Konan la Barbarulo

Super il, branchi festonizita per viti extensis su vers la rempari. Il klimis arborego quale kato, ed atinginte loko super la parapeto, tenis dika brancho per l’amba manui, ociligis su til ke il ganis momento, e lore jetis su tra la aero, falis felinatre adsur la rempari. Ibe blotisante, il regardegis l’infra stradi dil urbo.

La cirkuito dil muro ne esis granda, ma la nombro di verda petra edifici kontenita en ol surprizis. Oli esis alta de tri o quar etaji, la plumulto havante plata tekti, en bona stilo arkitektural. La stradi konvergis quale la radii di roto en korto oktogonatra centre dil urbo, avan alta edifico havanta kupoli e turmi qua dominacis la tota urbo. Il vidis nulu en la stradi od en la fenestri, quankam la suno ja levis su. La silenco qua regnis esis to di urbo mortinta e desertita. Streta eskalero petra acensis la muro proxim il; per to il decensis.

Domo esis tante proxim la muro ke, mivoye alonge l’eskalero, il trovis apuda fenestro ed haltis por enregardar. Esis nula stangi, e la silka kurteni esis tenita da kordi satina. Il regardis chambro di qua la muri esis celita da obskura tapeti velvura. La pavimento esis kovrita per dika tapisi, ed esis benki ek ebeno polisita, ed ivora doselo, sur qua feli esis amasigita.

Il dureskis decensar kande il audis sono di ulu venanta en la strado infre su. Ante ke ta nekonocato povis irar cirkum l’angulo e vidar il sur l’eskalero, il rapide transsaltis la spaco e falis aden la chambro. Il ektiris sua espado. Il stacis instante quale statuo; nulo eventis, do il movis trans la tapisi vers pordo arkatra, kande tapeto esis fortirita por revelar alkovo kusenizita, de qua dina yunino havanta bruna harari regardis il per okuli langoroza.

Konan tensate regardegis el, expektis ke el quik krieskos. Ma el nur represis beo per manuo frianda, staceskis e sensucieme apogis su an tapeto tenita per un manuo.

El esis sendubite blankino, quankam la pelo esis tre obskura. Elua hararo quadrate tondizita esis tam nigra kam noktomezo; elua nura vesto esis silko-peceto cirkum la hanchi flexebla.

Balde el parolis, ma il ne savis l’idiomo e sukusis sua kapo. El itere beis, flexeble extensis su, e sen montrar timo o surprizo, chanjis a linguo quan il povis komprenar, dialekto dil Yuetshi ma sonanta stranje antique.

‘Ka vu serchas ulu?’ el demandis sensucieme, quaze invado di elua chambro da stranjero armizita esis tote kustumal.

‘Qua vu es?’ il demandis.

‘Me esas Yateli,’ el respondis lente. ‘Me evidente festis tarde hiere, me esas nun tre dormema. Qua vu esas?’

‘Me esas Konan, komandero inter la kozaki,’ il respondis regardante el. Il supozis, ke elua mieno esis posturo, ed expektis ke el esforcez eskapar del chambro od ecitar la domanaro. Ma quankam kordo velvura, forsan signal-kordo, pendis apud el, el ne tushis ol.

‘Konan,’ el dormeme repetis. ‘Vu ne esas Dagoniano. Me supozas, ke vu esas mercenario. Ka vu fortranchis la kapi de multa Yuetshi?’

‘Me ne batalias aquo-rati!’ il grunis.

‘Ma li esas tre terorinda,’ el murmuris. ‘Me memoras kande li esis nia sklavi. Ma li revoltis ed incendiis e mortigis. Nur la magio di Khosatral Khel retenis li de la muri—’ El pauzis, mieno perplexa luktis kontre la dormemeso. ‘Me obliviis,’ el murmuris. ‘Li ya klimis la muri lasta nokte. Esis krii e fairo, ed homi vane advokis Khosatral.’ El sukusis la kapo quaze por klarigar ol. ‘Ma to ne esas posibla,’ el murmuris, ‘nam me vivas, e pensis esar mortinta. Ho, sendez to a la diablo!’

El transiris la chambro, prenis la manuo di Konan e duktis il al doselo. Il necerte e perplexe cedis su. La yunino ridetis quale puerino dormema; elua cilii longa e silkatra pendis an okuli obskura e nebulatra. El karezis ilua dika nigra lokli quaze por certigar, ke il esas reala.

‘Esis sonjo,’ el dicis beante. ‘Forsan nur sonjo. Me sentas quaze me nun sonjas. Ne importas. Esas ulo quan me ne povas rimemorar—me obliviis—esas ulo quan me ne povas komprenar, ma me dormeskas pro pensar. Omnakaze, ne importas.’

‘Quon vu intencas?’ il anxie demandis. ‘Vu dicis, ke li klimis la muri lasta nokte. Qui?’

‘La Yuetshi. Tale me opinionis. Fumo-nubo celis omno, ma nuda diablo sangizita sizis me ye la fauco e trapikis me per kultelo. Ho, to dolorigis me! Ma to esis sonjo, regardez, esas nula marko.’ El senpudore examenis sua glata pektoro, pose sideskis adsur la gremio di Konan e pozis sua brakii flexebla cirkum ilua dika kolo. ‘Me ne povas rimemorar,’ el murmuris, e pozis sua kapo adsur ilua grandega pektoro. ‘Omno esas obskur e nebulatra. Ne importas. Vu ne esas sonjo. Ni vivez. Amorez me!’

Il bersis la kapo dil yunino en sua brakio muskuloza, e kisis elua reda labii per savuro sincera.

‘Vu esas forta,’ el repetis, la voco deslauteskis. ‘Amorez me— amorez—’ La dormema murmurado haltis; l’okuli obskura klozesis, la longa cilii pendis sur la vangi sensuala; la korpo flexebla destensis su en la brakii di Konan.