Фаўст

       Скажы, чаго^{75}
       Чакаць яго,
       Хлапца свайго,
Ля дома з ночкі ў ночку?
       На ноч, на дзве
       Гукне цябе,
       Вянок сарве —
Не выйдзеш у вяночку.
       Твой мілы друг
       Хлапчына — зух,
       Ён мае нюх,
Умее заляцацца.
       Спявай, кахай,
       Цалуй, гуляй —
       Цябе ж ён, знай,
Не павядзе вянчацца.

Валянцін (выходзячы)

Каго ты надзіш, госць нязваны,
Сабачы хвост, пацукалоў!^{76}
Зламаю інструмент паганы!
Шпурну да д’ябла спевакоў!

Мефістофель

Разбіў нягоднік цытру нашу.

Валянцін

Ды я вам чарапы распляжу!

Мефістофель(Фаўсту)

Ну, пане доктар, вам уважу —
За вас у бойцы пастаю!
Вымай жалезіну сваю,
Калі смялей — я адаб’ю!

Валянцін

Дык адбівай!

Мефістофель

                   Чаму ж бы не!

Валянцін

Яшчэ!

Мефістофель

          Адбіў.

Валянцін

    Тут спрыт па сатане!
Ды што такое? Слабне ўжо рука.

Мефістофель(Фаўсту)

Калі!

Валянцін(падае)

       Канец!

Мефістофель

       Утаймавалі блазнюка!
Цяпер бяжым, пакуль не позна, прэч —
Падымуць шум. Хутчэй! Ты не пярэч —
З паліцыяй управіўся б я тут,
Але нам пагражае суд.^{77}

Марта (з акна)

Сюды! Сюды!

Грэтхен (з акна)

                    Агню! Авой!

Марта (з акна)

Ратуйце! Тут разня! Разбой!

Людзі

Адзін забіты! Людзі — гвалт!

Марта(выходзячы)

Лавіце іх, зладзеяў, ды вяжыце!

Грэтхен(выходзячы)

Няўжо забіты хто?

Людзі

                          Твой брат!..

Грэтхен

О божа! Людзі! Памажыце!

Валянцін

Канаю ўжо! Сказаў — аж бач,
З касою смерць адразу тут.
Пакіньце, бабы, енк і плач —
Скажу я слова, добры люд.

Усе абступаюць яго.

Сястрыца, розум твой дзіцячы,—
Ты, ўцех шукаючы і ўдачы,
Ліхія выбрала шляхі.
Скажу адно, а ты паслухай:
Калі зрабілася ўжо шлюхай,
Дык адкрывай свае грахі.

Грэтхен

Браточак! Што ты! Божа мой!

Валянцін

Маўчы, хоць богу дай спакой.
Ты добра ведаеш сама:
Што страчана, таго няма.
З адным круціла ты залёты,
Дайшлі другія да ахвоты,
А як за тузін запаўзе,
Ўвесь горад будзе на чарзе.

Складаныя шляхі аблуды:
Употай крадзецца яна,
Хаваючы свой твар усюды,
Заўжды, з відна і да цямна.
Спярша яшчэ ў ёй сілы мала;
Пасля ж расце і, як назло,
Выходзіць голай на святло,
Хоць прыгажэйшаю не стала.
І чым страшнейшая з аблічча,
Тым бессаромней яна кліча.

І прыйдзе, прыйдзе час той хутка,
Калі табе сумленны люд
За твой падман і брудны блуд
У вочы плюне, прастытутка!
Пашэрхне сэрца, як кара,
Калі хто гляне, і адмовяць
Насіць каралькі, і на споведзь
Не пойдзеш больш да алтара,
Не пакрасуешся сукенкай,
Не будзеш мілаю паненкай —
Юродкаю паміж калек
Ганебна дажывеш свой век;
Хай богам ты і не праклята,
Але прымі пракляцце брата!

Марта

Не праклінай, пабойся бога,
Твая ўжо смерць каля парога.

Валянцін

Каб растаптаць я толькі мог
Цябе, распусная гадзюка,
Была б то лепшая зарука,
Што мне грахі даруе бог.

Грэтхен

Якая мука! Братка мой!

Валянцін