Фаўст

Усё! Душа вось-вось пакіне плоць!
Распіску прад’яўлю — магчыма, будзе ўдача
Падставіць ножку чорту — не задача.
Перахапіць душу шмат сродкаў ёсць,
Цяпер плююць на важны дакумент.
Шляхі старыя з’езджаныя ўшчэнт,
На новую ж не пусцяць нас дарогу.
Дажыў! Павінен зваць на дапамогу!

Нядобра нам! Цяпер што ні бяры:
Старое права і закон стары —
Апоры не даюць, не маюць сілы.
Раней я не дзяжурыў ля магілы,
Не меў ні клопату я, ні трывог.
Калісь душа была сумленнай, з цела
З апошнім стогнам прэч яна ляцела,—
Я ж гэту мышку лёгка цупнуць мог.
Цяпер душу дачасна і не руш —
Яна трымаецца за цела і за косці,
Пакуль стыхіі ў барацьбе і ў злосці
Не выганяць яе. Ты ж, лоўчы душ,
Сядзі, пільнуй, затоіўшы апаску,
Калі яна, нарэшце, зробіць ласку.
Ці то ў старое Смерці сілы мала,
Ці мо яна касу не адкляпала?
Глядзіш на труп: усё, застыла кроў,—
Аж не — ужо заварушыўся зноў!

(Заклінае дзіўнымі фантастычнымі рухамі, раскідваючы рукі, як крылы.)

Ну, рыцары рагоў, на падстрахоўкі
Цяпер і вы падайце чорту лапу.
Вядзіце служку д’ябальскай гартоўкі,
Вядзіце пекла найвыдатнейшую зяпу!
Хаця на рангі ўсе і на ранжыры
Распісаны ў нас кожны чортаў рог,
На гэты ж раз мне трэба служка самы шчыры
Каб завяршыць дастойна эпілог.

Злева раззеўрылася жудасная геенская пашча.

Як іклы ляскаюць! Паток крывавы
Плыве павольна ў невыносным сквары,
Тыз устае з агню пякельнай лавы.
Над ім клубы клубяцца едкай пары,
Смала клякоча ў горле; і няма канца
Пакутам грэшнікаў, што ў марнай веры
Ратунак вынайсці ў кіпучай серы
То вынырнуць, то зноў даюць нырца.
Не ўратавацца ім ад жудаснай пачвары,
І паглынае пашча ўсе надзеі іх,
Патолі ўжо не знойдуць тут ахвяры,
Іх лёс — гібець у рэках агнявых.
Хай гэта страшыць грэшнікаў усіх,
Хай пакарае за хлусню й ліхія мары.

(Да тоўстых д’яблаў з кароткімі прамымі рагамі.)

Сачыце, тлустыя праныры, цмокі,
Дзе фосфар свеціцца, дык там яна,
Крылатая Псіхея^{250}, нам відна,
Зяўнёце — кінецца душа наўцёкі,
Глядзіце мне, каб хітрая не збегла.
Дастаўце мне. Я крылцы ёй скручу,
Прышлёпну ўраз пячаткай пекла
І ў тартарскі агонь яе памчу.
Глядзіце не спускаючы вачэй
З так званых ніжніх сфер. Хто знае —
Магчыма, там яна і пажывае.
Праз пуп ёй выскачыць лягчэй,—
Тады ўжо злуйся ці не злуйся.
А дагані і пацалуйся!

(Да худых д’яблаў з доўгімі закручанымі рагамі.)

Вы, лайдакі крылатыя і бабздыры,
Удзень цікуйце пільна і ўначы,
Напагатоў трымайце пазуры,
Не дайце ў рай душы ўцячы.
Яна пакіне цёмную нару,
Бо геній-дух заўсёды мкне ўгару.

Прамяністае ззянне ўгары справа.

Нябеснае воінства