Քաջարի զինվոր Շվեյկի արկածները

Հոգեկան պայքարի մեջ բարեհաջող կերպով հաղթանակ տանելով, Բալոունն արդեն պատրաստվում էր բացել պորուչիկի սարդինները, երբ հանկարծ հայտնվեց Շվեյկը՝ ձեռին հավը, մի բան, որ, բնականաբար, վագոնում գտնվողների մեջ աշխուժություն առաջացրեց։ Բոլորը նայում էին նրան, կարծես հարցնելով. «Որտեղի՞ց ես գողացել»։

— Գնել եմ պարոն օբեր-լեյտենանտի համար,— հայտնեց Շվեյկը, գրպաններից հանելով սոխն ու վերմիշելը։— Ուզում էի նրա համար սուպ պատրաստել, բայց նա հրաժարվեց և հավն ինձ նվիրեց։

— Սատկա՞ծ է,— անվստահորեն հարցրեց ավագ գրագիր Վանեկը։

— Իմ ձեռքով եմ վիզը կտրել,— պատասխանեց Շվեյկը, գրպանից հանելով դանակը։

Բալոունը երախտագիտությամբ ու հարգանքով նայեց Շվեյկին և անխոս սկսեց պատրաստել պորուչիկի սպիրտայրոցը։ Հետո վերցրեց կաթսայիկներն ու վազեց ջուր բերելու։

Հեռախոսավար Խոդոունսկին մոտեցավ Շվեյկին, որ սկսել էր հավը փետրել և առաջարկեց իր օգնությունը, նրա ականջին փսփսալով այս ինտիմ հարցը․ «Այստեղից հեռո՞ւ է։ Սողալո՞վ պիտի մտնել բակը, թե՞ հենց փողոցում են ման գալիս»։

— Ես հավը գնել եմ։

— Լա՛վ, ձայնդ կտրիր, և դեռ իրեն ընկեր է համարում։ Մենք հո տեսանք, թե քեզ ինչպես էին բերում։

Այնուամենայնիվ, հեռախոսավարը ջերմ մասնակցություն ունեցավ հավը փետրելուն։ Մեծ ու հանդիսավոր նախապատրաստության գործում իրեն լավ դրսևորեց նաև խոհարար֊օկուլտիստ Յուրայդան, որը սուպի համար կարտոֆիլ ու սոխ կտրատեց։

Վագոնից դուրս նետված փետուրները գրավեցին շրջայց կատարող պոդպորուչիկ Դուբի ուշադրությունը։ Նա ձայն տվեց, որ հավ փետրողը վագոնից դուրս գա, և անմիջապես դռան մեջ երևաց Շվեյկի գոհունակ դեմքը։

— Սա ի՞նչ է,— գոռաց պոդպորուչիկ Դուբը, գետնից բարձրացնելով հավի կտրած գլուխը։

— Համարձակվում եմ զեկուցել,— պատասխանեց Շվեյկը,— դա իտալական սև ցեղի հավի գլուխ է․ դրանք հիանալի ածան հավեր են, տարեկան երկուհարյուր վաթսուն ձու են ածում։ Բարեհաճեցեք տեսնել ի՛նչ լավ ձվարան ունի։— Շվեյկը գրեթե պոդպորուչիկ Դուբի քիթը խոթեց հավի աղիքներն ու փորոտիքի մնացած մասերը։

Դուբը թքեց ու հեռացավ։ Մի րոպե հետո նա վերադարձավ.

— Ո՞ւմ համար է պատրաստվում այդ հավը։

— Մեզ համար, համարձակվում եմ զեկուցել, պարոն լեյտենանտ։ Տեսեք ինչքան ճարպ կա վրան։

Պոդպորուչիկ Դուբը հեռացավ՝ մրթմրթալով․

— Մենք կհանդիպենք Ֆիլիպի^[78] մոտ։

— Նա քեզ ի՞նչ ասաց,— հարցրեց Շվեյկին Յուրայդան։

— Մենք տեսակցություն նշանակեցինք ինչ֊որ Ֆիլիպի մոտ։ Այդ ազնվական պարոնները մեծ մասամբ արվամոլներ են։

Խոհարար֊օկուլտիստն ասաց, թե միայն էսթետներն են հոմոսեկսուալիստ, և դա բխում է էսթետիզմի էությունից։

Ապա ավագ գրագիր Վանեկը պատմեց, թե ինչպես Իսպանիայի վանքերում մանկավարժները երեխաներին բռնաբարում են։

Իսկ երբ կաթսայի ջուրը եռաց, Շվեյկն սկսեց պատմել, թե մի դաստիարակի վստահել էին Վիեննայի անապաստան երեխահերի գաղութը և այդ դաստիարակը նրանց բոլորին բռնաբարել էր։

