ЖЫЦЬЦЁ РАЗЗБРОЕНАГА ЧАЛАВЕКА

Праз хвіліну ў кабінэт увайшоў, у суправаджэньні двух агентаў, Сабада. Ён падаўся мне зьбялелым і спалоханым. Афіцэр зьвярнуўся да яго, паказваючы на мяне:

— Ведаеце гэтага чалавека?

— Так.

— Як яго прозьвішча? Ці ён прадаў у Лідзе фальшывы чэк на трыста фунтаў стэрлінгаў?

— Ён.

— А ці былі вы разам зь ім у Лідзе?

— Так.

— Ці ён ведаў, што чэк фальшывы?

— Ведаў.

— Ці ён падрабіў той чэк?

— Не.

— Хто яго падрабіў?

— Наш супольнік… — Сабада вымавіў прозьвішча Якуба.

— Прашу вярнуць яго ў камэру! — загадаў афіцэр.

Агенты вывелі Сабаду з кабінэту. Афіцэр пазіраў на мяне іранічна. Але пачаў гаварыць паважна:

— Я зрабіў вочную стаўку з Сабадам, каб вы зразумелі, што мы ведаем усё і выкручвацца ня варта. Справа ў тым, што я хачу скончыць гэтую справу хутка і раю вам шчыра прызнацца. Гэта палегчыць справу і будзе зьмякчальнай акалічнасьцю.

Склалі падрабязны пратакол. Я дзівіўся, што не чапаюць продажу іншых чэкаў. Каб нічога не ўскладняць, я адказваў толькі на пытаньні. Я зразумеў, аднак, што афіцэр складае пратакол зычліва для мяне. Ён згадаў пра тое, што я доўга быў бяз працы, хаця яе шукаў. Адзначыў, што пагадзіўся прадаць фальшывы чэк толькі таму, што я быў у крайняй галечы. Калі пратакол пра продаж чэку на трыста фунтаў быў скончаны, афіцэр запытаў мяне:

— Ці прадавалі вы якія-небудзь іншыя чэкі?

— Не.

— Вы ня хочаце прызнавацца шчыра, каб не падставіць сваіх супольнікаў. А яны прызнаваліся інакш, вельмі шчыра. І зусім вас не шкадавалі.

— Ведаю, што не шкадавалі мяне.

— Мне цяпер трэба высьветліць, колькі ўсяго фальшывых чэкаў прадалі?

— Ня ведаю.

— Колькі вы прадалі, колькі вам далі на продаж?

— Адзін.

— Сапраўды адзін? Напружце сваю памяць.

— Вы сказалі, што ня будзеце гуляцца ў кошкі-мышкі. Але…

— Мне трэба высьветліць праўду.

— Калі вы яе ведаеце, то прашу высьвятляць яе са мною. Я прызнаўся ў продажы чэку на трыста фунтаў.

— Бо я гэта вам давёў.

— Відавочна.

— Добра. Зараз я вам нешта прачытаю.

Сьледчы праглядзеў тэчку з актамі і пасьля пачаў падлічваць.

— Вы прадалі ў Вільні тры фальшывыя чэкі: на трыста даляраў, на чатырыста і на сямсот. Вашы супольнікі прызналіся. Неўзабаве вы сустрэнецеся зь яго пакупнікамі. Пасьля вы прадалі чэк на тысячу даляраў у Маладзечне. Ва ўсіх выпадках за вамі назіраў Сабада. Усе чэкі і дакумэнты падрабіў… — вымавіў прозьвішча Якуба. — Згаджаецеся?

— Так. Я прадаў пяць чэкаў. Сабада назіраў за мною ва ўсіх выпадках. Але хто падрабляў чэкі, я ня ведаю. Я ня быў пры падробцы ані чэкаў, ані дакумэнтаў.

— Гэта для мяне цяпер ня важна. Ён сам прызнаўся. Мне патрэбна дакладна высьветліць, колькі падроблена чэкаў.

— Я прадаў пяць чэкаў. Пра ніякія іншыя я ня ведаю.

— Вы не зьбіраліся яшчэ прадаваць?

— Я не зьбіраўся і таму выехаў зь Вільні.

— Я ведаю пра гэта нешта іншае. А зь якою мэтаю вы вярнуліся ў Вільню?

— Каб забраць свае транты.

У ходзе допыту была закранутая справа грошай. Сьледчы палічыў мне дакладна, што я атрымаў два мільёны трыста пяцьдзясят тысяч марак. Пры ператрусе ў мяне знайшлі крыху больш за чатырыста тысяч. Таму не ставала каля двух мільёнаў. Я сказаў, што першыя грошы спусьціў адразу па іх атрыманьні. А з апошніх патраціў шэсьцьсот тысяч на працягу трох тыдняў.

— Тады выходзіць, што вы спусьцілі два мільёны за два месяцы?

— Так.

— Якім чынам?

— Бавіўся зь дзяўчатамі. Раздаваў шчодра грошы. Гуляў у карты. Каб меў два разы па столькі, таксама б іх вытраціў. Вы лічыце, што схаваў недзе грошы. Але калі б я іх схаваў, то схаваў бы і тыя, якія ў мяне знайшлі. Акрамя таго, я ня думаў, што пападуся, таму не было сэнсу іх хаваць.

— Каб забясьпечыцца на будучыню.

— Але вы самі сказалі, што быццам бы я зьбіраўся прадаваць чэкі надалей. Меў бы з гэтага ізноў грошы.

— Так сказалі вашы супольнікі.

— Добра. Калі я зьбіраўся надалей прадаваць чэкі і зарабляць мільёны, навошта мне ашчаджаць грошы?

Сьледчы пасьміхнуўся.

— Аднак вашы супольнікі былі ашчадныя. Ня выдаткавалі аніводнай маркі.

— А я шкадую, што ня здолеў патраціць усе.

— Вы б здолелі?

— Так. Я плаціў часам за вячэру дваццаць тысяч. Дзяўчатам я даваў вельмі шмат. Гуляў у карты. Дапамог некалькім людзям…

— А можаце вы напісаць мне пералік усіх выдаткаў?

— Гэтага я не зраблю. Я ня буду нікога кампрамэтаваць, падстаўляць. Я сам буду адказваць за сваю віну, але нікога ў гэта не ўцягну. Бачу, што вы мне ня верыце, што я мог спусьціць так шмат грошай. Але я іх не шанаваў. Яны былі для мяне бяз вартасьці.

— Чаму?

— Бо я іх не зарабіў, але выцыганіў… Але прызнаюся шчыра, што я зусім не шкадаваў людзей, якіх я ашукваў. Мне было гэта нават прыемна.

— Я гэтага не запішу ў пратакол. Але чаму вы не цанілі выцыганеных грошай, хаця з прыемнасьцю іх выцыганьвалі?

— Бо я меў дачыненьні зь людзьмі, якія таксама намагаліся лёгка здабыць грошы. Бяз працы. Стараліся ашукаць дурнога, як яны думалі, селяніна на курсе валюты. Для мяне гэта была гульня зь несумленнымі людзьмі.