Недапісаная кніга

Мінае лета

Прапах вільготнай кашанінай

I ліпенем самлелы луг,
Ужо трывогай жураўлінай
Замкнуўся дня i ночы круг.

Каснік барвовы перакрэсліў

Паружавелы небасхіл,
Далека за дзявочай песняй
Над шляхам асядае пыл, —

Плывуць павольна залацінкі

Над вечароваю зарой.
Даспела жыта, i Дажынкі
Па звычцы справілі старой.

Курацца лёгкія туманы,

За хмарай дагарэў прамень,
I так шкада, што надта рана
Канчаецца ліпнёвы дзень.

За зоркай выбліснула зорка,

А змрок усё гусцей, гусцей,
I на душы самотнай горка,
Што дні прыкметна карацей.

Зажурыцца i сціхне поле,

Каб толькі акрыяць вясной,
I восень золкая паволі
Лугі укрые сівізной.

Кароткае мінае лета,

А песня так i недапета.

30/ V—92

Мята

Назбіраю жменьку мяты

I на сонцы засушу,
Каб у будні i у святы
Трохі адагрэць душу,

Каб зарэчнымі лугамі

Даўняй сцежкаю прайсці
I каб з дробнымі даўгамі
Разлічыцца пры жыцці,

Каб нікому вінаватым

Я к не быў, так i не быць...
Назбіраю жменьку мяты,
Каб усе даўгі забыць.

24/V—92

Адзінае жаданне

Нідзе, ні ў кога i ніколі

Дарэмнай ласкі не прасіў,
Круціўся, як вавёрка ў коле,
Сам быў — актыў, i сам — пасіў.

Саджаў i вішні, i парэчкі,

У Сібіры будаваў дамы,
З сабою вёў заўсёды спрэчкі
I выдаў вершаў два тамы.

Нідзе ніколі не лайдачыў,

Каб хоць маленькі скарб знайсці,
А шчасця так i не пабачыў
У шэрым i даўгім жыцці.

Гадоў i тыдняў не лічу я,

Бо ўжо няма чым даражыць,
I толькі аднаго хачу я —
Зірнуць, як людзі будуць жыць.

9/V111—92

У святле маланкі

Сам-насам з лесам гавару,

А ён амаль што мой равеснік.
Я ў дол гляджу, а не ўгару
I на аблокі ў паднябессі.
На зоры i на Млечны Шлях,
ён то гудзе, нібы званіца,
То часам апануе страх,
Як толькі ўдарыць навальніца.

Маланка з громам рве лісты,

Кару да дзірвана здзірае,
A лівень спорны i густы
На струнах срэбраных іграе.

Залева хвошча i гудзе

Ў святле i ў бляску навальніцы.
Няма ратунку, i нідзе
Hi ўкленчыць i ні памаліцца.

Апошні раз ударыў гром,

I сціхла ўсё пасля «адбою»,
I кроплі звонкім серабром
Зрываліся, i сам з сабою

Лес гаманіў i мне ківаў

Зялёным да аскомы веццем.
Я таямніцы адкрываў
Яму, адзінаму на свеце.

У недасяжнай вышыні,

У неразгаданым сусвеце
Святыя душы, як агні,
У зорным небе вечна свецяць...

Да ніткі вымак i прадрог,

Пакуль грамы спраўлялі месу.
Няхай грахі даруе Бог,
Што я паспавядаўся лесу.

3/VI—2/VII—92

Высакосны год

Мяне з маленства вабіць дальні бераг

У лотаці, у мяце i ў расе.
Ён выблісне ў туманах шэрых
I зноў знікае пакрысе.

Далёка ён за чорнымі вірамі,

Здаецца блізкім у трывожным сне,
То у вясёлкавай іскрыцца браме,
То нечакана ў змроку прамільгне.

Шукаю да яго i не знаходжу брод,

Бо у мяне заўсёды высакосны год.

6/VII—92