Фаўст

Вы гаспадар, і вам я паслужу,
Што загадалі, давяду да ладу.
Але тут сёння шабас, аж зямля гудзе,
Дык і святляк, магчыма, дрэнна правядзе,
І вы ўжо майце да яго спагаду.

Фаўст, Мефістофель, Блакітны светлячок(спяваюць па чарзе)

Вось у сферу сноў і чараў
Мы ўвайшлі, як мне здаецца:
Дык праводзь нас між абшараў.
Кожны з нас даўно імкнецца
Зведаць край пусты і дзікі.

Глянь, як гэты лес вялікі
Міма нас назад сплывае,
І гара свой горб схіляе,
Скал грувасткія насы
Чмышуць сонна на лясы.^{85}

І гарамі і лясамі
Ручаіна ўслед віецца.
Ці то спеў, ці хто смяецца,
Можа, радасць, можа, скруха
Ці ўспаміны душаць глуха,
Можа, цьмяны вобраз духа
Мчыцца ўдалеч лёгкім ценем
За каханнем-летуценнем?
Шалясціць трывожна хвойка…

Сыч, і кнігаўка, і сойка
Правяць у начы маленні:
У карчах сядзяць рапухі —
Даўгалыгі-таўстабрухі —
Лезе змеямі карэнне
Праз пясок і праз каменне
Пад калені і пад локаць,
Каб сурочыць, каб спалохаць,
Смокчуць сокі з дрэваў чагі,
На дарогу пруць карчагі,
Ад стагноты пухнуць нетры,
Гул праносіцца ў паветры.
Баль спраўляюць пацукі.
Замільгалі светлякі
Прад вачмі хімерным роем,
Заступаюць шлях героям.
Ці мы збіліся з дарогі,
Ці сумеліся з трывогі?
Стогне ўсё, шалее, вые:
Дрэвы, горы, кручы, скалы.
Як пачвары-зубаскалы,
Здані, прывіды начныя.

Мефістофель

Дык ідзі ж за мной пакорна.
Мы ў гарах, дзе бляск і звон,
Дзе навокал змрочна, чорна,
Дзе пануе цар Мамон.

Фаўст

Як дзіўна льсніцца праз даліны
Унізе цьмяная зара,
Зганяе морак у цясніны,
Як прывід кожная гара.
Тут вецер чадны хмары пеніць,
Там промень вырваўся з імглы,
То тоненькім цурком струменіць,
То б’е крыніцай са скалы,
То мноствам жылачак барвяных
Лагчыну краскамі затчэ,
То зноў у прорве гор крамяных
Ракой магутнаю цячэ,
Тут пырскі іскраў пад нябёсы
Пясочкам сыпле залатым,
А там узносяцца уцёсы,
Румяняцца рабром крутым.

Мефістофель

Напэўна, к святу ягамосьці
Раззалаціў Мамон палац?
Шчаслівы той, хто зведаў Гарц!
Але я чую — блізка госці.

Фаўст

А вецер, вецер так і б’е,
Лупцуе ў плечы бізунамі.

Мефістофель

За рэбры скал дзвюма рукамі
Трымайся, бо змяце цябе.
Вакол клубіцца ўжо туман,
Дубровы трушчыць ураган,
Лапоча сыч, як утрапёны.
Ты чуеш? — Крышацца калоны
Палацаў, гай гудзе зялёны,
Скрыгоча сучча і галлё.
І стогны волатаў-камлёў,
І енкі дзікія карэння.
І лямант-гвалт жывых стварэнняў,
І векавечныя кражы
Трашчаць, бы ссохлыя лаўжы;
І валіцца каменне ўпокат,
Пад сковыт дзікі і пад ёкат,
І ў прорвах заягліў, завіскаў
Шалёны продзімень вятрыскаў.
Чуеш крык — далей, бліжэй?
Чуеш енк — вышэй, ніжэй?
Там на схілах дзікіх гор
Заспяваў вядзьмарскі хор.

Хор ведзьмаў