ЛЯЛЬКА

У давяршэнне здзеку, з усяе колішняе фалангі лёс пакінуў ёй толькі двух прыхільнікаў. Наконт Ахоцкага ў яе не было ілюзій, бо ён больш займаўся нейкаю лятальнаю махінай (што за трызненне!), чым ёю. Затое заставаліся пры ёй, зрэшты, не надта набіваючыся, маршалак і барон. Гледзячы на маршалка, яна згадвала асмаленага кныра, якога ёй здаралася бачыць у мясных фургонах на вуліцы. А барон здаваўся ёй падобным да нядубленай скуры, цэлыя стосы якіх можна было бачыць на вазах. Абодва яны складалі на сёння адзінае яе атачэнне, нават яе крылы, калі яна была, як казалі, анёлам!.. Жахлівая камбінацыя гэтых двух старцаў пераследавала панну Ізабэлу і ўдзень, і ўночы. Часам ёй здавалася, што яна загінула і пры жыцці ўжо зазнала пекла.

У гэткія хвіліны як тапелец, які скіроўвае свой позірк да святла на далёкім беразе, панна Ізабэла думала пра Вакульскага. І ў бязмежжы горычы ёй рабілася крыху лягчэй, бо яна ведала, што шалее за ёю, аднак, чалавек незвычайны, пра якога было шмат размоваў у таварыстве. Тады прыгадваліся ёй знакамітыя падарожнікі або разбагацелыя амерыканскія прамыслоўцы, што доўгія гады цяжка працавалі ў шахтах і якіх ёй паказвалі здалёк у парыжскіх салонах.

“Бачыць пані таго, – шчабятала якая-небудзь графінька, нядаўна выпушчаная з кляштара, схіляючы веер у пэўным кірунку, – бачыць пані таго пана, які выглядае, як фурман омнібуса? Гэта, падобна, нейкі вялікі чалавек, які нешта адкрыў, толькі я не ведаю што: залатую жылу ці Паўночны полюс… Нават не памятаю, як яго імя, але мяне запэўніваў адзін маркіз з акадэміі, што гэты пан жыў дзесяць гадоў на полюсе… Не! Ён жыў пад зямлёю… Страшны чалавек!.. Я б на ягоным месцы памерла ад жаху… І пані таксама памерла б?”

Каб Вакульскі быў гэткім падарожнікам ці хоць гарняком, які зарабіў свае мільёны, пражыўшы дзесяць гадоў пад зямлёю! А ён быў толькі купцом, у дадатак – галантарэйным!.. Не разумеў нават па-англійску, увесь час выяўляўся ў ім нуварыш, які ў маладосці прыслужваў гасцям у рэстаране. Гэткі чалавек, самае большае, мог быць добрым дарадцам, нават бясцэнным прыяцелем (у кабінеце, калі няма гасцей). Нават… мужам, бо здараюцца з людзьмі страшныя няшчасці. Але каханкам… Ну, гэта было б проста смешна… Калі трэба, дык самыя арыстакратычныя дамы купаюцца ў гразевых ваннах, але бавіцца ў гразі мог бы толькі вар’ят.

Чацвёртая фаза. Панна Ізабэла некалькі разоў спаткала Вакульскага ў Лазенках і нават зрабіла ласку адказаць на яго паклоны. Паміж зялёных дрэў і побач са скульптурамі гэты дзікун зноў выглядаў іначай, чым за прылаўкам крамы. Каб жа ён валодаў кавалкам зямлі з паркам, палацам, сажалкаю!.. Нуварыш, праўда, але, падобна, шляхціц, пляменнік афіцэра… Побач з маршалкам ды баронам выглядае як Апалон. Арыстакратыя ўсё больш гаворыць пра яго, а тыя раптоўныя слёзы старшынёвае?..

Апроч таго, старшынёва яўна прадэманстравала сваю прыхільнасць да Вакульскага перад сваёй прыяцелькаю графіняю і яе пляменніцаю, паннаю Ізабэлаю. Доўгія шпацыры з цёткаю па Лазенках былі гэткія нудныя, а гамонка пра моду, прытулкі і праекты свецкіх шлюбаў гэтак надакучыла, што панна Ізабэла нават крыху шкадавала, што Вакульскі не падыдзе і чвэрць гадзінкі не паразмаўляе з імі. Велікасвецкай асобе цікава паразмаўляць з гэткімі людзьмі. Панне Ізабэле падаваліся забаўнымі, напрыклад, сяляне, бо ў іх была своеасаблівая мова і логіка.

Хоць… галантарэйны купец, які, да таго ж, ездзіць ва ўласнай калясцы, можа і не быць гэткім забаўным, як селянін…

Як бы там ні было, а для панны Ізабэлы не стала прыкраю неспадзяванкаю, калі яна пачула пэўнага дня ад старшынёвай, што тая едзе з ёю і з цёткаю ў Лазенкі і што не праміне там Вакульскага.

– Мы нудзімся, дык няхай ён нас забавіць, – сказала старая.

А калі а першай яны ўязджалі ў парк, старшынёва з асабліваю ўсмешкаю звярнулася да панны Ізабэлы:

– Маю прадчуванне, што недзе тут мы яго спаткаем…

Панна Ізабэла паружавела і пастанавіла зусім не размаўляць з Вакульскім, а, прынамсі, глядзець да яго звысоку, каб ён нічога не нафантазіраваў. Пра каханне, вядома, у гэтым “фантазіраванні” не магло быць і згадкі. Панна Ізабэла, аднак, не жадала нават сяброўскае зычлівасці.

“І агонь бывае прыемны, асабліва зімою, – думала яна, – але… на адлегласці”.

А Вакульскага ў Лазенках тым часам не было.

“Як, ён не чакаў? – задавалася пытаннем Ізабэла. – Хіба, захварэў…”

Яна не дапускала думкі, каб Вакульскі меў нейкую больш пільную справу, чым пабачыцца з ёю. На выпадак яго спазнення яна вырашыла не толькі паставіцца да яго высакамерна, але нават паказаць яму сваё незадавальненне.

“Калі пунктуальнасць, – думала яна, – з’яўляецца ветлівасцю каралёў, дык ужо для купцоў яна павінна быць абавязкам!..”