Імя грушы

Бегаць. Таіцца. Ліст пачынае дзейнічаць. Напусціла туманоў. Здаецца, што Яроцкая звязана з паліцыяй, бо кажа пра чародныя ахвяры, як губернатар пра ўспехі ў хазяйсцвеннай жызні. З ёй дохтар быў, каторы нібыта на ўсіх забітых глядаў. У такіх людцоў заўсягды з смехавым чуццём кепска, а ў гэнага злашча: пра ўсякія кавалкі-абрэзкі людскія ўдыхнавенна апавядаў, а потымака показачку прытачыў пра князя Румянцава, што ў Сажы лавіў карасёў, а падарожныя, каторыя ў госці да яго імкнуліся, зблыталі вяльможнага пана з селянінам. Гэта яўне для Клыкоўскай ён стараўся. Мне няможна было смяяцца ў такія “чорныя часіны”. То і зачала я ўсіх чыхвосціць без разбору: смешкі ў бок, Б. заклікае вас да помачы. Зважаю, што некаторыя мяне ўжэ запісалі ў вар’ятку. А самі ж торгаюцца туд-сюд, не ведаючы, якую ласку можна ўчыніць у шуканні падземных зладыроў. Хто тут вар’ят?

[дата адсутнічае]

Ніхто нічога не зразумее. Ніколі. Нас вычыркнулі тады. Вычыркнуць і зараз. Няма спосабу падняць Атлантыду з дна. Няма ладу, каб разарваць чэпі харалужныя, якімі акаваныя думкі сяго краю. Ніхто нічога не зразумее. Думкі не на месцы. Саўсім не тое, чаго жадалася. Дарогі няма. У тумане броду няма. Няма ні нацеку на спасенне. Смерць абрала нас. Нас і вас. З Пагоняй ваш сцяг. Ваш і наш. Мы – гэта вы. Вы – гэта мы. Вайны нельга ўнікнуць. Застаемся ваяваць. Тут.

[дата адсутнічае]

Мы паміраем. Нас паміраюць.

[дата адсутнічае]

Ты парáзішся. Табе аніколі іх не спаткаці. Нікому ніколі не празнаці.

[дата адсутнічае]

Ён такі маўклівы стаў. Задуменны праз лад. Мне не трэба таго. Не трэба. Была б толька спраўнай плоць. Жыцце – ад узродзінаў да скону – чарада абрадаў, звычаяў, варожбаў. Яму цяпер адзін абрад – быць маім. Яму цяпер адна варажба – хачу я сённячы чы не. После ўсяго ён плача, як дзіцятка малое, і вяне, бы тая рожа-кветка.

[дата адсутнічае]

Дала намінку П.А., дзей ягоная Н.К. употайкі бачыцца з нікуды непрапаўшым Б. П.А. агледзеў, што нарачэная паводзіцца дзівотна, чынячы пэўную апасоку за ім самім, таму і ўзверыў у словы мае. Пачнем батлейку?

[дата адсутнічае]

Пусцілі пыл у вочы. Мысляць, што ўбіўца дабіраецца да іх. Прасцей, чым пернік у малечы адабраць.

[дата адсутнічае]

Яснютка ж, што ім шчэ аставалася – толькі сядзець да слухаць.

[дата адсутнічае]

Батлейка без канца. П.А. пагодзіўся падыграць, хаця сам у ігрышчы гэным – на кіёчку. Як і достальныя лялькі. Надта хоча на брахні сучку сваю падлаваць. Яна, гляджу, яму троху ўстыла. Прынаймней ад добрых буськанняў не адмовіўся. Намовіла Н.К. на сустрэчу. Б. ізноў такі маўчлівы. Прямо безобразие какое-то.

[дата адсутнічае]

Н.К. ламалася і манэжылася, удаючы прасцізну святую а вялізманую часноту. Але ўрэшце прызналася, што мела з Б. нештачкі шчытнае. Апавядаючы плакала, уздыхала, хватала мяне за далоні, нахіліўшы галаву. Я пагладзіла яе. Яна падняла пагляд. Цяжка было ўдзяржацца, каб не пацалаваць тыя трымцяшчыя вусны. І я пацалавала. Н.К. бытта не ўразумела спачатку, што адбылося. Але потым проста сціснула мяне абдоймамі, аблашчыла цалункамі. Я не праціўлялася. Рукі мае не зналі суняцця. Трудна мовіць з пэўнасцю, хто каго раздзеў і хто першым стаў рабіці нязвычнае. Не люблю жанок.

[дата адсутнічае]

Лялек пабольшала. Пану Л.Л. нічога ўвогуле абяцаць не запатрэбілася, а толькі зірнуць з адметным блескам да прапанаваць той хвальшывы спісак для analysis. Яго хлебам не кармі, дай толька надзежу на міласць ці магчымасць пакорпацца ў загадках, якіх няма. Апошняе агартае яго найболей. Ува ўсім шукае тайнага. Добры быў бы крэў, каб у іншых рэчах не бываў дурнём.

[не стае колькіх старонак]

[дата адсутнічае]