гэта ж вясковая цялушка. Ну, і маладая. Ёй дваццаць гадоў.

— Як гам буржуазія? — я паказаў у бок кабінэту, адкуль чуўся сьмех Еўкі. — Бавяцца?

— Адзін ужо гатовы. Труп! А другога Еўка таксама даб’е. Тузін бутэлек шампанскага пайшло. Тактыка Ёўкі спрытная: як госьць падап’е, то бутэльку віна, да паловы поўную, адсылае з кабінэту і замаўляе поўную.

— Колькі гэта будзе ім каштаваць?

— Дзьвесьце тысяч, відаць. Але гэта для іх нішто. Будуць фанабэрыцца, што здольныя добра піць і гуляць зь дзеўкамі.

— А хто труп?

— Таўстун. Мама паклала яго спаць. Дзяўчаты дапамаглі перанесьці ягамосьця ў другі кабінэт… як калоду.

— Ці ведаеш, што ў таго другога, лысага, ёсьць чароўная жонка?

— Так?!

— Так. А ў жонкі ёсьць каханак.

— А яе каханка, відаць, таксама ёсьць жонка, якая таксама мае каханка. І гэтак кругом. Але адкуль ты ведаеш, што ён мае жонку?

— Ведаю.

— Ты, браце, таямнічы. Я пра цябе нічога ня ведаю, ты ведаеш пра мяне ўсё.

— Ты верыш, што я да цябе добра стаўлюся?