Недапісаная кніга

Размова з помнікам

Ізноў заканваіравалі вас?

Міліцыя i дзень, i ноч пільнуе.
Апора верная — рабочы клас, —
I беспрацоўны, i бунтуе.

Вы так упэўнена вялі

Народ да шчасця i да згоды,
Сялянам абяцалі даць зямлі,
Рабочым — шахты i заводы.

Вы абяцалі волю на вякі

I слова да канца стрымалі:
Зямлі па тры аршыны мужыкі
Пад піхтамі ў Сібіры атрымалі.

Рабочыя гарбелі да начы

За пайку i баланды міску
I падалі, на шахту ідучы
I ў зоны заінелага Нарыльска.

Народ ад страху i дрыжаў, i слеп,

Сацлагер называў «сусветным раем
А вы сцвярджалі: «Будзе лепш,
Калі мы болей расстраляем».

Была ці не была у ix віна, —

I сотні тысяч не было вам шкода.
Вось так ішла крывавая вайна
Здзічэлых нелюдзей з народам.

Яны выконвалі ваш мудры запавет:

План гадавы i план штодзённы,
I без разбору на той свет
Пагналі тысячы, пасля — мільёны.

З маленства мы маліліся на вас,

Лічылі на Зямлі адзіным Богам,
A падраслі, — настаў жахлівы час
I нам ісці ў барак «с режимом строгим».

Калі на вас сышоў зямны спакой,

Вы пад надзейнай вартай спіце,
А вось на помніках з працягнутай рукой,
Як нашы жабракі, i вы стаіце.

Калі б вы ўбачылі, што з намі стала,

Пад воплескі i воклічы «ура»,
Вы б самі злезлі з п'едэстала,
Дык не марудзьце, бо даўно пара.

7/VIII—93

Несмяротная

Можна сэрца прабіць,

Папрастрэльваць галовы,
Толькі нельга забыць
Неўміручае мовы.

Распіналі цябе

На крыжах i на дыбах,
У ліхой барацьбе
Пашчапаў цябе выбух.

Не адно i не два

Катавалі стагоддзі,
Ты жывеш, як жыла,
У сумленным народзе.

Дабіваюць цябе

Твае родныя дзеці,
Плача Маці ў журбе
I у хаце, i ў клеці,

Што сыны i унук

Ацураліся дому.
Кожны — доктар навук,
A якіх — невядома.

Маці не зразумець,

Кім былі, кім вы сталі,
Бо па-нашаму пець
І казаць перасталі.

Можна ўсё, што відаць,

Зруйнаваць да асновы,
A забіць i прадаць
Нельга родную мову.

Дык успомніце, хто вы,

I чыны, i чынушы,
Бо без роднае мовы
Ў вас бяздушныя душы.

Крэслы ёсць i правы,

Шмат выгод i спакусы,
Толькі ўспомніце вы,
Што i вы — БЕЛАРУСЫ.

5/V—93

Над прорваю

Россия создана для того, чтобы

показывать другим народам, как

нельзя жить.

П. Я. Чаадаеў (Философские письма»)

Што яны твораць — не зразумець
Hi захмялелым, ні цвярозым.
Выходзіць, можна i не мець
Сумленне i здаровы розум,

Каб столькі нарабіць бяды

За найвышэйшую зарплату
I жыраваць усе гады,
Служыць не Богу, a Пілату,

Народ загнаць у прорву, a самім

Гайдацца на арэлях шчасця.
Нарэшце зло развеецца, як дым,
Бо ўсе яго клянуць i будуць клясці.

19/1—94