― Կիրք է, Ի՞նչ կարող ես անել։ Բայց ավելի վատ է, երբ կնկա կիրքն է բռնում։ Սրանից մի քանի տարի առաջ Պրագայում երկու մարդաթող բոզ տիկիններ կային, մեկի ազգանունը Մոուրկովա, մյուսինը՝ Շոուսկովա։ Մի անգամ, երբ Ռոզտոկիի ծառուղիներում բալենին արդեն ծաղկել էր, նրանք երեկոյան բռնում են մի հարյուր տարեկան իմպոտենտ երգեհոնահարի, քարշ տալիս Ռոզտոկիի պուրակը և բռնաբարում։ Ի՛նչ օյիններ ասես, որ գլխին չեն խաղում։ Ժիժկովում Ակսամիտ անունով մի պրոֆեսոր է ապրում, նա այնտեղ պեղումներ էր կատարում, զանազան ծռմռված մեռելների գերեզմաններ որոնում և նրանցից մի քանիսի կմախքները տարել էր իր հետ։ Իսկ այդ բոզերը երգեհոնահարին քաշել-մտցրել էին այդ պեղված գերեզմաններից մեկի մեջ, այնտեղ էլ նրան խոշտանգել ու բռնաբարել։ Մյուս օրը պրոֆեսոր Ասկամիտը գալիս է ու տեսնում, որ գերեզմանի մեջ մի բան է ընկած։ Մարդը ուրախանում է, բայց դա այն մարդաթող խանումների խոշտանգած երգեհոնահարն է լինում։ Հինգ օր անց այդ երգեհոնահարը մեռավ։ Իսկ այդ լրբերի լկտիությունն այն աստիճանի էր հասել, որ եկել էին նրա թաղմանը։ Դա արդեն այլասերություն է։ Աղը գցեցի՞ր,— դիմեց Շվեյկը Բալոունին, որն օգտվելով այն հետաքրքրությունից, որով բոլորը լսում էին Շվեյկի պատմությունը, ցանկանում էր իր ուսապարկի մեջ ինչ-որ թան թաքցնել։— Այդ ի՞նչ ես անում այդտեղ։ Ա՜խ, Բալոուն, Բալոուն,— հանկարծ իր բարեկամին լրջորեն կշտամբեց Շվեյկը։— Ի՞նչ ես ուզում անել այդ հավի բուդը։ Հապա տեսեք, հավի բուդը մեզնից գողացել է, որ հետո առանց մեզ իր համար ճաշ եփի։ Հասկանո՞ւմ ես, Բալոուն, ինչ ես արել։ Գիտե՞ս թե բանակում ինչպես են պատժում այն զինվորին, որը ռազմաճակատում ընկերոջից բան է գողանում։ Կապում են թնդանոթի բերանին, և նա կարտեչի պես թռչում է։ Հիմա ախ ու վախ անելդ արդեն ուշ է։ Հենց որ ռազմաճակատում հրետանու հանդիպենք, կներկայանաս առաջին իսկ պատահած ենթասպային։ Իսկ առայժմ, որպես պատիժ, ստիպված պետք է լինես վարժություններ կատարել։ Վագոնից դո՛ւրս եկ։

Դժբախտ Բալոունը դուրս եկավ, իսկ Շվեյկը նստեց դռան առաջ, ոտքերը ցած կախեց և սկսեց հրամանարկել․

— Զգա՛ստ։ Ազա՛տ։ Զգաստ։ Աջ դարձ։ Հիմա զբաղվենք տեղում վարժություններ անելով։ Աջ դարձ։ Համա՜ թե, եղբա՛յր, կով եք դուք։ Ձեր կոտոշները պետք է գտնվեն այնտեղ, որտեղ առաջ ձեր աջ ուսն էր։ Թողնե՛լ։ Կիսադարձ դեպի աջ։ Ա՛յ, տեսնում ես, ջորի, արդեն կարողանում ես։ Կիսադարձ դեպի ձախ։ Հիմա՛ր, չգիտե՞ս շարքն ինչ է։ Ուղի՛ղ։ Հետ դարձ։ Չոքել մի ծնկան վրա։ Մե՛կ էլ պառկիր։ Նստի՛ր։ Կանգնի՛ր։ Նստի՛ր։ Մե՛կ էլ կանգնիր։ Ազա՛տ։ Տեսնո՞ւմ ես, Բալոուն, դա որքան օգտակար է։ Համենայն դեպս կերածդ լավ կմարսես։

Նրանց շուրջը զինվորներ էին հավաքվել և ուրախ ծիծաղում էին։