ЛЯЛЬКА

Звальненне Мрачэўскага гэтак уразіла крамнікаў, што ім адняло мову, а Жэцкі загадаў зачыніць краму, хоць не было яшчэ васьмі. Ён адразу кінуўся дадому да Вакульскага, але не заспеў яго. Прыйшоў другі раз аб адзінаццатай вечара, але ў вокнах было цёмна, і пан Ігнацы вярнуўся да сябе прыгнечаны.

На наступны дзень, у Вялікі Чацвер, Мрачэўскі ўжо не паказаўся ў краме. Яго калегі былі смутныя і часам паціху радзіліся між сабою.

А першай гадзіне прыйшоў Вакульскі. Але не паспеў ён сесці пры канторцы, як дзверы расчыніліся і сваёй звычайнай няўпэўненай хадою ўвайшоў пан Кшэшоўскі, прыкладаючы вялікія намаганні, каб начапіць на нос пенснэ.

– Пане Вакульскі! – ледзь не з парога пачаў разяваты пакупнік. – Толькі што я даведаўся... Я – Кшэшоўскі... Я даведаўся, што гэты небарака Мрачэўскі па маёй віне атрымаў разлік. Але ж, пане Вакульскі, я ўчора зусім не меў аніякіх прэтэнзій да пана... Я шаную ўменне захоўваць таямніцу, якое праявіў пан у дачыненні да мяне і маёй жонкі... Я ведаю, што пан адказаў ёй, як і належыць джэнтльмену…

– Пане барон, – адказаў Вакульскі, – я не прасіў у пана рэкамендацыі пра сваю сумленнасць. Апроч гэтага – што пан загадае?..

– Я прыйшоў прасіць прабачыць Мрачэўскаму, небарака нават...

– Да пана Мрачэўскага ў мяне няма ніводнае прэтэнзіі, нават той, каб ён вяртаўся да мяне.

Барон прыкусіў губу. З хвіліну ён памаўчаў, нібыта абураны рэзкаю адмоваю, нарэшце пакланіўся і з ціхім “перапрашаю...”, выйшаў з крамы.

Пан Клейн і пан Лісецкі схаваліся за шафамі і пасля кароткае там нарады вярнуліся, час ад часу абменьваючыся смутнымі, але красамоўнымі позіркамі.

А трэцяй з’явілася пані Кшэшоўская. Здавалася, што яна яшчэ больш збляднела і зжаўцела ды апранулася ў яшчэ чарнейшае, чым учора. Яна палахліва азірнулася і, заўважыўшы Вакульскага, падышла да канторкі.

– Пане, – ціха прамовіла яна, – я сёння даведалася, што адзін малады чалавек, Мрачэўскі, па маёй віне страціў месца ў пана. Яго бедная маці...

– Пана Мрачэўскага ўжо няма ў мяне і не будзе, – адказаў Вакульскі з паклонам. – Дык чым магу служыць пані?

Пані Кшэшоўская, відавочна, падрыхтавала даволі доўгую прамову. На сваю бяду, яна зірнула Вакульскаму ў вочы і... з адным словам “перапрашаю” выйшла з крамы.

Панове Клейн і Лісецкі пераглянуліся яшчэ больш красамоўна, чым раней, але задаволіліся толькі тым, што ў згодзе паціснулі плячыма.

Ужо а пятай наблізіўся да Вакульскага Жэцкі. Ён абапёрся рукамі на канторку і сказаў напаўголаса:

– Маці Мрачэўскага, Сташак, вельмі бедная кабета...

– Заплаці яму да канца года, – адказаў Вакульскі.

– Я думаю... Сташак, я думаю, што нельга аж так караць чалавека за тое, што ён мае іншыя палітычныя перакананні, чым мы...

– Палітычныя?.. – перапытаў Вакульскі такім тонам, што ў пана Ігнацы мароз па скуры прабег.

– Зрэшты, скажу я табе, – працягваў далей пан Ігнацы, – шкада такога крамніка. Хлопец відны, кабеты трацяць розум...

– Відны? – паўтарыў Вакульскі. – Дык няхай ідзе на ўтрыманне, раз ён гэтакі прыгажун.

Пан Ігнацы адхіснуўся. Панове Лісецкі і Клейн ужо нават не пераглядваліся.

Праз гадзіну ў краму прыйшоў нейкі пан Зэмба, якога Вакульскі прадставіў як новага крамніка.

Пану Зэмбу было гадоў пад трыццаць, выглядаў ён, мабыць, не горш за Мрачэўскага, але быў непараўнальна больш паважны і трымаўся тактоўна. Яшчэ да закрыцця крамы ён пазнаёміўся з усімі і нават ужо завязаў прыязныя адносіны са сваімі калегамі. Пан Жэцкі знайшоў у ім гарачага банапартыста, пан Лісецкі мусіў прызнаць, што ў параўнанні з Зэмбам сам ён – вельмі ўмераны антысеміт, а пан Клейн прыйшоў да высновы, што Зэмба мусіць быць, сама мала, біскупам сацыялізму.

Словам, усе былі задаволеныя, а пан Зэмба – пэўны сабе.

КЛАДКІ, НА ЯКІХ СУСТРАКАЮЦЦА

ЛЮДЗІ РОЗНЫХ СФЕРАЎ

Раніцай у Вялікую Пятніцу Вакульскі прыгадаў, што сёння і заўтра графіня з паннаю Ізабэлаю квястуюць у касцёле.

“Трэба пайсці ды нешта даць, – падумаў ён і дастаў з касы пяць залатых паўімперыялаў. – Зрэшты, – засумняваўся ён, – даслаў жа я ім дываны, механічных птушак, катрынку і нават фантан... Гэтага, хіба, досыць дзеля выратавання аднае душы. Не пайду”.

Удзень, аднак, ён ужо ўпікаў сябе: можа, графіня чакае яго, дык нядобра будзе не з’явіцца або даць усяго пяць паўімперыялаў. Ён дастаў з касы яшчэ пяць, склаў усе разам і загарнуў у бібулу.

“Але ж там, – нагадаў ён сабе, – будзе панна Ізабэла, а ёй нельга ахвяраваць дзесяць паўімперыялаў”.

Ён разгарнуў свой скрутак, даклаў яшчэ дзесяць залатых манет і зноў задумаўся: “Ісці або не ісці?..”

“Не, – сказаў ён, – не буду я ўдзельнічаць у гэтай кірмашовай дабрачыннасці”.

Ён кінуў скрутак з манетамі ў касу і ў пятніцу не пайшоў у касцёл.

Але ў Вялікую Суботу справа ўбачылася яму ўжо зусім іначай.

“Ашалеў!  – дакараў ён сябе. – Калі не пайду ў касцёл, дык дзе ж я яе яшчэ ўбачу?.. Калі не грашыма, дык чым змагу прыцягнуць яе ўвагу? Вар’яцею...”