Фаўст

Як толькі на цябе я гляну,
Слабею ўраз і трачу волю,
Нічым душы не задаволю.
Зрабіла столькі я табе. Здаецца,
Шчога больш рабіць не застаецца.

(Выходзіць.)

Мефістофель (уваходзячы)

Як малпачка? Пайшла?

Фаўст

        Шпіёніў зноў?

Мефістофель

Урок закону божага і мілаты? —
Я чуў ваш дыспут да апошніх слоў —
Маралізатар недалужны ты,
А дзеўчанё дарма не траціць часу.
Калі ты ў бога верыш, — будзь гатоў,
Што прыбярэ цябе да рук адразу

Фаўст

Пачвара, ці не бачыш ты, — яна
Баіцца пакахаць
І чыстай вераю святой
Сама, адна
Душу ад зла спрабуе ўратаваць,
І за мяне убольвае душой.

Мефістофель

О кавалер звышпачуццёвы,
Паддацца ты дзяўчу гатовы.

Фаўст

Паскробак полымя і гною!

Мефістофель

Яна здаецца недурною:
Дзе недабачыць, носам чуе
І грэбуе прысутнасцю маёй,
Мая ўжо морда, бач, не імпануе.
Адчула, бач, што перад ёй
Не чалавек, а геній, сіла,
Відаць, і чорта раскусіла.
Дык ноччу?..

Фаўст

                  Што табе да гэтай справы?

Мефістофель

Ва ўсім ёсць частачка маёй забавы.

Каля студні {69}

Грэтхен і Лізхен са збанамі.

Лізхен

Ты чула, што Барбару напаткала!

Грэтхен

Не, я з людзьмі бываю мала.

Лізхен

Сівілачка шапнула мне на вушка,
Што ўжо ў круцёлкі нашай пухне брушка,—
Так ёй і трэба!

Грэтхен

                    Не!

Лізхен

                        Яно ж бо тое —
Ужо і есць і п’е на двое!

Грэтхен

Ах! Ах!

Лізхен

           Якая ж гэта навіна?
Што заслужыла, тое — на!
Штоноч спраўляла пагулянку,
Любошчы з вечара да ранку,
Усюды першай лезла смела,
Віно піла, лагодкі ела,
Каб дагадзіць свайму каханку.
Дзе сорам? Страх? Наўме адно:
Гулянкі, хлопцы і віно!
Лізалася ў распуснай млосці
І вось… чакае бусла ў госці.

Грэтхен

Няшчасная.

Лізхен

                Твая спагада — не для шлюхі!
Вось мы з табою, папрадухі,
Сядзім, прадзём, на вуліцу — каб крок,
Яна ж каханку горнецца пад бок,
На прызбу цягне, ў сенцы і за плот —
Шукае ўцех любоўных і прыгод.
Дык хай жа гадаўка пакіне гулі,
Паўзе да кірхі ў грэшніцкай кашулі.^{70}

Грэтхен

Ён, пэўна, з ёй ажэніцца цяпер?

Лізхен

Трымай кішэнь напагатоў —
Да лепшае зашле сватоў;
Дарэчы, ўцёк і кавалер.

Грэтхен

Які падман жахлівы, бо-жухны!

Лізхен

А нават каб пабраліся яны,
Вянок сарвалі б ёй мужчыны,
А мы пад весніцы насыпалі б мякіны.

(Выходзіць.)

Грэтхен (ідучы дахаты)

І я калісьці кпіла ў горкай злосці
З дурных памылак іншага кагосьці,
Сукала плётак брудныя вяроўкі
З грахоў няшчаснае сяброўкі!
І прававала, і кляла,
Счарніла б спрэс, калі б змагла —
І вось цяпер якраз мне пара
Дурная грэшніца Барбара!
Ды ўсё, што ў грэх мяне ўвяло,
Мне столькі-столькі радасці дало.

Гарадскі мур {71}

У нішы вобраз Mater Dolorosa^{72}, перад ім вазы з кветкамі.

Грэтхен (ставіць свежыя кветкі)