Недапісаная кніга

Хвіліны

Між пальцамі прасочваецца час:

Плывуць хвіліны, як сухое зерне.
Як ні трымайся, але нас
Назад ніхто ніколі больш не верне.

Спяшаемся, ляцім; не ведаем куды,

I кожны ўсё вышэй імкнецца.
А час бяжыць. Hi зерня, ні вады
Між пальцамі ужо не застанецца.

Не ведаем, чыя заслуга ці віна,

Што ўсё мінае i сысці павінна
Апошняя хвіліна. Вось яна.
А для кагосьці — першая хвіліна.

18/XІІ—93

Таямніца

За зоркаю знікае зорка,

Не заціхае лістапад,
I на світанні вецер горкі
Даносіць палыновы чад.

Адкуль прабіліся крыніцы?

Дзе шлях у вырай, — не відаць,
Так нашай даўняй таямніцы
Ніхто не зможа разгадаць.

Як згасла нечакана свечка,

Мы не заўважылі калі,
Бо даўнюю пустую спрэчку
Ніяк дакончыць не маглі.

Змаўкалі галасы i гукі,

Здавалася, на ўсёй зямлі,
I толькі вусны, толькі рукі
Ўсё зразумець дапамаглі.

Калі душа душу сагрэла,

Я зразумеў i ўсё спасціг,
Таму, што свечка дагарэла
I мы з табой былі ўдваіх.

Майму абвостранаму зроку

Усё да дробязі відно,
Бо нас у таямнічым змроку
З'яднала хмельнае віно.

Не ведаю, каму маліцца

Асенняй ноччу без святла,
Але над намі Мілавіца
Неспадзявана узышла.

То Месяца пярсцёнак тонкі,

То знічкі першыя ўзышлі,
А мы з табой свае пярсцёнкі,
Як ні шукалі, не знайшлі.

Mapa

Калі ж тое будзе?

Спытала бабуля

Відаць, не дажыву, не дацягнуся
Я да жаданае пары,
Калі шчасліва ў' Беларусі
Зноў зажывуць гаспадары,

I шчыра засмяюцца людзі,

Па свеце гоман пабяжыць,
Што радасці i ў нас прыбудзе,
Што выжылі i будзем жыць,

Што дружна зарунее ніва,

Што пацяжэюць каласы,
I будзе мой народ шчаслівы
На ўсе вякі, на ўсе часы.

Забытае лета

Усё ў мінулым засталося,

Дарогі снегам замяло.
Бо за вясной настала восень,
А лета так i не было.

Hi адпачыць i ні сагрэцца,

Няма чым смагу наталіць,
Ледзь б'ецца змучанае сэрца,
То замірае, то баліць.

Гады, як здані, праляцелі,

А мне ніколькі не лягчэй,
Бо ад нядзелі да нядзелі
Жыць i складаней, i гарчэй.

Нам суджана ў пару крутую

Цярпець i гаркату, i зло:
То восень, то зіма лютуе,
А лета так i не было.

26/V—92

Радкі, запісаныя на білеце

Калі душа захаладзее,

Боль затуманіць галаву,
З надзеяю i без надзеі
Увечары іду ў царкву.

Спявае хор, мільгаюць свечкі,

Пад купалам кадзільніц дым,
I толькі тут сціхаюць спрэчкі
Паміж старым i маладым.

Адчаю глухнуць адгалоскі,

За дымам гора адплыло,
I ясны погляд Маткі Боскай
Струменіць вечнае святло.

I забываюцца нягоды.

Хоць з хісткай вераю жыву,
A ў час адчаю, як заўсёды,
Увечары іду ў царкву.

3/IV—92