Джотто и ораторы. Cуждения итальянских гуманистов о живописи и открытие композиции

        Iustitia.
Te bone rex sequitur victas Astraea per urbes.
        Charitas.
Te pietas et amor reddunt per secula notum.
        Prudentia.
Agnoscit sociatque suum prudentia gnatum.
        Fortitudo.
Te dignum coelo virtus invicta fatetur.

Hae laudes, ut caetera taceam, nisi fallor, nihil habent nisi vulgare, et quod singulis virtutibus datur id omnibus dari potest. Quid mei? certe non tales, ut (quod dicebat Antonius) ad suos nihil sint: quos in illum naturalem, quem dixi ordinem, redigo prudentia praeposita.

        Prudentia.
Prima ego virtutum peragunt mea iussa sorores.
        Iustitia.
Per me stat regis thronus et concordia plebis.
        Charitas, seu Largitas.
Celsius est dare nostra, suum quam reddere cuique.
        Temperantia.
Corporis illecebras plus est, quam vincere bella.
        Fortitudo.
In gemmis Adamas, in moribus ipsa triumpho.

Sed ut in his rex non tulit aperte sententiam, sic in aliis pro me pronuntiavit, cum pro alia, tum vero quia indecens sit loquentem facere dormientem. Est enim signum quoddam marmoreum, quod quidam Parthenopes virginis volebant esse iacentis habitu, dormientisque: cui distichon epigramma iussi aliqui docti viri facere sumus, aliorum tacebo. Antonii hoc fuit:

Parthenope, multos bello vexata per annos.
Nunc opera Alphonsi parta iam pace quiesco.

Meum hoc,

Parthenope virgo diuturno exercita Marte,
Martius Alphonsus dat, requiesce tibi.

Sumus etiam nunc de alio Carmine ad marmoream statuam scribendo in controversia, de quo nondum attinet facere mentionem, denique ipsius versus nusquam videntur inscripti, cum mei et pro Salamanchis Panhormi, et Gaietae pro antistite Normanno, et Neapoli pro Caraciolo magno Senescallo apud augustissima templa in marmore incisi visantur.

In Barptolemaeum Facium Ligurem invectivae seu recriminationes

, iv в Opera, Basilea, 1540. Р. 597–599 (с. 112–113)