Греческий с Йоргосом Феотокасом. Избранные рассказы

Μια μέρα, ενώ σχεδίαζε ένα ταξίδι στην Αθήνα, ξαναθυμήθηκε έξαφνα την αυστριακή λίμνη και την μυστηριακή της γοητεία. Ίσως η προσδοκία του ταξιδιού στην πατρίδα, αναμοχλεύοντας μέσα του τις παιδικές του αναμνήσεις να ξύπνησε απότομα κι αυτήν τη μακρινή παιδική συγκίνηση, που την είχε σκεπάσει, όλα αυτά τα χρόνια, η βαριά πείρα της αντρικής του ζωής.

Η λίμνη, ξεχασμένη ολότελα (озеро, полностью забытое) μαζί με αμέτρητες άλλες μορφές (вместе с другими бесчисленными образами) που είχε κυλήσει το ρεύμα της λήθης (которые увлек поток забвения; κυλώ; το ρεύμα — течение; поток), ανέβηκε αβίαστα στη συνείδησή του (поднялось невредимое в его сознании), σα να ήταν χτες (словно /это/ было вчера), αγνή και ολόδροση (девственное и прохладное) όπως τη πρώτη φορά (как в первый раз) που την είχε δει (когда /он/ его увидел), ονειρεμένη και ακατανίκητη (сказочно прекрасное и непобедимое) σαν ένα τραγούδι σειρήνων (словно пение сирен).

Η λίμνη, ξεχασμένη ολότελα μαζί με αμέτρητες άλλες μορφές που είχε κυλήσει το ρεύμα της λήθης, ανέβηκε αβίαστα στη συνείδησή του, σα να ήταν χτες, αγνή και ολόδροση όπως τη πρώτη φορά που την είχε δει, ονειρεμένη και ακατανίκητη σαν ένα τραγούδι σειρήνων.

Και πάλι, όπως την άλλη φορά (и опять, как и в прошлый раз), δεν καταλάβαινε (/он/ не понимал) τι του συνέβαινε (что с ним происходит; συμβαίνω). Ούτε έμοιαζε τούτο το αίσθημα με τίποτα (да и не походило это чувство ни на что) από όσα αισθάνθηκε ποτέ (из того, что /он/ когда-либо чувствовал), ούτε είχε καμιά σχέση (и не имело никакого отношения) με τα πάθη και τις λαχτάρες (к страстям и нетерпеливым желаниям) που τον είχαν κυβερνήσει ως τότε (которые им до этого управляли; κυβερνώ).

Και πάλι, όπως την άλλη φορά, δεν καταλάβαινε τι του συνέβαινε. Ούτε έμοιαζε τούτο το αίσθημα με τίποτα από όσα αισθάνθηκε ποτέ, ούτε είχε καμιά σχέση με τα πάθη και τις λαχτάρες που τον είχαν κυβερνήσει ως τότε.

Ήταν μια άλλη πραγματικότητα (/это/ была другая реальность), ένας χαιρετισμός ή μια απειλή (приветствие или угроза) που ερχόταν από έναν άλλο κόσμο (которая исходила из другого мира). Ένα φάντασμα (призрак), γεννημένο μες στις παιδικές του νύχτες (рожденный среди его детских ночей), μες στις πρώτες ανατριχίλες (в первом трепете) της παιδικής του ψυχής (детской души), διαλυμένο στο πέρασμα του καιρού (рассеявшийся по прошествии времени; διαλύομαι), ξανάπαιρνε μορφή και γυρνούσε (вновь принимал форму и возвращался; ξαναπαίρνω; γυρνώ), απροσδόκητο και ακατανόητο (нежданный и непонятный) στη ζωή (в жизнь).

Ήταν μια άλλη πραγματικότητα, ένας χαιρετισμός ή μια απειλή που ερχόταν από έναν άλλο κόσμο. Ένα φάντασμα, γεννημένο μες στις παιδικές του νύχτες, μες στις πρώτες ανατριχίλες της παιδικής του ψυχής, διαλυμένο στο πέρασμα του καιρού, ξανάπαιρνε μορφή και γυρνούσε, απροσδόκητο και ακατανόητο στη ζωή.

Μηχανικά ο Πέτρος Χαλκιάς άνοιξε (Петрос Халкиас механически открыл) ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό (энциклопедический словарь), βρήκε το όνομα της λίμνης (нашел название озера) και της πιο κοντινής πόλης (и ближайшего города). Μηχανικά φυλλομέτρησε (механически полистал; φυλλομετρώ) κ’ ένα σιδηροδρομικό οδηγό (железнодорожный справочник). Δεν υπήρχε γραμμή κατ’ ευθείαν (не существовало прямого сообщения) από το Παρίσι ως εκεί (из Парижа дотуда). Η πόλη και η λίμνη (город и озеро) δεν είχαν καμιά φήμη (не имели никакой славы), ούτε καν τουριστική (даже туристической).

Μηχανικά ο Πέτρος Χαλκιάς άνοιξε ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό, βρήκε το όνομα της λίμνης και της πιο κοντινής πόλης. Μηχανικά φυλλομέτρησε κ’ ένα σιδηροδρομικό οδηγό. Δεν υπήρχε γραμμή κατ’ ευθείαν από το Παρίσι ως εκεί. Η πόλη και η λίμνη δεν είχαν καμιά φήμη, ούτε καν τουριστική.

Ακούμπησε πίσω το κεφάλι του (/он/ откинул назад голову; ακουμπώ), ξεχάστηκε μια στιγμή (забылся на миг) κοιτάζοντας τον καπνό του τσιγάρου του (глядя на дым от своей сигареты), χάιδεψε τα γκρίζα του μαλλιά (пригладил свои седые: «серые» волосы; χαϊδεύω). Ξεχώριζε τώρα στην όχθη της λίμνης (теперь /он/ различал на берегу озера; ξεχωρίζω) μια πανύψηλη σειρά μαύρα κυπαρίσσια (высокую череду черных кипарисов). Ξαναείδε τον εαυτό του αγόρι (/он/ опять увидел себя мальчиком) με κοντά παντελόνια (в коротких штанах), σιωπηλό (молчаливым), ντροπαλό (стеснительным) και φοβισμένο (и напуганным), και αισθάνθηκε ξαφνικά (и внезапно почувствовал) πως αγαπούσε παράφορα (что безумно любил) τον πεθαμένο αυτόν έφηβο του παλιού καιρού (этого умершего мальчика старого времени). Τα κυπαρίσσια αργοκουνιόνταν (кипарисы медленно покачивались; αργός — медленный; κουνιέμαι — качаться) μες στη διάφανη ομίχλη (в прозрачном тумане) των νερών και του χρόνου (воды и времени). Το αγόρι κοίταζε εκστατικά (мальчик смотрел восторженно), με δακρυσμένα μάτια (глазами полными слез).