Недапісаная кніга

Прадмова

Боль за сябе i за народ

Скалечыў i маю душу,
Таму ужо каторы год
Крывёю ўласнаю пішу,

Пакутую, але не лгу,

Бо я іначай не магу:
Адзін гаруе дзень пры дні
I моліць літасці у неба,

Няма ў кішэні — ані-ні,

Сям'я жадна скарынцы хлеба.
Другі — разбойнік барыша,
Мастак на хітрыя рашэнні.

Пустая ў яго душа,

Затое поўныя кішэні.
Надзейны спрат
Я ноччу пішу,

А на золку закрэслю,

Каб часам ізноў
Вертухаі не трэслі
Кішэні, каўнер

I рубцы на кашулі,

Каб спрат не шукалі
Ў падстрэшшы i ў шуле,
Туды б не заглядваў

Наглядчык стары,

Куды зазіраюць
Адны дактары.
Я ціха сказаў абшуканцу

«Хоць трэсні,

Не знойдзеш крамольнай
Hi казкі, ні песні.
Яны ні пад бэлькаю,

Hi на паперцы.

У думках — яны
I глыбока у сэрцы».
Ніхто ix не знойдзе,

Бо прагна хачу я

I веру, што праўду
Хоць нехта пачуе.

31/111—92—2/IV—94

Новыя каралі

У кожнага свая парафія.

Выгода там, дзе ўсё з рукі,
Вышэйшага парадку мафія
Далярамі пакуе сундукі.

Змянілі шыльды ўсе функцыянеры:

Прапагандыст зрабіўся каралём,
Хоць i вядома, што міліянеры
I грош не зарабілі мазалём.

Махлярствамі i страчаным сумленнем,

Як ліпку, абдзіралі свой народ,
I вучаць маладое пакаленне
Ступаць па трупах толькі «упярод»!

З дзяржаўных кабінетаў да бытовак

Даюць, бяруць i зноў даюць дары,
Ад экспарту да дробных нарыхтовак
Адзіны клан стварылі махляры.

Рабаўнікі займаюць авансцэны

I нажываюць на крыві працэнт,
У тысячу разоў раздуюць цэны,
Каб скараціць галодны кантынгент.

Свабоду думак i свабоду слова

Аратарская абяцала раць,
I вось нарэшце большая палова
Свабоду атрымала паміраць.

Стварылі, потым знішчылі Саветы

Няўмекі, махляры i прайдзісветы,
I ходка адыходзіць з году ў год
Замардаваны чэргамі народ.

Цярпенне

Жывём, як за апошнім перавалам,

Над прорваю, заўсёды на мялі,
Нягода нас ізноў не мінавала,
Вятры наўкол сумёты намялі.

Мы не прасілі літасці у Бога,

Бо ў нас з маленства Бога аднялі,
Наабяцалі, — не далі нічога,
Сядзім, як i сядзелі, на мялі.

Цяпер ужо не вымавіць збавення,

Ад недавяркаў адвярнуўся Бог.
Пастаўленага змалку на калені
Ніхто падняць i выпрастаць не змог.

Цяжар хлусні сагнуў душу i плечы,

Цярністы шлях завёў у тупікі,
Сумленне затуманіў i скалечыў:
Што ні пачнём, усё нам не з рукі.

Нас доўга павучалі па паперках,

Хітрэйшыя дурылі без папер,
Што дбаюць i пра нас па новых мерках,
Хоць абдзіралі так, як i цяпер.

Цярпелі мы, гатовыя на страты,

Маўчалі доўга, вытрывалі шмат...
Сухімі выпаўзаюць супастаты,
Калі дарэмна рэжа брата брат.

Жывём, як за апошнім перавалам,

Не ўмеем ні смяяцца i ні пець.
I колькі ж доля нам наканавала
Яшчэ дарэмна верыць i цярпець?