Niebo ze stali

trójka miała walczyć na rydwanach, Der’eko jako Kanewey Trzeciej Fali Obozu New’harr,

Fen i Den jako woźnica i łucznik.

Przez większość drogi bliźniacy narzekali, że brat wymaga od nich dwa razy więcej niż

od innych załóg, każe jeździć szybciej, strzelać celniej i ostrzej robić zwroty, milkli tylko

wtedy, gdy ojciec proponował im miejsce w załodze wozu bojowego albo pieszym oddziale.

Z jakichś niezrozumiałych dla niej powodów wszyscy chłopcy uważali, że walka na rydwanie

jest zaszczytniejsza. Ich głupota była czasem porażająca.

Jej brzuch znów wydał z siebie ponure burczenie, a Nee’wa zaśmiała się na cały głos i

rzuciła jej kawałek podpłomyka, wydobyty nie wiadomo skąd. Podziękowała za podarek

skinieniem głowy i odłożyła go na bok.

– Później zjem – mruknęła. – Teraz mam brudne ręce.

– Dobrze, tylko najpierw przynieś mi kawałek sera, zrobię sobie zatyczki do uszu.

„Zjedź na bok” – łagodnym gestem poprosiła siostrę, żeby się odczepiła.

– Dobrze, ale musisz pamiętać, że jak spadnie na nas lawina, to będzie twoja sprawka.

Key’la uśmiechnęła się i przeplotła ostatnią gałązkę przez wiklinowy płotek. Codziennie

po zatrzymaniu karawany robiły z miękkich gałązek osłony, które miały wieńczyć wozy

bojowe. Verdanno też potrafili się uczyć na swoich błędach i tym razem koczownikom nie

będzie tak łatwo zarzucić na burty haki i rozerwać ich linię kilkoma końmi. Płotki, które

przygotowywały, były mocno przeplecione na dole, a górą rozszerzały się w gęstwinę

pionowych witek. Hak, nie znajdując punktu zaczepienia, co najwyżej wyrwie z nich kilka

gałązek, a konstrukcję łatwo będzie naprawić. No i załoga wozu bojowego zadba już o to, by

atakujący nie miał szansy ponowić rzutu.

To była jedna z niespodzianek, które szykowali na nadchodzącą wojnę.

Wozy zatrzymały się na czas niezbędny, by przygotować kolejny fragment drogi pod

koła. Jak na góry, które powinny składać się z twardej skały i kamieni, było tu stanowczo za

dużo ziemi, błota i wody. Na dodatek zatrzymywanie się po drodze stanowiło pewien

problem. Do tej pory każdy postój zamieniał karawanę w obóz, a przestrzeń otoczona murem

wozów od razu stawała się oswojona i bezpieczna. Teraz cały obóz New’harr tkwił

rozciągnięty wielomilowym wężem, a obcy, wrogi teren zaczynał się zaraz za drzwiami

wozu. Nawet w Lithrew rodzinne wozy tworzyły okrąg wyznaczający bezpieczną przestrzeń.

Tutaj było inaczej. I to pomimo tego, że z obu stron chroniła ich linia wartowników, którzy

palili ogniska i bez przerwy się okrzykiwali. Nee’wa skończyła pracę i przeciągnęła się.

– Uuuuch. Jeszcze trochę tych gałązek, a sama zmienię się w brzozę i wypuszczę listki.

Za chwilę Pierwsza zawoła nas na kolację, więc idź umyć ręce i szykuj się. Dobrze dziś

pracowałaś.

No i właśnie o to chodziło. Nee’wa, która ją chwali, Nee’wa, która pozwala zużywać

cenną wodę na mycie, Nee’wa, która potrafi czasem ugryźć się w język. Zupełnie jakby ktoś

podmienił jej siostrę.

Key’la wymknęła się z wozu w ciemność. Koniom ściągnięto chomąta, wyczesano je i

oczywiście nakarmiono i napojono. Rzecz jasna ludzie nie siadali do kolacji, nim nie zadbano

o zwierzęta. Stały teraz przywiązane do dyszli, ich szerokie grzbiety okrywały wełniane

pledy, a z pysków unosiły się obłoczki pary. Noce w górach były naprawdę zimne.

Podeszła do ostatniego wozu należącego do jej rodziny, załadowanego po dach żelazem,

węglem drzewnym, narzędziami kowalskimi i kilkoma surowymi bryłami żelaza. To był wóz,

którego z pewnością nikt nie będzie rozładowywał w czasie drogi, nie było czasu na

montowanie i uruchamianie kuźni. A siedzący na koźle Mer’danar też nie miał powodów, by

sprawdzać jego zawartość.

Otworzyła tylne drzwi, weszła do środka i przykucnęła, wyciągając przed siebie rękę.

Wewnątrz było ciemno, słaby blask okolicznych ognisk nieśmiało wpadał w szczelinę nad

drzwiami i przez małe okienko, oczy potrzebowały sporo czasu, by odróżnić od siebie plamy

czerni. Jedna z nich poruszyła się i dotknęła dłoni dziewczynki.

Key’la usłyszała węszenie.

Znalazła go na wozie, z którego wzięła wcześniej zostawiony w lesie pled. Chyba tylko

sama Pani Stepów wiedziała, jak udało mu się tam dostać. To było w dzień, w którym

wyruszali w drogę, być może wykorzystał zamieszanie towarzyszące zwijaniu obozu.

– Mam coś dla ciebie. – Podała mu kawałek podpłomyka. – Po kolacji przyniosę więcej.

Nie wiedziała, czy zrozumiał, ale to w gruncie rzeczy nie miało znaczenia. Od chwili, gdy

go znalazła, owiniętego w podarowany pled i drżącego z gorączki, nie wydał z siebie

najmniejszego dźwięku. Ani razu. Był taki, jakim zobaczyła go w snach: chudy niczym

szkielet obciągnięty skórą, z mięśniami, których każde włókno odznaczało się niczym

wyrzeźbione w kamieniu, ze strzechą ciemnych włosów i jasnoniebieskimi oczami. I z twarzą