ANTOLOGIO

aludita moblo.

Noktomezo sonas ; lo esas la signo dil paso de yaro a la sequanta yaro.

La miniona pendul-horlojo, ube ridas orizita Amoro, anuncas ke la yaro

1793 esas finita.

Dum l’instanto dil kunjunto di la horlojo-aguli, mikra fantomo aparis.

Jolia infanto, ekirinta la chambreto ube il esas en lito e di qua la porto

duras esar mi-apertita, venis, quankam il vestizesas nur per kamizo, por

springar vers la brakii di lua matro e dezirar ad elu felica Nova Yaro.

« Felica Nova Yaro, Pierre…Tun me dankas. Ma ka tu savas to quo esas

felica yaro ? »

Il kredas savar lo ; tamen, el volas docar ico plu bone a lu.

« Yaro esas felica, mea karulo, a ti qui pasis ol sen odio e sen pavoro. »

El kisas ilu ; elu portas il a la lito deube il eskapis, pose el retroiras por

itere sideskar avan la « bonheur-du-jour ». Elu regardas alterne la flamo

qua brilas en la herdo e la letri deube eskapas sikigita flori. Ico

chagrenigas el bruligar oli. Ico esas tamen absolute necesa. Pro ke se ita

letri esus deskovrita, oli sendigus a la gilotino ilta qua skribis li ed elta

qua recevis li. Se parolesus nur pri el, elu ne kombustigus oli, talgrade

el fatigesas luktar por ne livrar elua vivo a la tormenteri. Ma el pensas

pri ilu, proskriptita, denuncita, serchata, qua celesas en ula granario en

la opozita extremajo di Paris. Suficus obtenar un de ta letri por trovar

lua traci e livrar ilu a la morto.

Pierre dormas, en agreabla varmeso, en la chambreto vicina ; la

koquistino e la chambristino, di qua la nomo esas Nanon, departis por

irar a lia mansardi. La granda silenco dil nivo-vetero regnas til fora disto.

La aero akra e pura ecitas la flamo di la herdo. Julie bruligos ita letri, e

co esas tasko quan elu ne povos efektigar, elu savas lo, sen profunde e

triste revar. El balde bruligos ita letri, ma ne sen rilektar oli…

La kalmeso esas profunda cirkum elu. Singlahore, el iras a la fenestro,

levetas la kurteno, vidas en la silencoz ombro la kloshturmo di Saint-

Germain-des-Prés arjentizita per la luno, pose elu ristartas elua verko di

lenta e pia destrukto…

Elu lektas e revadas. La nokto finas. Ja lumeto livida trairas la kurteni :

lo esas la matino. La servistini komencis lia laboro. El volas parfinar la

sua. Kad el ne audis voci ? No, la kalmeso esas profunda cirkum elu…

La kalmeso esas profunda ; pro ke la nivuro amortisas la sono dil pazi.

Onu venas, on esas hike. Frapi shanceligas la pordo.

Celar la letri, klozar la « bonheur-du-jour », el ne plus havas la necesa

tempo por co. Omno quon el povas agar, el agas lo ; t.e. el prenas la

paperi per brakiedi e jetas oli sub la kanapeo di qua la tegilo jacas sur

la planko-sulo. Kelka letri extensesas sur la tapiso ; el retropulsas oli per

sua pedo, sizas libro e springas aden fotelo.

279

La prezidanto di la distrikto eniras sequata da dek-e-du viri armizita per

piqui. Il esas anciena ripaliizisto, nomata Brochet, qua tremas pro febro

e di qua la okuli sangoza natas en perpetua hororo.

Il signifas a lua viri gardar la ekireyi, e paroleskante a Julie :

« Civitanino, ni jus saveskis ke tu korespondas kun agenti di Pitt (1),

enmigrinti e konspiranti dil karceri. Ye la nomo di la lego, me venas por

sizar tua paperi. Ja de longa tempo tu denuncesis a me kom aristokratino

de la maxim danjeroza speco. La civitano Rapoix, qua esas avan tua okuli

(ed il indikis un de lua viri), konfesis ke dum la granda vintro di 1789, tu

donacis a lu pekunio e vesti por koruptar ilu. Oficisti moderata ed

indijanta civismo indulgis tu dum tro longa tempo. Ma me esas la mastro

meafoye, e tu ne eskapos la gilotino. Livrez a ni tua paperi, ho civitanino.

-Prenez oli vi ipsa, dicas Julie, mea skribo-moblo esas apertata. »

Posrestis ankore ibe kelka dokumenti pri nasko, mariajo, o morto, fakturi

di furnisanti e rent-akti quin Brochet exploris unope. Il palpis oli ed agitis

oli kom desfidanta homo, qua ne savas bone lektar, e dicis tempope :

« Mala ! La nomo dil ex-rejo ne ja efacesas sur la rent-akti, mala, mala

esas ico ! »

Julie auguras de co, ke la vizito esos longa e minucioza. El ne povas

impedesar regardetar furtatre vers la kanapeo ed el vidas angulo di letro

qua aparas sub la tegilo quale la orelo blanka di kato. Vidante ico, lua

angoro cesas subite. La certeso di elua periso pozas en lua mento quieta

sekureso e sur lua vizajo kalmeso tote simila ad olta dil sentimeso. Elu

esas certa, ke la viri vidos ica extremajo di papero quan el ipsa vidas.

Blanka sur la tapiso reda, lu ne povas ne perceptesar dal okuli. Ma el ne

savas kad li deskovros ol quik o kad li tardesos por vidar ol. Ita dubito

okupas lua mento ed amuzas elu. El facas a su, dum ica tragediatra

instanto, ulaspeca ludo mental per regardar la patrioti desproximeskar

o proximeskar a la kanapeo.

Brochet qua parexploris la dokumenti dil moblo « bonheur-du-jour »,

nepacienteskas e juras ke il fine trovos to quon lu serchas.

Il renversas la mobli, movadas la pikturi e frapas per la pomelo di lua