1813

Міхал Клеафас Агінскі доўга не мог заснуць. Некалькі гадзін ён проста ляжаў у ложку з расплюшчанымі вачыма і глядзеў у столь. Перад ягоным унутраным зрокам стаяў вобраз мёртвай пакаёўкі: пагрызены твар, акрываўленае адзенне, вытарашчанае вока. Міхал усё намагаўся прыгадаць, якой Паліна была пры жыцці, але ў яго нічога не выходзіла. У ягоным запаленым розуме крывавым адбіткам замацавалася постаць пакаёўкі ў момант стрэлу. Ранейшыя ўспаміны былі выкрасленыя.

Перш чым пайсці ў свой пакой, Міхал папрысутнічаў пры спаленні нябожчыкаў у замкавым дворыку. Пасля стрэлаў у аранжарэю, нягледзячы на дзядзькаў загад, прыбеглі ўсе не занятыя вартаваннем мужчыны. Дзядзька не стаў іх за гэта дакараць. Ён сабраў хлопцаў вакол забітых мерцвякоў і расказаў, як усё было.

— Браты, не дапускайце, каб пачвара вас укусіла, — навучаў ён. — Ейная сліна — гэта атрута, якая з часам ператворыць вас у такую ж пачвару. Ні я і ніхто іншы не павінны праяўляць літасці да ўкушанага, — жорстка рэзаў дзядзька. — Кожны ўкушаны — гэта вораг у нашым доме, і ён павінен быць забіты. — Мужчыны сурова пазіралі адзін на аднаго, у іх вачах чыталася неразуменне і страх. — Перадайце мае словы вартавым. Так, гэта цяжка ўсвядоміць, але мы павінныя больш не дапусціць такога, — гаспадар паказаў на раструшчаную куляй патыліцу конюха.

Пасля прамовы дзядзька загадаў раскласці на двары вогнішча і спаліць застрэленых мерцвякоў. Мужчыны асцярожна, каб не запэцкацца крывёй, выцягнулі целы з аранжарэі. Казімір разам з сябрамі нацягалі палення з дрывотні. У няясным святле паходняў Міхал назіраў, як на бярвенне кладуць нябожчыкаў: спачатку мужчыну, потым жанчыну. Гэта нагадала яму варажскі пахавальны абрад.

Першым да складзеных дроваў падышоў дзядзька. З хвіліну ён стаяў нерухома. Затым апусціў сваю паходню і ўзяўся падпальваць палены з розных бакоў. Полымя паступова разгарэлася і ўзнялося высока, паглынуўшы ў сваё жоўтае чэрава дзве знявечаныя фігуры. Агінскі стаяў блізка і мог бачыць, як агонь знішчае чалавечыя целы. Ён назіраў, як чарнее і згарае адзенне, як лупіцца і злазіць скура, як тапырыцца плоць. Гэтае відовішча ўразіла і захапіла яго. І цяпер, лежачы ў ложку, ён уяўляў, як і яго паглынае агонь.

***

Неўзабаве графа адолеў сон, праўда, назваць яго салодкім было нельга. Агінскаму нячаста сніліся жахі, ён увогуле рэдка запамінаў сны, але гэтым разам пабачанае моцна ўелася ў памяць. Міхал уяўляў сябе ў калідоры драўлянай сядзібы ў Залессі, той самай, што, са словаў дзядзькі, згарэла дашчэнту. Ён ішоў у бок гасцёўні, адкуль даносілася музыка. Міхала апанавала загадкавае пачуццё, ён адначасова пазнаваў і не пазнаваў гэтае месца. Знаёмыя партрэты на сценах праз момант ператвараліся ў невядомыя карціны. Шпалеры, да якіх ён прызвачаіўся за гады жыцця тут, мянялі свой колер, пакрываліся бруднымі плямамі, а затым зноў вярталіся да звыклага выгляду. Падлога, на якой Міхал, здавалася, памятаў усе рыпучыя дошчачкі, выдавала скрыгат у нечаканым месцы. І сама музыка, што лілася з адчыненых дзвярэй гасцёўні, падавалася графу нечым знаёмай, часам ён улоўліваў чутыя раней мелодыі, некаторыя з іх былі аўтарства самога Агінскага. Часам гукі рабіліся зусім чужымі і нават непрыемнымі, дысананс рэзаў слых кампазітара.

Міхал павольна пасоўваўся калідорам, які быў чамусьці даўжэйшы, чым звычайна. Нарэшце граф спыніўся ля ўваходу у гасцёўню. Гэтае памяшканне таксама ўспрымалася дваяка. Абрысы вокнаў, мэбля, жырандоля — усё, здавалася, знаходзілася на сваіх месцах, але пры гэтым выглядала незнаёмым і чужым. У цэнтры пакоя стаяла фартэпіяна. За клавішамі спінаю да Міхала сядзела дзяўчынка. Амелія, пазнаў Агінскі. Ён асабіста даваў дачцэ першыя ўрокі ігры на фартэпіяна і нават прывёз з Парыжа італьянскага кампазітара Джузэпэ Паліяні ў якасці настаўніка музыкі для таленавітай дзяўчынкі. Амелія сядзела нерухома, але інструмент перад ёй працягваў граць музыку сам. Агінскі павольна пайшоў да дачкі. Калі да фартэпіяна заставалася некалькі крокаў, мелодыя раптоўна сціхла. Міхал спыніўся і мімаволі агледзеўся навокал. Гасцёўня знікла, граф апынуўся пад хмарным шэрым небам сярод засыпаных снегам абпаленых бярвёнаў. Такую ж карціну ён бачыў у знішчаным Маладэчне. Тым не менш, і фартэпіяна, і дачка ўсё яшчэ знаходзіліся за пару крокаў ад Міхала. Ён працягнуў руку, каб дакрануцца да пляча дзяўчынкі, але тут жа застыў. Тая перад графам імкліва змянялася, светлая сукенка пакрывалася чорнымі плямамі сажы і барвовымі разводамі, прычасаныя валасы змяніліся неахайнымі пасмамі. Белыя выпешчаныя рукі дзяўчынкі ператварыліся ў ссінелыя крывыя граблі. Амелія пачала сама разварочвацца ў бок бацькі. Міхал з жахам адступіў ад яе на некалькі крокаў. З-пад растрапаных валасоў на графа ўтаропілася пара нежывых шкляных вачэй. Дзяўчынка ўсміхалася і з яе жоўтых крывых зубоў сцякала на сукенку чорная жыжка.

Агінскі страсянуўся і падняўся на ложку.

— Гэтага не будзе! — нечакана вырвалася ў яго.