ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

— Я патлумачу народнаму герою. Мой бацька ўсім сэрцам вамі захапіўся. Ужо не як пазэрам для здымкаў, але як чалавекам. «Бедны Міхал. Галадаваў, спаў на гарышчах, у сутарэньнях. Ня можа знайсьці працы». І ўвесь час: Міхал і Міхал! «Алёнка, можа маеш якуюсь старую коўдру для Міхала? Трэба яму даць маю другую падушку. Абыдуся адною. Пашукай для яго якую прасьціну і пару ручнікоў». Словам: Міхал стаўся быццам бацькавым прыёмным сынам. А бацька ж ведае людзей. Тым часам Міхал, калі ў бацькі зьявілася ў ім патрэба, забыўся пра ўсё і паказаў рогі! Раптоўна стаўся маральным! Не выпадае яму. А маральнасьць залежыць, як і ўва ўсіх крывадушнікаў, ад таго, ці ёсьць грошы, ці не. Калі няма, дык можа рабіць любое сьвінства і гэтаму будзе апраўданьне. А калі ёсьць, дык адразу ж нацягваецца белая тога… Ну і як, пакрыўджаны народны герой, называць такога тыпа?

— Я сказаў учора твайму бацьку, што магу пазычыць любую суму грошай, калі яму будзе патрэбна мая дапамога, я ахвотна дапамагу.

— Але чаму вы спынілі заплянаваную разам вамі работу? Матэрыяльнай дапамогі ад вас бацька ня прыме. Але на вашу работу ён меў свае спадзяваньні. А пасьля размовы з вамі ён ужо да ўсяго згубіў ахвоту. Мабыць, яго найбольш засмуціла расчараваньне з вашага боку.

— Вы ўсё пра гэта ведаеце?

— Усё, народны герой. Бацька мяркуе, што ён вельмі хітры. Але й яго дачка мае вочы для назіраньня, вушы для слуханьня, а розум для разважаньня.

— А рукі для біцьця і язык, каб гаварыць брыду.

— Калі трэба, народны герой.

— Ці не маглі б вы супакоіцца з гэтым народным героем?

— Неахвотна, але магу.

— Дык вось, я заўтра прыйду да вашага бацькі.

— Вы паступіце прыстойна да яго. Мне гэта якраз і было патрэбна.

— Але пры адной умове.

— Калі ласка.

— Калі вы мяне пацалуеце.

— Што? Вядома ж, не.

— Тады я не зьяўлюся.

— Вы пашкадуеце.

— Добра. Буду шкадаваць. Другая рэч: у вашым пісталеце няма кулі ў дуле. Акно для выкіданьня гільзаў закрытае. Таму я мог у любы момант забраць пісталет і так адлупцаваць, як вы гэтага заслугоўваеце. Я забраў бы яго ў вас нават тады, калі б куля была б у дуле. Страляйце!

Я ўзьняўся з крэсла і пайшоў да Алены. Яна спахапілася зь месца і пачала адыходзіць ад мяне. Я затрымаўся і сказаў:

— Вы ведаеце маю ўмову. Падумайце.

— Не!

— У гэткім разе і я не паслухаюся вашага загаду.

— Пераканаліся… Хадзем, Клеапатра, гэты пан вельмі няветлівы.

Яна падышла да стала і ўзяла ляльку пад паху. Потым выняла з кішэні карамельку і паклала яе там, дзе раней сядзела лялька. Нарэшце нахілілася і алоўкам, што ляжаў побач, напісала нешта на маім лістку. Пасьля яна пайшла ў напрамку каміну. Я выперадзіў яе і адсунуў шафу ад сьцяны.

— Калі вы захочаце навучыцца карыстацца гэтым пісталетам, скажаце мне.

— Я навучылася раней за вас… калі была дзіцем. Дабранач, народны герой!

— Дабранач, прыгожая Алена! Калі ласка, ня крыўдзі Клеапатру.

Пасьля я падышоў да стала і ўзяў лісток. Прачытаў: «Міхал сьвіньня».

Узяў карамельку, зачыніў бібліятэку і пайшоў у горад. Назаўтра, а дзявятай раніцы, пазваніў у кватэру Рэванскага. Ён сам адчыніў мне дзьверы і быў, відавочна, зьдзіўлены.

— Дзень добры! — павітаў я яго.

— Дзень добры! Што здарылася?

— Нічога. Я прыйшоў сказаць, што буду пазаваць для апошняй сэрыі.

— Заходзьце. Хадземце ў залю.

У малым пакоі, за пісьмовым сталом з правага боку, у крэсьле Клеапатра сядзела і трымала кардонку, на якой было старанна напісана друкаванымі літарамі: «Вітаем!» Рэванскі паказаў далоньню на ляльку, расчулена пасьміхнуўся і сказаў:

— Гэта мая дачка зрабіла неспадзяванку. Купіла сабе ўчора ляльку. Напэўна, адчувае сябе са мною самотна.

— Але ж яна вучыцца. У яе багата сябровак.

— Так. Але яна ні з кім у школе не сябруе. А дома заўсёды чытае. Апрача літаратуры, яе захапленьне — псыхалёгія. Яна ўспадкавала гэта ад маці, якая была лекарам-нэўролягам. Яна вельмі падобная да яе. Але прысядзьце.

Я ўсеўся за столікам і сказаў:

— Пане Рэванскі, вельмі вас перапрашаю, што ўчора я адмовіўся пазаваць. Пасьля мне прыйшло да галавы, што я мог нарабіць вам клопату.

— У мяне сапраўды ёсьць цяжкасьці, бо я не магу падабраць пазэра для здымак. Магчыма, нават наогул ня ўдасца зрабіць далейшыя сэрыі.

— Таму будзем працаваць надалей. Але я папрашу як хутчэй арганізаваць работу. Цяпер я магу працаваць штодня, баюся, аднак, што неўзабаве гэта будзе для мяне цяжэй.

— Пачнём сёньня. Якраз сёньня я пазнаёмлю вас з мадэлькаю і патлумачу вам першую сэрыю. Магчыма, нават зробім некалькі здымкаў. Гэта будзе проба.

— А хто мадэлька?

— Прафэсійная мадэлька-натуршчыца. Яе завуць Катажына, але вядомая як Кася Гіпсова.

— У яе добрая фігура?

— Ну ясна. Не такая добрая як у Сабіны, але падыдзе.

Мы дамовіліся спаткацца а сёмай вечара, і я разьвітаўся з Рэванскім. Паняў, што стары вельмі задаволены і ўзрушаны. А я адчуваў, што прайграў «пробу сілаў» з Аленаю. Мяне цешыла тое, што яна выставіла ў салёне ляльку з надпісам: «Вітаем!» Я добра разумеў, што яна падрыхтавала гэта не для бацькі. Але і такая акалічнасьць сьведчыла, што яна была ўпэўненая, што я паяўлюся ў яе бацькі.