Греческий с Йоргосом Феотокасом. Избранные рассказы

Προτού φύγει, ζήτησε από την Κλεοπάτρα μια θυσία, στο όνομα της δικής του αυτοθυσίας προς το έθνος. Το ευγενικό θήραμα έπεσε απαλά, σιγανά, μες σ’ ένα ξεχείλισμα δροσιάς, στοργής και δακρυσμένης χαράς, ανάμεσα στους μενεξέδες της Αθήνας, στο ανάλαφρο χάδι της βραδινής αύρας του Σαρωνικού. Οι σκιασμένες κολόνες, ολόχρυσες, αποχαιρετούσαν άλλη μια μέρα. Το βράδυ κατέβαινε μαλακά στις αέρινες πτυχές των βουνών. Το φως διαλυόταν ανεπαίσθητα, μαζί με τους πόθους τους, μες σε μιαν απέραντη και ανέκφραστη λύπη.

Οι δύο εραστές δε μίλησαν σχεδόν καθόλου (оба любовника почти совсем не говорили; μιλώ). Έκλαψαν μερικές στιγμές (/они/ поплакали немного: «несколько моментов»; κλαίω). Ύστερα ο Πέτρος Χαλκιάς σκούπισε τα μάτια του (затем Петрос Халкиас вытер глаза; σκουπίζω), μάζεψε μερικούς μενεξέδες (собрал несколько фиалок; μαζεύω) και έφυγε (и ушел). Δεν την ξαναείδε ποτέ πια (/он/ ее больше никогда не видел: «не увидел вновь»; ξαναβλέπω — видеть вновь; ξανά — вновь; опять).

Οι δύο εραστές δε μίλησαν σχεδόν καθόλου. Έκλαψαν μερικές στιγμές. Ύστερα ο Πέτρος Χαλκιάς σκούπισε τα μάτια του, μάζεψε μερικούς μενεξέδες και έφυγε. Δεν την ξαναείδε ποτέ πια.

Ένα μήνα αργότερα (месяцем позже), στη Θεσσαλονίκη (в Салониках), ζούσε με μιαν άλλη γυναίκα (/он/ жил с другой женщиной; ζω). Μόλις ξαναμπήκε στο στοιχείο του (как только он опять оказался в своей стихии), μόλις ξαναβρήκε τους ανθρώπους του (как только он опять встретил своих людей), τους συντρόφους του (своих товарищей), τους αρχηγούς του (своих командиров) και τους κατώτερους του (и своих подчиненных), μόλις ανάσανε πάλι (как только он опять вдохнул; ανασαίνω) την άγρια μυρωδιά του πολέμου (грозный аромат войны), τα ξέχασε σχεδόν όλα (он почти все забыл; ξεχνώ).

Ένα μήνα αργότερα, στη Θεσσαλονίκη, ζούσε με μιαν άλλη γυναίκα. Μόλις ξαναμπήκε στο στοιχείο του, μόλις ξαναβρήκε τους ανθρώπους του, τους συντρόφους του, τους αρχηγούς του και τους κατώτερους του, μόλις ανάσανε πάλι την άγρια μυρωδιά του πολέμου, τα ξέχασε σχεδόν όλα.

Του έμεινε, σαν από μιαν άλλη ζωή (у него осталось, словно бы из другой жизни; μένω), ένα γλυκύπικρο αίσθημα (горько-сладкое чувство) πολύ διαλεχτής και μελαγχολικής ηδονής (очень избранного и меланхолического наслаждения), του ξαναέρχονταν κάποτε στη θύμηση (ему иногда приходили на память) μερικές θολές εικόνες (какие-то туманные образы) λεπτότατης ομορφιάς (тончайшей красоты) και μενεξεδένιων τοπίων (и пейзажей с фиалками), σαν αναμνήσεις μακρινών ονείρων (словно воспоминания из далеких мечтаний), σα να μην ανήκαν σε τούτον τον κόσμο (словно бы не принадлежали этому миру) η κόρη της Αθήνας (афинская дева) και η φύση της Αττικής (и природа Аттики) και η αιθέρια γοητεία τους (и их эфирное очарование), που τον είχε σκλαβώσει για μια στιγμή (которые на миг поработили его; σκλαβώνω).

Του έμεινε, σαν από μιαν άλλη ζωή, ένα γλυκύπικρο αίσθημα πολύ διαλεχτής και μελαγχολικής ηδονής, του ξαναέρχονταν κάποτε στη θύμηση μερικές θολές εικόνες λεπτότατης ομορφιάς και μενεξεδένιων τοπίων, σαν αναμνήσεις μακρινών ονείρων, σα να μην ανήκαν σε τούτον τον κόσμο η κόρη της Αθήνας και η φύση της Αττικής και η αιθέρια γοητεία τους, που τον είχε σκλαβώσει για μια στιγμή.

Τα έδιωχνε βάναυσα όλα αυτά από το νου του (/он/ грубо гнал все это из мыслей: «из ума»). Ξαναγινόταν τραχύς και σκληρός (/он/ опять становился резким и жестоким) και μάλιστα με περισσότερη πείρα (и, к тому же, более опытным: «с большим опытом»). Η κόρη της Αθήνας (афинская дева) ήταν ένα μεγάλο απόκτημα στη ζωή του (была большим достижением: «приобретением» в его жизни) και στη γνώση του του έρωτα (и в его познаниях о любви), μα ένα απόκτημα ξεπερασμένο (но достижением, отжившим /свой век/; ξεπερνώ — преодолеть), αχρηστεμένο (бесполезным). Φτάνει (хватит)!

Τα έδιωχνε βάναυσα όλα αυτά από το νου του. Ξαναγινόταν τραχύς και σκληρός και μάλιστα με περισσότερη πείρα. Η κόρη της Αθήνας ήταν ένα μεγάλο απόκτημα στη ζωή του και στη γνώση του του έρωτα, μα ένα απόκτημα ξεπερασμένο, αχρηστεμένο. Φτάνει!