Недапісаная кніга

Маё багацце

Я траціў усё без звароту

Не раз, i не два, i не тры,
У гулкія стукаў вароты,
Абходзіў чужыя двары.

Казалі — работнік не трэба,

Начлежнікам — месца няма,
Галодным скарыначкі хлеба
Нідзе не давалі дарма.

О, Божачка, колькі я траціў!

Знайсці ж анічога не змог
I рана у матчынай хаце
Пакінуў стаптаны парог.

Гайдаўся, як тычка на полі,

Нібы чарацінка ў трысці.
Ні скарбу, ні лепшае долі
Ні разу не здолеў знайсці.

З дзівацкага я пакалення,

За самых прасцейшых прасцей,
Таму, што не страціў сумлення,
А значыць — за ўсіх багацей.

А страчу сумленне, ад страху

Пустая душа задрыжыць,
Сябе ахвярую на плаху
I больш не адважуся жыць.

9/III—94

* * *

Куды мне дзецца ад тугі

I ў каго знайсці спагаду.
Як вузел развязаць тугі,
Што зблытаў i любоў, i здраду

Я ўсё жыццё ў сябе ў даўгах,

Чужой аблытаны маною.
Любоў, i здрада, i туга
Адыдуць назаўжды са мною.

4/XI—93

Незабыты снежань

Хоць i снежань, а снегу i знаку няма.

Зноў слата, туманы i макрэча.
Ты тады прызначала сустрэчы сама,
Я ж не мог дачакацца сустрэчы.
Што з гадзіннікам? Стрэлка спыніла хаду.
Апрануся, то зноў распрануся.
Як цябе у стракатым натоўпе знайду
Ці на людным рагу размінуся.

Я ж сустрэўся калісьці з табой на катку:

На крутым віражы падтрымаў, каб не ўпала.
Даганяў цябе потым на кожным вітку,
Але бачыць было вельмі мала.
Ты магла спатыкнуцца. Я рукі развёў.
Лёд звінеў, мітусіліся іскры ў паветры,
Мне хапіла усмешкі i некалькіх слоў,
Каб атрэсці твае заінелыя гетры.

Мы ішлі. За плячыма звіцелі канькі,

Ты смяялася, мабыць, з мае асцярогі,
Што баяўся крануцца гарачай рукі
I зірнуць на высокія ногі.
Ты, напэўна, за дурня лічыла мяне,
А здавалася німфаю, зоркай, багіняй.
Я баяўся, як толькі зіма праміне,
Лёд растане, сяброўства загіне.

...Праляцела паўвека. Расталі снягі,

Вечар буйнымі кроплямі плача.
Я адзін, i збавення няма ад тугі,
Бо на памяці — толькі няўдачы.

Маладыя услед i насустрач ідуць:

Нехта з дому, а нехта — дадому.
Хто каго, i куды, i навошта вядуць, —
Я дзіўлюся, што ўсё ім вядома.
Я ж даўно пасівелы бядую
I сваёй маладосці шкадую.

7/XII—93

Спрэчка

Запалю ад свечкі свечку,

I пакуль не дагарыць,
Даўнюю прадоўжу спрэчку,
Каб паспець дагаварыць

Усё, што колісь набалела,

I пакаяцца ў грахах,
Бо ізноў душу i цела
Працінае даўні страх.

Ён адхлынуў ненадоўга

З учарнелае душы,
Што калісьці веру ў Бога
Размяняла на грашы

I дрыжала дні i ночы,

Замірала на хаду,
Бо i ясны дзень прарочыў
То трывогу, то бяду.

Па наіўнасці паверыў

Снам i казкам пра дабро,
Але грымнулі у дзверы,
I зламалася пяро...

Ціха дагарае свечка,

Быццам развітальны знак,
А з самім сабою спрэчка
Не канчаецца ніяк.

5/V—92