Недапісаная кніга

Дагарае свечка

Ты пабудзь ca мною, дарагая,

Хай душа адкрыецца душы,
Не зважай, што свечка дагарае,
I яе дачасна не тушы.

Памаўчым, паверым у надзею,

Як у шчасце верылі спярша.
Не зважай, што сэрца халадзее,
Не астыла б чулая душа.

Безнадзейная змаўкае спрэчка,

Больш няма пра што нам гаварыць.
Ты пабудзь, пакуль не згасла свечка
I пакуль душа не дагарыць.

19/1—94

Тастамент

А хто з нас не баіцца смерці?

Што давядзецца знікнуць i не быць,
Калі анёлы або чэрці
Падхопяць, каб усё i ўсіх забыць —

Каханых, родных i ласкавых,

Даўно сустрэтых у жыцці,
I басанож па росных травах
Ніколі болей не прайсці.

Мой век канчаецца паволі

I сцежка, па якой хадзіў,
I сохне тая дзічка ў полі,
Што я ў маленстве пасадзіў.

Я адыду. Усё мінецца,

Забудзецца праз сорак дзён,
Нічога больш не застанецца,
Не будзе нават след відзён.

Я быў усё жыццё прыкуты

Да недаверу i нястач,
Яно абходзілася крута
Ад недастач i да няўдач,

Згінала, але на калені

Душа не падала мая,
I ад усіх пакут збавення
Не папрасіў ні ў кога я.

Казка жыцця

Наперадзе ўсё меней, меней

Гадоў, i месяцаў, i дзён.
Куды ні гляну, скрозь — каменне,
А шлях да выйсця не відзён.

Спыняюся на кожным кроку,

Дням i гадам падлік вяду
I, як сляпы, у вечным змроку
Кудысьці вобмацкам іду.

Цярплю, хоць i слабее цела,

Бо падаў i гарэў жыўцом...
Жыццё імгненна праляцела,
Як казка з жудасным канцом.

28/V—92

* * *

Яшчэ б адну вясну адвеснаваць,

Каб радавацца, а не існаваць,

Каб не забыць даўнейшыя шляхі,

Пакаяцца за ўласныя грахі,

Не бедаваць, падлічваючы страты,

А не забыць, каму ты вінаваты,

Каму цяпер i ў колішнія дні

Тваёй недаставала цеплыні,

Каго дарэмным зневажаў папрокам

I паглядзеў не надта добрым вокам.

Прыгадваць лепш юнацкія гады,

Каханых i пад месяцам сады,

Каб кожную травінку пазнаваць...

Хоць бы яшчэ вясну адвеснаваць.

8/III—95

Скарб

Пражыў жыццё, а не нажыў нічога

Не маю на памінкі ні граша.
Была ў мяне бясконцая дарога,
Цяпер — адна збалелая душа.

Вось i усе. А рэчы? Застануцца

Таму, хто здзівіцца i скажа: «Жах!
Яны б хацелі да мяне вярнуцца,
А не пыліцца больш на стэлажах,

Ці разысціся па чужых дарогах

На ростані, на прадзедаў курган
З сумненнямі ці вераю у Бога
I з крыўдаю на векавы падман.

Тамы Купалы, Пушкіна i Блока

Не раз мяне вярталі да жыцця.
Цяпер ім на самоце адзінока
За пыльнай павуцінай забыцця.

Не ведаю яшчэ, чые унукі

Тамы, што цешылі i грэлі у жыцці,
На звалку кінуць ці ласкава рукі
Ix раздадуць, каб ім далей ісці.

Пра скарб адзіны думаю да болю,

Як пра фінал апошняе бяды,
Што не дазнаецца ніхто ніколі,
Як расставаўся з імі назаўжды.