ЛЯЛЬКА

“Дарагая Бэла! Забудзь, анёлак, пра мой папярэдні ліст. Зрэшты, мяне зусім не абыходзіць твой сервіз, а калі будзеш ісці замуж, знойдзем табе іншы. Але мне галоўнае, каб ты квеставала толькі са мною, і менавіта пра гэта я збіралася напісаць табе ў папярэднім лісце, а не пра сервіз. Бедныя мае нервы! Калі не хочаш іх дарэшты расстроіць, дык мусіш згадзіцца на маю просьбу.

Труна Гасподняя ў нашым касцёле будзе цудоўная. Мой пачцівы Вакульскі дае фантан, штучных птушак, катрынку, якая будзе граць адны класічныя рэчы і шмат дыванаў. Гозэр⁶⁸ дашле кветкі, аматары наладзяць канцэрт – арган, скрыпка, віяланчэль і спевы. Я ў захапленні, але калі б сярод усіх гэтых цудаў не было цябе, я б захварэла. Дык згода?.. Абдымаю і цалую цябе тысячу разоў, з любоўю, цётка Яанна.

Postscriptum. Заўтра едзем у краму замовіць табе веснавы касцюм. Памерла б, каб ты яго не прыняла”.

Панна Ізабэла ззяла. Гэты ліст быў ажыццяўленнем усіх яе надзей.

– Вакульскі непараўнальны! – рагатаў пан Тамаш. – Штурмам здабыў Яанну, якая не толькі не будзе выгаворваць мне за супольніка, але гатовая нават змагацца за яго са мною.

Мікалай падаў куранят.

– Ён мусіць, аднак, быць геніяльным чалавекам, – заўважыла панна Фларэнтына.

– Вакульскі?.. Ну не, – запярэчыў пан Тамаш. – Гэта чалавек шалёнае энергіі, але што тычыцца таленту камбінавання, дык я не скажу, каб ён ім валодаў.

– Мне здаецца, ён даводзіць гэта.

– Усё даводзіць толькі яго энергію, – адказаў пан Тамаш. – Здольнасць да камбінавання, геніяльны розум пазнаецца па іншым, хоць бы… па картачнай гульні. Я з ім даволі часта гуляю ў пікету, дзе неабходна камбінаваць. У выніку я прайграў нешта ад васьмі да дзесяці рублёў, а выйграў каля сямідзесяці, хоць і не запісваюся ў геніі! – дадаў ён сціпла.

Панна Ізабэла выпусціла відэлец. Яна збялела і схапілася за галаву з ціхім стогнам: “А!.. А!..”

Бацька і панна Фларэнтына падхапіліся з крэслаў.

– Што з табою, Бэла?.. – устрывожана запытаўся пан Тамаш.

– Нічога, – адказала яна, падымаючыся з-за стала. – Мігрэнь. Ужо гадзіну я адчуваю, як яна пачынаецца… Гэта нічога, тата…

Яна пацалавала бацьку ў руку і пайшла ў свой пакой.

– Раптоўная мігрэнь мусіла б зараз жа і суняцца, – сказаў пан Тамаш. – Ідзі да яе, Флора. Я ненадоўга выйду ў горад, бо мушу пабачыцца з некалькімі асобамі, але вярнуся рана. А ты паклапаціся пра яе, каханая Флора, я прашу цябе пра гэта, – працягваў пан Тамаш са спакойнаю фізіяноміяй чалавека, без загаду або просьбы якога нічога добрага не можа дзеяцца на свеце.

– Зараз я пайду да яе, толькі ўпарадкую тут усё, – адказала панна Фларэнтына, якой лад у доме быў справаю больш важнаю, чым мігрэнь, чыя б яна не была.

Ужо змрок агарнуў зямлю… Панна Ізабэла зноў адна ў сваім кабінеце. Яна ўпала на шэзлонг і прыкрыла рукамі вочы. З-пад каскаду тканіны, якая сплывала аж да падлогі, вытыркнуўся яе вузкі пантофель ды край панчохі, але гэтага ніхто не бачыць, і яна сама гэтага не заўважае. У гэтую хвіліну яе душу зноў апаноўвае гнеў, крыўда і сорам. Цётка яе перапрасіла, яна будзе квеставаць у самым лепшым касцёле, і ў яе будзе самы прыгожы ўбор, але, нягледзячы на ўсё, яна няшчасная… Яе адчуванні падобныя да тых, калі б у салоне, поўным людзей, яна, увайшоўшы, раптам заўважыла на сваім новым уборы вялізную тлустую пляму брыдкага колеру, нібы сукня запэцкалася дзесьці на кухонных сходах. Ад гэтай агіднай думкі ёй робіцца моташна.

Якое жахлівае становішча!.. Ужо месяц яны пазычаюць ва ўласнага лёкая, і ўжо каля дзесяці дзён яе бацька на свае дробныя выдаткі выйграе грошы ў карты… Выйграваць можна, панове выйграюць тысячы, але – не на асноўныя патрэбы, і перадусім не ў купцоў. Ах, каб можна было, яна б кінулася бацьку ў ногі і маліла не гуляць з гэтымі людзьмі, прынамсі, цяпер, калі ў іх такое цяжкае матэрыяльнае становішча. Праз некалькі дзён, калі атрымае грошы за свой сервіз, яна сама ўручыць бацьку некалькі сотняў рублёў, і папросіць прайграць іх таму пану Вакульскаму, каб аддзячыў яму яшчэ больш шчодра, чым яна сама аддзячыць Мікалаю за іхнія даўгі.

Але ці можна ёй гэтак рабіць і нават казаць пра гэта бацьку?..

“Вакульскі?.. Вакульскі?.. – шэпча панна Ізабэла. – Хто ж такі гэты Вакульскі, што сёння так нечакана паказаўся ёй з розных бакоў, у розных постацях. Якія ў яго справы з цёткаю, з бацькам?..”

І тут яна прыгадвае, што ўжо некалькі тыдняў чуе пра гэтага чалавека. Нейкі купец нядаўна ахвяраваў пару тысяч рублёў на дабрачыннасць, але яна забылася: гандлюе той дамскімі строямі ці футрамі. Потым казалі, што таксама нейкі купец падчас балгарскае вайны зарабіў шмат грошай, толькі яна не звярнула ўвагі, ці зарабіў шавец, у якога яна замаўляе чаравікі, ці яе цырульнік? А цяпер ужо ёй робіцца ясна, што той купец, які даў грошы на дабрачыннасць, і той, які зарабіў цэлы капітал – гэта адна асоба, што гэта якраз той Вакульскі, які яе бацьку прайграе ў карты і якога цётка, вядомая сваёй ганарлівасцю графіня, называе: “Мой пачцівы Вакульскі!..”