Salarys

Taki byŭ pačatak, toj kłubočak, z jakoha razmotvałasia nitka snoŭ. Vakol mianie niešta čakała svajho vyrašennia, majoj unutranaj zhody, a ja adčuvaŭ štości ŭnutry ŭ mianie adčuvała — ja nie pavinien paddavacca niezrazumiełaj spakusie, bo čym bolšaja spakusa, tym strašniejšy kaniec. Ułasna, ja hetaha nie viedaŭ. Kali b ja heta viedaŭ, to bajaŭsia b, a strachu ja nie adčuvaŭ. Ja čakaŭ. Z ružovaha tumanu vakol mianie naradžaŭsia pieršy dotyk, ja, nieruchomy, jak kałoda, zastyŭ u toj masie, što była navokal i paralizavała mianie, ja nie moh ni adsunucca, ni pavarušycca, a toje niešta abmacvała maju turmu slapymi i adnačasova zrokavymi dotykami i stanaviłasia rukoj, jakaja stvarała mianie; da hetaj chvili ja byŭ slapy, i voś ja pačynaju bačyć — pad palcami, jakija abmacvajuć moj tvar, z ničoha naradžajucca maje huby, ščoki, i razam z tym, jak hety padzieleny na biaskonca małyja doli dotyk pašyrajecca, u mianie zjaŭlajecca i tvar, i dychannie, vyklikanyja z niebyccia hetym aktam stvarennia — uzajemnym, bo i ja, jakoha stvarajuć, taksama stvaraju — i ŭznikaje tvar, jakoha ja nikoli ŭ žycci nie bačyŭ, čužy i znajomy, ja sprabuju zazirnuć jamu ŭ vočy, ale nie mahu — usie praporcyi parušany, niama nijakich napramkaŭ, prosta ŭ malitoŭnym maŭčanni my spaznajom adno adnaho i stanovimsia adno adnym. I voś užo ja staŭ samim saboj, ale ŭ stupieni biaskoncasci, a taja inšaja istota — žančyna? — znieruchomieła razam sa mnoj. U nas adzin puls, my adno cełaje, i voś u hetuju zamarudžanuju scenu, pa-za jakoj ničoha nie isnuje i nie moža isnavać, zakradvajecca niešta niezvyčajna žorstkaje, niemažlivaje, nienaturalnaje. Toj samy dotyk, jaki stvaryŭ nas i załatym pokryvam achinuŭ našyja cieły, pieratvarajecca ŭ miryjady złosnych džałaŭ. Našyja cieły, hołyja i biełyja, raspłyvajucca, čarniejuć, ableplenyja mnostvam čarviakoŭ, jakija vychodziać z nas, jak pavietra. I voś užo ja stanaŭlusia — my stanovimsia — ja stanaŭlusia bliskučym, splecienym i rasplecienym znoŭ, lichamankava viortkim kłubkom, jaki nie kančajecca i nie skončycca; u hetaj biaskoncasci ja i sam biaskoncy, biazhučna kryču, malu pra kaniec i raptam jakraz u hetaje imhniennie razbiahajusia adrazu, va ŭsie baki, i ŭva mnie rascie spačuvannie, u šmat razoŭ macniejšaje, čym na samaj spravie, skancentravanaje dzieści ŭ čornaj i čyrvonaj dalačyniach spačuvannie, jakoje to cviordaje, jak skała, to bliskučaje ahniom inšaha sonca i inšaha svietu.

Heta — samy prosty son, inšyja ja nie zdoleju raskazać, bo strach, pieražyty ŭ ich, nielha paraŭnać ni z čym na sviecie. U snie ja ničoha nie viedaŭ pra isnavannie Chery, dzionnyja ŭražanni i pieražyvanni naohul nie adbivalisia ŭ maich snach.

Byli i inšyja sny, kali ŭ zastyłaj, miortvaj ciemry ja adčuvaŭ siabie abjektam skrupuloznych, niaspiešnych dasledavanniaŭ, biez usialakich viadomych nam instrumientaŭ; heta byŭ dotyk, drablennie, rastvarennie až da absalutnaha znikniennia, a za ŭsim hetym — za maŭčanniem, za pastupovym zniščenniem — stajaŭ strach: rankam tolki ad uspaminaŭ pra jaho pačynała trymcieć serca.

A dni doŭžylisia — adnastajna, sonna, biaskolerna, prynosili samotnuju ahidu da ŭsiaho. Ja bajaŭsia tolki načej, ale nie viedaŭ, jak ad ich uratavacca. Chery mahła zusim nie spać, ja taksama imknuŭsia da hetaha. Ja całavaŭ i łaščyŭ jaje, razumieŭ, što sprava tut nie ŭ joj i nie ŭva mnie; mnie prosta strašna zasnuć. Choć ja ni słova nie kazaŭ Chery pra svaje kašmary, jana, vidać, pra niešta zdahadvałasia: u jaje pakorlivasci ja adčuvaŭ maŭklivuju kryŭdu i pačuccio zniavahi, ale ničoha zrabić nie moh. Ja ŭžo kazaŭ, što za ŭvieś čas nie bačyŭsia ni sa Snaŭtam, ni z Sartoryusam. Adnak Snaŭt časam zajaŭlaŭ pra siabie — zredku zapiskaj, a časciej vyklikam pa videafonie. Jon pytaŭsia, ci nie zaŭvažyŭ ja jakoj-niebudź novaj zjavy, niejkich pieramien, čaho-niebudź, što mahło być reakcyjaj na hetulki razoŭ paŭtorany ekspierymient. Ja adkazvaŭ admoŭna i sam pytaŭsia pra toje ž samaje. Snaŭt na ekranie tolki kruciŭ hałavoj.