Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

'Чорт, Лёня!' - асянла мяне раптам. Лёня яго трымае. 'Ён мацнейшы, але я яго стрымлваю', -- так ён сказа мне тады, на мосце. Ён не вар'ят. Ён усведамляе сё, што з м адбываецца, але зрабць з гэтым нчога не можа. Вось гэта, напэна, самае жахлвае. так ужо тры гады, кал не больш. Альжбета гаварыла, што яна спрабавала заблакаваць ншага з дапамогай Пячатк, ды жо запозна, цяпер гэта як мёртваму прыпарка. Занадта далёка сё зайшло, чалавек ды чужародная снасць амаль што зллся адно. Амаль што. Лёня сё яшчэ супрацляецца - прада, ужо млява абыякава, пэна, хутка здасца, а тыя, у масках, тольк таго чакаюць. Што ж павнна адбыцца, каб ншы завалода м понасцю?..

Вярнушыся кабнет фзк, я мочк сабрала рэчы выйшла прэч. Аднакласнк праводзл мяне цяжкм позркам, а настанца нават не спрабавала мяне затрымаць. Усё было зразумела без сло - у дырэктарскм кабнеце мне дал прафлактычнага прачуханца, я замяшанн пачуцця пайшла дадому румзаць. Ну цудона. Няхай думаюць, што гэта так. Прынамс, нчога не прыйдзецца тлумачыць.

25. Апакалпсс. Пачатак

Спусцшыся з ганку, я бачыла школьным двары цхарыка. Выгляд ён ме кананчны, акурат як на вдэа з мнскх акцый пратэсту - берцы з матузкам, чорныя трэнк з белым лампасам, чорная куртка-пухавк з капюшонам. Ён стая, расставшы ног сунушы рук кшэн куртк, ягоны твар бы схаваны пад капюшонам. Цкава, а спружынка вуху яго ёсць? 'Неяк зарана яны павылазл, -- падумала я. - Мтынг тольк нядзелю, а сёння пятнца'. Я наблзлася да яго паспрабавала зазрнуць яму твар, але пад капюшонам была тольк цемра. Ва сякм выпадку, мне так здалося. А можа, там маска? Сташы насупраць цхарыка, я тароплася проста на яго. Ён не варушыся. Я ссунула вочы да пераносся высалапла язык. Потым прагаварыла напаголасу:

-- Ты прыдурак.

Тады цхарык, нарэшце, паварушыся зня галаву. Кал я бачыла тое, што хавалася яго пад капюшонам, у мяне душа сышла пятк. Гэта было не чалавечае аблчча. Ягоны твар ме зеленаватае адценне бы нбыта скроены з дзвюх палавнак - проста поперак фзяном праходз грубы шо, быццам зроблены шавецкай голкай, пераноссе амаль адсутнчала, вусны не стульвался, агаляючы жатлявыя вышчарбленыя зубы, а на месцы вачэй, як мне здалося, был прышыты два алавяныя гузк.

-- Во, халера!.. - выдыхнула я, адыходзячы.

-- Тая, не прыставай да чалавека. Ён на рабоце.

Цмка. Я нават не заважыла, як ён падышо. Ён узя мяне за руку пацягну па сцяжынцы праз заснежаны сквер, прэч ад школы. Я валаклася за м, як на буксры, увесь час азраючыся. Сэрца маё сё яшчэ шалёна калацлася. На шчасце, цхарык за нам не пагнася, застася каля школьнага будынка.

-- Цмка, ты з урока збег? - спытала я, спрабуючы аддыхацца.

Ён кну.

-- Ты выйшла ад дырэктарк ся зялёная. Сабралася, пабегла. Я падума - яшчэ самлее дзе.

-- Ой, Цм!..

Я зрнула на яго з пяшчотай. Засёды мяне ратуе. Бяжыць на дапамогу. нават не здагадваецца, у што ён улазць, з якм слам гуляе. Можа, гэта сапрады наканаванасць - быць разам? Ён светлы, я цёмная. Як у дзцячай загадцы пра дзень ноч. 'Белы брат, чорная сястра. Братка дом, сястра з двара'... Трымаючыся за рук, мы перасекл пустынны сквер выйшл на цхую вулку ля набярэжнай. Людзей амаль не было - працоны дзень. На ходнку ля парапета прыткнуся атазак. У кабне, здавалася, хтосьц сядзе, але вокны был прыцемненыя, я не магла яго разгледзець.

-- Што, дастал яны цябе? - спыта мяне Цмка са спагадай. -- Можаш не расказваць. Сам ведаю. Нельга на х так рэагаваць, разумееш? Яны на гэта разлчваюць. Хочуць, каб мы баялся.

-- Я не баюся, -- адказала я. Не вельм шчыра. Праду кажучы, адчувала я сябе непамысна. Кал нехта сапрады жада мяне запалохаць, то свайго ён дамогся.

-- Цм, слухай, я такое бачыла. Цхарык гэты, каля школы. У яго з мордай штосьц не тое.

-- Ды нармальная морда, -- адказа ён, пасмхаючыся. -- У цхары тольк такх бяруць.

З гузкам замест вачэй? Магчыма.

-- Сёння весь горад м кшыць, -- працягва ён. -- Я ранцой мма плошчы шо. Там проста чорна ад х. каля сх грамадскх будынка брындаюць, па адным ц па некальк.

-- што яны робяць?

-- Нчога. Проста стаяць. Чакаюць сгналу з космасу.

Цмка жартава, але мне здалося, што ён бы вельм блзк да сцны. Што, кал гэта не цхарык, а...големы? Кольк х там было, на лесапльн Кунцэвча - чацвёра? А чарнакнжнк, пэна, ведаюць, як стварыць голема з мёртвай плоц, ншто м не замнае вырабляць х у прамысловых масштабах. атазак гэтыя - зусм не атазак, а труны на колах, поныя жывых мерцвяко... Халера, што яны задумал?! Можа, мтынг - проста падстава? Ну сапрады, не нагэтульк яны дурныя, каб кдаць натопы цхарыка супраць няшчасных пратэстоца, якх добра кал дзясятак набярэцца. А што, кал...

-- Цм, у мяне такое адчуванне, быццам плануецца захоп горада, -- сказала я. - не смейся. Я сур'ёзна кажу.

Мы спусцлся да набярэжнай спынлся, разглядваючы атазак. Ён здавася пустым. З-за закрачаных вокна не данослася ан гуку.

-- Тай, ты маеш рацыю, -- сказа Цмка. -- Гэта дэсэптыконы. У гадзну кс яны ператворацца баявых робата захопяць нашу планету.

Ён пагрука кулаком па бранраваным борце.

-- Гэй, Мегатрон!