Камандзіроўка ў сваім горадзе

— Эксперыментатар,— паківаў галавой Вадзім Аляксандравіч.— Якая ў гэтым неабходнасць? Мая воля — не дазволіў бы, ды пракурор, нібы згаварыўся з табой, таксама раіць. Аднак з Лебедзевым-бацькам будзеш гаварыць у маёй прысутнасці. Каб часам не расшаркаўся.

Сяргей Антонавіч усміхнуўся:

— Мы з табой, Вадзім, бадай, не адзін пуд солі разам з’елі…

— Тут справа прынцыпу!

Начальнік упраўлення лясной гаспадаркі аблвыканкома здзівіўся прыходу супрацоўнікаў міліцыі. Пакуль яны ўсаджваліся, разглядаў іх з ветлівасцю, за якой, аднак, адчувалася цікаўнасць.

— Слухаю вас,— сказаў Лебедзеў і зірнуў на гадзіннік.

Ён ледзь прыкметна ўсміхнуўся і зняў акуляры. А Пугацэвіч падумаў, што гаспадар прывык, каб у яго кабінеце людзі бянтэжыліся.

— У нас далікатная справа, Валерый Канстанцінавіч,— пачаў Пугацэвіч.

Лебедзеў нахмурыўся, прыгладзіў кучаравыя валасы і ўжо болын настойліва паўтарыў:

— Слухаю вас!

Акулік кашлянуў, зірнуў з дакорам на старшага оперупаўнаважанага, які нібы не спяшаўся працягваць. Гэты нямы дыялог, які яны абодва добра зразумелі, працягваўся долю секунды. Сяргей Антонавіч ледзь прыкметна кіўнуў і коратка расказаў, што прывяло іх сюды.

— Вы не дапусцілі памылкі? — спытаў Лебедзеў. Але не чулася ў яго голасе звычайнай у такіх выпадках надзеі. Бадай што, і ён прадчуваў кепскае з сынам.— Ну што ж, дзякую, што прыйшлі. Што вы хочаце ад мяне?

— Мы маем рабіць у вашай кватэры вобыск. Пойдзе почут. Гэтага можна пазбегнуць, здаўшы…— Пугацэвіч прыпыніўся, падбіраючы больш прыстойнае слова, але ўсё-такі сказаў прама: — Крадзеныя рэчы добраахвотна.

Валерый Канстанцінавіч доўга маўчаў, гледзячы ў нейкую толькі аднаму яму вядомую на чыстай сцяне кропку, і, напэўна, не бачыў нічога. Схамянуўшыся, спытаў:

— Вы ўпэўнены, што яны ў маёй кватэры ёсць?

— Такі парадак, калі ўзнікае падазрэнне.

— Не, таварышы,— ён прамовіў гэта цераз сілу,— на жаль, я не ўмешваўся апошнім часам у справы сына, таму не буду, не маю маральнага права ўмешвацца і ў гэтым выпадку. Будзе так, як прадугледжана законам.

Акулік і Пугацэвіч падняліся. Яны не паспелі развітацца — увайшла сакратарка.

— Валерый Канстанцінавіч, на пятнаццаць гадзін вы прызначылі нараду…

— А, так, так… Адкладзіце, калі ласка, я з’езджу ў абком,-— і ў яго халодных вачах прамільгнула туга.

На вуліцы Акулік буркнуў:

— Можна было не хадзіць. Раптам пазвоніць жонцы, каб перахавала?

— Куды? Ды і не такі ён чалавек. Ён, вядома, прагледзеў сына, але, як табе сказаць, ёсць у ім грамадзянская мужнасць.

— Ідэаліст! — хмыкнуў следчы.— Давай арганізоўвай групу на выезд. Колькі часу страцілі…

Таццяна Макараўна, даведаўшыся, дзеля чаго прыйшлі чужыяі людзі ў яе дом, была хапілася за тэлефон. Акулік спыніў:

— Не званіце. Мы толькі што былі ў вашага мужа, і пракурор даў санкцыю.

Напэўна, словы пра мужа, што ён усё ведае і не прыняў мер, каб не дапусціць вобыску, вельмі ўразілі жанчыну. Яна нават не знайшлася што сказаць і, сцяўшы вусны, адступіла з праходу.

3 Паўлавага апісання Сяргей Антонавіч ведаў, дзе што ў кватэры Лебедзевых. Выйшаўшы ў доўгі калідор, ён раптам адчуў непакой. Нешта быццам было не так, як апісаў Гарбаценка.

— Дзе ваш сын?

Пакуль Акулік задаваў гэта пытанне Таццяне Макараўне, Пугацэвіч кінуўся да Сямёнавага пакоя. Сёння ён чамусьці быў не замкнёны, як звычайна.

Пакой, нават самы стандартны, шмат што можа расказаць пра свайго ўладальніка. Для Сямёна яго спальня была месцам, дзе ён не жыў, а толькі часам начаваў. Ні паліцы з кнігамі, якія чалавеку заўсёды хочацца мець пад рукой, ні пісьмовага стала, патрэбнага студэнту, хай сабе і завочніку, Пугацэвіч тут не ўбачыў. Затое побач з барам, поўным бутэлек розных фасонаў і з рознымі этыкеткамі, горбілася зашмальцаванае крэсла, стаяў столік з магнітафонам — тут Сямён, відаць, бавіў вольны час. Не ў сур’ёзным роздуме, а ў хмельных мроях. Адзін…

Вобыск, аднак, нічога не даў. Дзе сын, Таццяна Макараўна таксама не сказала. Хутчэй за ўсё не здагадвалася — ён ніколі не дакладваў маці, куды і чаго ідзе.

Ва ўпраўленне Пугацэвіч і Акулік вярнуліся злосныя. Яны не папракалі адзін аднаго. Не прывыклі перакладваць сваю віну на чужыя плечы. У іх быў агульны клопат — хутчэй знайсці Сямёна, бо ў гэты час Таццяна Макараўна, напэўна, абрывае тэлефоны, кляне міліцыю, і ў любы момант можна чакаць выкліку да начальства. А яно, начальства, звычайна нічога ў апраўданне слухаць не хоча, маўляў, рабіце так, каб на вас не скардзіліся.

У сваім кабінеце Сяргей Антонавіч таксама хапіўся за тэлефон.

— Мне, калі ласка, Ніну Іванаўну Шумейка. Захварэла? Дзякую, пазваню дахаты.

— Умеюць жа некаторыя бальнічныя лісткі атрымліваць па заказу,— усміхнуўся Акулік.

— Ювеліргандаль — установа з багатымі магчымасцямі. Пацікавіўся б…

— Уся медслужба горада сцяной стане, не праб’еш,— сказаў Акулік сур’ёзна.— Дакажуць, што не бальнічны, інваліднасць даць мала будзе.

— Дыягназ — штука цёмная…— Пугацэвіч набраў патрэбны нумар.