Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Адразу ж пасля навагоднх свята мяне пачала пераследваць мроя -- адзн той жа вдзеж, як патарася зно зно. Пустое неба -- н Сонца, н Месяца, н зорак. Зямля ператварылася пляскатую камянстую пустыню, пазбаленую гука руха. Неба свеццца льдзста-зялёным, гэткае ж халоднае, фасфарчнае свячэнне зыходзць ад глебы, паветры нбыта разлся атрутны святлвы газ. На тле гэтага асляпляльнага ззяння сцены дамо выглядаюць чорным. целы -- дзясятк, сотн цела - якя покатам ляжаць на брукаванай плошчы, таксама здаюцца чорным. х кро ператварылася лёд, тканк зраблся крохкм, нбы шкло, тольк кран - яны парассыпаюцца на аскепк. У сваёй мро я крочыла памж цела, узраючыся застыглыя твары, пакрытыя коркаю лёду, у спадзеве знайсц хаця б аднаго жывога, але дарэмна. Усе яны был мёртвыя. Найгоршым было тое, што сярод памерлых я бачыла нашых хлопца. Стася. Толка. Цмку таксама. Яны ляжал на брукаванцы, умёрзлыя лёд, на х змярцвелых аблччах адбвался зелянявае свячэнне, разлтае спусцелых нябёсах. Я нчога не магла зрабць, не магла м дапамагчы, я проста стаяла над м, мёртвым, плакала. Я прачыналася начы, абуджаная ласным рыданням, мая падушка была мокрая ад слёз. Потым прыходз дзень, я бачыла х жывым, усх трох, яны гаманл, смяялся, Цмка бы побач, я магла да яго дакрануцца, сцснуць абдымках - тады жудаснае насланнё адыходзла, раставала, як начная смуга. А потым зно была ноч, зно мро, мёртвыя целы на брукаванцы ды трупнае свячэнне над заледзянелай зямлёй. 'Цм, што нам рабць? Як выратавацца?' думала я са смуткам. Вядома, я нчога не магла яму сказаць. Кал б я распавяла яму пра свае мро, ён бы тольк пасмяяся. У свае няпоныя шаснаццаць ён бы ужо перакананым рэалстам, веда, што баяцца можна тольк здраднка, любога паганца можна паставць на месца, дашы як след яму зубы, а сялякая тагасветная жудасць - лухта, проста лухта.

Апош дзень змовых вакацый мы прабавл разам. Мы сядзел Цмкавым пако, забрашыся з нагам на канапу, глядзел на кампе серыял, спампаваны з Сецва. Серыял называся LOST, ён аднолькава падабася мне, Цмку. Рэдк выпадак, кал нашыя густы супадал. У нас з Цмкам было так мала агульнага, мы мел розныя нтарэсы захапленн, характары нашы рознлся, як неба зямля, аднак нас цягнула адно да аднаго, я не яляла, як бы мы магл снавацть паасобку. Святло мы выключыл, у пако панава пазмрок, тольк мгаце мантор камп'ютара ды на падваконн спыхвала сняя грлянда -- дом сё яшчэ бы убраны па-навагодняму. Мы сядзел, абняшыся, яго рука ляжала на мам стане, я прыцскала вусны да ягонай скрон. Ад ягоных валасо пахла тытунем -- крышачку. Я здагадвалася, што ён забаляецца цыгаркам, ад Таляна нахапася, няйнакш, а я трываць не магла людзей з залежнасцю, нкатынавай у тым лку. Кал-небудзь трэ будзе пагутарыць з м на гэтую тэму, вырашыла я, кал-небудзь, але тольк не цяпер. У ягоных абдымках я разамлела разняволлася, мне не хацелася думаць н пра што благое, я цалкам засяродзлася на серыяле. Не, як ж усётк засранец гэты Джэйкаб, разважала я, удае з сябе херувмчыка, а насамрэч брыда найрэдкая, не лепш за галаварэза Км. мамаша ягоная таксама брыда фашыстка, учынла на востраве генацыд, Дымка чмырыла з дзяцнства, вось атрымалася з яго пачварына. Не, я тут адназначна за Дымка, а Джэйкаб хн казёл, вось так!...

Пасля навагоднх вакацый нам у школу даслал новага настанка гсторы, як па сумяшчальнцтве заня таксама вакансю штатнага дэолага. Помнцца, калсьц спадару Намыснку таксама прапановал пасаду дэолага, але ён з абурэннем яе адпрэчы. Па-мойму, дарма. Ну сапрады, што тут такога -- плявузгай сабе сялякую дэалагчную лухту, на якую сё рона см насраць, ды атрымлвай свае падвойныя прэмяльныя. Грошы не смярдзяць. апроч таго, пасада дэолага, магчыма, абаранла б Альгерда Алегавча ад звальнення...

Нашага новага настанка звал Яген Бенедыктавч Каяловч, з самага першага дня я яго зненавдзела. Ён бы мужчынам гадо трыццац васьм, худым вуглаватым, з бледнаватай фзяномяй, на якой выдзяляся тонк дог нос маленькя, блзка пасаджаныя вочк колеру волава. Апранася ён у чорныя пнжак чорныя, наглуха зашпленыя кашул, а свае цёмныя валасы гладка зачэсва шчодра палва гелем. Не дзва, што я, ледзь зрнушы на яго, адразу ж у думках назвала яго 'Упр'. Незлюбла я яго, канечне, не за знешнасць. Ён уяля сабой нейкую гнюсную пародыю на Альгерда Алегавча, гэта жудасна раздражняла.