Недапісаная кніга

Дарэмны крык

Глухія не чуюць ні плачу, ні енку,

Хоць рвіся, хоць бі галавою аб сценку,
Глухія маўчаць i маўчаць,
Глухія смяюцца, што ў некага беды,
Што на хаўтуры збіраюць суседу,
Моляць глухога паставіць пячаць,
А ён намякне, што дарэмна не ставіць,
Што трэба аддзячыць яго i уславіць.
Бо ён, толькі ён дабрадзей,
Заўсёды старанны, увішны i мілы,
Будуе радні i таварышам вілы,
А значыць, жыве для людзей.
Выходзіць, дарэмна i марна крычу я:
Ён толькі смяецца i енку не чуе,
Не чуць i не бачыць зручней.
Відаць, ад знямогі i зморы
Не чуюць ні суддзі, ні пракуроры.
Крычаць ужо нельга гучней.
Я ведаю гэта i ўсё ж не маўчу,
Хоць i дарэмна ад болю крычу.
Магчыма, наш крык дапаможа...
Пачуй нас i злітуйся, Божа!

2/1—94

Бяда

Гарлапаны — поп-музыкі,

Кожны, мабыць, без'языкі,
Што іграеш, што чаўпеш,
Што крычыш — не разбярэш.
Кожны з грывай, з барадой
Стаў агульнаю бядой.
У цыліндрах, драных «шкарах»
Гвалцяць струны на гітарах,
Крутарогі, як баран,
Байбус лупіць барабан.
Разам дабіваюць слых
Самых чуйных i глухіх.
Мноства ix, доўгавалосых,
Бессаромных, брудных, босых,
Выпаўзае ў змрочны час,
Гарлапанаў безгалосых,
Каб дурыць бязбожна нас.
Пад ix грукат, як вар'яты,
Скачуць хлопцы i дзяўчаты.
Часта ў ход ідуць нажы...
Госпадзі, дапамажы!

17/XII—93

Мой народ

Цярплівы i трывушчы мой народ, —

Пакутнік з веку ў век i з году ў год.
Праз рэвалюцыі з вайны i да вайны
Нясеш свой крыж без жаднае віны.
А я — пясчынка гэтае зямлі,
Дзе пот i кроў ліюць, як i лілі,
Hi шчасця не пабачыўшы, ні згоды,
I толькі крыж нясуць цярплівыя народы.

А хто ж той Юда ці Пілат?

Сусед, зайздроснік, часам кроўны брат,
Што заганяў іржавыя цвікі
Ў далоні правае i левае рукі.
А каб не чулі енк i крык,
ён асляпіў i ўкараціў язык,
A продкі мову зберагчы умелі
I слова кожнае душою разумелі,
І нам, нашчадкам, з той пары не нова
Матчына хвалюючая мова.

Што згіне мова, здраднікам не верце.

Мы не дадзім ніколі ёй памерці.
У сэрцы, у душы i ў роднай хаце
Яна мае адзінае багацце.
Калі ў дарогу назаўжды збяруся,
Ўздыхну апошні раз па Беларусі,
Халодная сляза спаўзе з шчакі,
A Беларусі жыць і.жыць вякі.

29—30/XІІ—30