Недапісаная кніга

Абаронцы міру

Змагары за мір у свеце

Быццам i не заўважалі,
Што ад куляў гінуць дзеці
У Сумгаіце i Цхінвалі,

Гінуць маці, i бабулі,

I бацькі, i юнакі,
Кроў ліецца, свішчуць кулі,
Трапна б'юць баевікі.

Замаўкаюць калыханкі,

I начамі ў мірны сон
Грукаюць тупыя танкі,
Завіхаецца АМОН.

Змагары за мір на свеце,

Дык усё ж чыя віна,
Што не дзесьці на планеце,
А у нас ідзе вайна?

Вы збіраеце узносы,

Моцна спіце давідна,
А у вас амаль пад носам
Кожны дзень ідзе вайна.

I Урады рады, мусіць,

Што тэлевізійны бас
Не спяшаючыся хлусіць,
Што спакойна ўсё у нас.

Павадыры

Мы не ходзім, нас вядуць

То налева, то направа,
I павадыры гудуць:
«Разважаць не маеш права

Мы чырвоныя былі,

З гора сталі сінія,
Бо брыдзём, як i брылі,
«Генеральнай лініяй».

Доўга нам яшчэ ісці

З цуглямі i з шорамі,
Каб у збэшчаным жыцці
Чырванець ад сораму.

Нас усix павадыры

Водзяць i не каюцца,
Самі ў масле, як сыры,
Кожны дзень купаюцца.

Ад Кармы да Калымы

Ўсе з маленства мучымся.
Невядома, калі мы
Жыць усё ж навучымся.

13/VIII—91

Расплата

За кругам круг бягуць кругі,

Усё жыццё ідзе кругамі.
Не разлічыцца мне з даўгамі,
Куды ні кінуся — даўгі.

I кожны дзень, як год, даўгі,

А я заўсёды вінаваты.
Hi талеры i ні дукаты
Не сплоцяць даўнія даўгі.

Загадваюць: «Плаці! Плаці!

За сонца, за ваду, паветра,
За кухні лішнія паўметра,
За ўсё, што трэба у жыцці».

Плаціў я потам i крывёй

Казне, i злодзею, i суддзям,
I добрым, i нядобрым людзям
Плаціў пакутаю сваёй.

Плаціў i ўсё жыццё круціўся,

Цягаў даўгі, як ланцугі,
А за пякельны лёс даўгі
Ca мной ніхто не разлічыўся.

На стыку

Шукаю, клічу, — ўсё дарэмна, —

Нідзе спакою не знайсці,
I нарастае гул падземны
Жалобным маршам пры жыцці.

Вярнуцца ў свой выток спрабую,

A сцежкі глогам зараслі,
I долю, ўсё жыццё сляпую,
Ваджу, як старца, па зямлі.

Туманам, золкаю імжою

Зноў далягляд завалакло,
I за апошняю мяжою —
Усё, што было i не было.

Мая душа без адпачынку

Ліпіць на вастрыі ляза,
I ледзь трымаецца расінка
I адзінокая сляза.

Шукаю, клічу, варажу я,

Наіўна веру, як дзіця,
А лес шляхі мае крыжуе
На стыку смерці i жыцця.

Адны пад навальніцай гнуцца.

Знікаюць іншыя, як цень...
Як ні шукаю, мне вярнуцца
Не суджана ў шчаслівы дзень.

28—30/IV—92

Чарнобыльскі чад

Магнітныя буры,

Чарнобыльскі чад,
I ранак пахмуры,
I воўчы пагляд.

Смяротнаю параю

Дыхаюць рэкі,
Атрутай i караю
Робяцца лекі.

Ідзі хоць да Бога,

У Рым або ў Мекку,
Не свеціць нічога
У бядзе чалавеку.

Ён сам баламуціць,

З глыбіняў грабе
I хутка атруціць
Самога сябе.

Магнітныя буры,

Чарнобыльскі чад.
Як з гэтай «культуры»
Вярнуцца назад.