Недапісаная кніга

Муза

Яна прыходзіла таемна, то дзяўчынка

То нёманскай русалкаю ў пакой,
Звінела жаўруком, то чарацінкай,
Да скроняў дакраналася рукой,

Нябачанаю, тонкай i гарачай,

Кранала струны чулае душы,
Прарочыла натхненне i удачы,
Пяшчотна паўтараючы: «Пішы».

Прыходзіла ў халодны мур, за краты,

I там свайго абранніка знайшла,
У змрок прынесла нечакана свята
З іскрынкамі чароўнага святла

I пахам рошчыны у роднай хаце

Пад крыкі развітальных журавоў,
З журботнай песняй i слязінкай маці
У змроку вераснёвых вечароў.

Нябачаная муза сон сагнала

I прашаптала у начной цішы:
«Жыццё ўсяго адно, i часу мала,
Таму спяшайся i пішы, пішы».

На досвітку сініцай пазваніла

У вузкае астрожнае акно.
«Мой родны кут, як ты мне мілы...»
Было ужо напісана даўно.

Радок нізаўся да радка трывала,

Прыходзіла ўсё роднае здаля,
Рука пяро упэўнена трымала
I напісала: «НОВАЯ ЗЯМЛЯ».

30/ VIII—92

Інфаркт душы

Інфаркты сэрца мне даўно знаёмы:

Уколы, кропельніцы i трызня,
Вішу на павуцінцы цяжкай стомы, —
Hi вуснаў, ні павекаў не разняць,

Не бачу — ў снезе ці ў лістоце вецце,

Ці на Зямлі я, ці ў дарозе на той свет,
Уверсе Сірыус, ці ўнізе Месяц свеціць,
Ці кардыёграф мой закрэсліў след.

Лячу i падаю то ў прорву, то,прыкуты,

Спрабую ўратавацца кожны раз,
Вярну сябе туды, дзе горш атруты
Калючы позірк i забойчы сказ.

Шкада расстацца з светам i сябрамі,

Яшчэ парадавацца б, нават саграшыць,
Сустрэцца б з маладымі дактарамі,
Што не заўважылі інфаркт маёй душы.

Пра боль яе i пра рубцы маўчым мы,

Бо ix нічым загоіць немагчыма.

25/ХІІ—93

Адзінота

Мінорная не моўкне нота,

Нібы даўно не чуты звон.
I адзінота, адзінота
Апошніх непазбежных дзён.

Hi дождж, ні вецер, ні спякота

Не прынясуць ружовы сон,
I адзінота, адзінота
Апошніх непазбежных дзён.

Хвалюе ўвосень пазалота:

У барвах — i дубы, i клён,
I адзінота, адзінота
Апошніх непазбежных дзён.

Зноў рупіць марная работа,

Хоць плён яе ледзь-ледзь відзён,
I не суцешыць адзінота
Апошніх непазбежных дзён.

19/IX—94

На раздарожжы

З кожным днём адыходзім далей i далей

I не знаем, дзе суджана ўпасці,
Ты ў мой келіх хоць трошкі налі
Недапітага некалі шчасця.

Усміхніся, руку пакладзі на руку

I пачуеш удары збалелага сэрца,
Што дагэтуль не ведае, як на вяку
Дамаўчаць i дажыць давядзецца.

Ты — надзея мая i бязлітасны лес,

Забыццё i суровая памяць,
Што з дакорам глядзіць, як распяты Хрыстос,
На жыцця ашалелую замяць.

Ты мяне суцяшаеш спакоем сваім,

Хоць пра шчасце даўно не варожым.
Дык давай на змярканні з табой пастаім
I разыдземся на раздарожжы.

15/VIII—92