Nuntempaj rakontoj

Mirski premis ŝian manon forte, dolĉe… malfermis la pordon kaj eliris en la koridoron.

Kiam la servistino lin forkondukis al la ekstera pordo, Mirski haltis momenton.

Li aŭdis el la salono bruon — kvazaŭ falon de peza objekto — lia koro frostotremis, li tuta paliĝis kaj timeme diris al la servistino: "Kuru en la salonon!… Al la sinjorino okazis malbonaĵo"…

Kaj tre rapide, kvazaŭ el la loko de iu krimo, li ekpaŝis al la strato.

Pri unu anguleto de l’animo.

Nevena estas kolera al sia edzo — eĉ ne kolera, sed pli vere disrevita pri li. Li komencis ŝajni al ŝi ne tia, kia ŝi kutimis lin prezenti al si.

Kiel neniam ŝi sentis sin ofendita kaj ne povis paciĝi kun la penso, ke li kaŝas ion de ŝi.

"Ah, tiu tirkesto, tiu tirkesto! Kion mi ne donus, se mi nur povus foje ĝin malfermi kaj vidi, kio estas interne… Tio estas kruela, malnobla, malhonesta de lia flanko: li kaŝas de mi kiel de fremda homo, dum mi rakontas al li ĉion, ĉion…" Momente ŝi kaptis sin mem en mensogo — se li estus tuŝinta per tranĉilo ŝian koron, ŝi neniam konfesus al li sian mallongan romanon kun iu sinjoro, kiu antaŭ ne longe mortis kaj forportis ŝian sekreton en la tombon kun si mem: "Jes, sed tio estas tute alia afero!" — tramurmuris ŝi, tamen ne klarigante al si, kial tio estas tute alia afero. Sed vane ŝi traserĉadis en la estinteco kaj la estanteco de sia edzo por diveni, kion ekzemple li povas kaŝi de ŝi — nenion ŝi trovis. Amanta, delikata, bona, atenta — jen kia ŝi lin konas. Tia li estis ja hodiaŭ, kaj hieraŭ, tia certe li restosankaŭ dum la tuta vivo.

"Ne nur mi lin amas, — ĉiuj lin estimas, laŭdas, metas lin kiel ekzemplon… Kiajn sekretojn povas havi tia homo? Kaj malgraŭ tio li havas sekreton, havas… Kial ĉiam, kiam mi lin trovas serĉantan en tiu ‘mistera tirkesto’, li tuj ĝin fermas, lia vizaĝo ŝanĝiĝas, fariĝas serioza kvazaŭ estas por li malagrable lin trovi apud tiu tirkesto… jes, sekreto estas… nur kia ĝi povas esti?… Kaj ĉu mi neniam ĝin ekscios?… Ĉu en la plej delikataj minutoj mi devos ĉiam senti, ke io nin disigas, ke inter ni estas ‘io alia’… ‘iu alia ino’… Ne, nur tio ĉi estas neebla! Je tia malnoblaĵo li ne estas kapabla… kaj kiu do povas esti tiu ino?… Mi konas ĉiujn niajn konatulinojn… Ne, ne… kaj malgraŭ tio estas, estas io!…"

Tiu ĉi penso ĝis tia grado ŝin persekutis, ke ŝi aspektis kiel malsana.

Nevena komencis vidi en sonĝo tiun tirkeston; kaj en sia sonĝo ŝi legas iajn leterojn trovitajn en ĝi.

Malgraŭ sia profunda kredo en la amo kaj fideleco de sia edzo, Nevena ne povis trankviliĝi, antaŭ ŝiaj okuloj videtiĝis senĉese iu malklara, virina figuro, kiu ŝin incitadis kaj maltrankviligadis. Ŝi ĝin persekutadis, ridadis je sia timo, kaj ĝi, kiel iu malbona spirito, marŝis ĉiam post ŝi kaj kelkafoje ŝajnis al ŝi, ke ŝi aŭdas ĝis siaj oreloj arogantan virinan ridon.

"Sed tio estas kontraŭdia, ke li min turmentu tiel!"

Kaj ŝi ĉiam atendis, atendis, esperante, ke li mem venos al ŝi, ĉirkaŭprenos ŝin kaj diretos: "Jen la ŝlosilo, iru vidi, kio estas interne kaj trankviliĝu!" Nevena opiniis, ke li devas fari tion. Iun tagon ŝi eĉ pensis, ke "se ĝis la vespero li ne faros ĝin, tio signifos, ke tie ĉi estas io, ĉu li ekamis iun alian, ĉu… ĉu… en ĉiu okazo ĉesis min ami."

Nenio simila okazis. Ŝia edzo post la vespermanĝo kiel ĉiam leviĝis kaj foriris en sian kabineton.

Nevena decidis, kio ajn okazos, peti klarigon de li.

Enirinte en la kabineton, ŝi sidiĝis en la apogseĝon, li flanken ĵetis la paperaĵojn kaj delikate ŝin ekrigardis.

— Kio estas?

— Kio estas?! Estas tio, ke mi suferas, ĉu vi komprenas? Mi suferas tiel, kiel neniam dum mia vivo… Vi min turmentas kaj returmentas senkompate…

— Ĉu denove pri la tirkesto? li demandis ŝin ridetante — kaj mi pensis, ke vi ĝin forgesis jam.

— Jes, jes, denove pri la tirkesto, pri tiu malbenita tirkesto, kiu donas al mi trankvilon eĉ ne unu minuton, nek tage, nek nokte.

— Ĉu vi serioze parolas aŭ ŝercas?

— Mi ne ŝercas, Mitjo, kaj parolas al vi plej serioze, ĉu vi scias, ke al mi kelkafoje ŝajnas, ke vi estas iu krimulo, ke vi kaŝas ion teruran en tiu ĉi tirkesto… mi komencis timi — kion, mi mem ne scias… sed ĉiam ŝajnas al mi, ke ĉe ni okazos io…

— Ĉu vi scias, Nevena, vi eble estas malsana; mi ne povas vin kompreni, kial tiu ĉi tirkesto estas enirinta en vian kapon.

— Mi ne estas malsana, Mitjo, sed diru al mi, kio estas en tiu ĉi tirkesto? Malfermu ĝin antaŭ mi kaj mi trankviliĝos…

— Ĉu ne milfoje mi diris al vi, kaprica infano, ke nenio estas… Estas kelkaj kajeroj kun miaj skribaĵoj kaj nenio alia. Tiu ĉi tirkesto fariĝis ĉe vi ideo… fiksa…

— Lasu, lasu min vidi tiun kajeron…

— Denove malnova kanto! kaj de kie disvolviĝis ĉe vi tiuj policaj emoj?

— Moku, moku…, ne povis toleri Nevena; videble — estas io, kiam vi komencis timi policajn emojn… tio ne faras al vi honoron!…

— Denove samaj historioj! Fine ankaŭ se estas io, ĉu mi devas ĝin komuniki al vi?

— Vi ne ŝercas?

— Tute ne, diris serioze Mitjo.

— Mi almenaŭ opinias, ke inter edzo kaj edzino devas esti neniaj sekretoj…