Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Мы шл цераз парк па расчышчанай дарожцы, выкладзенай ружовай плткай. Паабапал дарожк гарэл лхтары, абледзянелая плтка цьмяна паблсквала, як слюда, прыцхлы парк патана аксамтнай цемрадз.

-- Затра на факультатыныя пойдзеш? - спыта Цмка.

Я пакруцла галавой.

-- Неа. А ты?

-- Я таксама. Планы якя?

-- Някх. Буду дома сядзець, кнжк чытаць.

-- А нядзелю?

"Сустрэнемся на плошчы", хацела адказаць я, ды не паспела. Кудмень у мяне пад вопраткай раптам пача выпраменьваць святло, як быццам уключыся зялёны лхтарык, я адчула лёгкую пульсацыю, нбыта пентакль ажывся прыняся варушыць свам промням-шчупальцам, як марская зорка.

-- Неруш, -- пачула я сябе за спнай.

Голас, цх бясколерны, як я пазнала бы з тысячы. Цмка азрнуся. Той, ншы, бы зусм побач, на адлегласц выцягнутай рук. Напэна, увесь час крочы услед за нам, а мы не чул. Ён стая, неяк прыгорбшыся, у нязменнай скуранцы наросхрыст. Вочы шкляныя. Левую руку ён трыма у кшэн куртк, у правай было штосьц зацснута. Нож ц заточка.

Усё адбылося вельм хутка. Я не адразу зразумела. Я проста бачыла, што Цмка раптам хснуся па на кален, зацскаючы горла далоням. А Лёня - ншы-выцер заточку аб рука, павярнуся пайшо прэч па абледзянелай дарожцы, нейкай дралянай хадой, нбы механчная лялька. Здаецца, я закрычала. Потым я кнулася была след за Лёнем, спынлася - чорт з м! - пабегла назад да Цмк. Ён стая на каленях, зацскаючы рану на горле, рук ягоныя был крыв.

-- Цмка!

Я апусцлася на зямлю побач з м, абхапла яго за плечы.

-- Цм, ты што?..

Ён прызня галаву, я бачыла, што з куточка ягоных вусна збягае струменьчык крыв.

-- Нчога. Драпна. Блн... Хустка ёсць? - прагавары ён здушаным голасам.

Аблчча яго збялела, ён пача павольна асядаць на зямлю, яго светлую куртку залвала крывёй.

-- Цмка!.. - мяне закалацла.

У адча я здзёрла з шы Пячатку кнула яе снег. Я адчувала, як Цемра врыць пульсуе ва мне, але як з яе бы цяпер толк? Яна мела тольк разбураць забваць, але н васкрашаць памерлых, н ратаваць параненых яна не магла.

-- Тады навошта ты патрэбна? - шаптала я. - Навошта, навошта, навошта?

Прытрымлваючы Цмку за плечы, я сунула руку сваю школьную сумку, намацала мабльнк прынялася набраць нумар "хуткай дапамог". Пальцы трэслся саслзгвал з кнопак. Тое, што я адувала цяпер, было не проста пачуццём жаху, але сведамленнем таго, што Апакалпсс ужо пачася, звыклы сусвет, у якм я жыла з самага нараджэння, мклва развальваецца на кавалк.

26. Загадчык лесапльн

Мы чакал бальнчным вестыбюл. Цмку паклал на каталку павезл аперацыйную. Нам нчога не тлумачыл, але зразумела было, што справа дрэнь. Усё, што нам заставалася - гэта чакаць. малцца.

Пра Лёню я не сказала. Кал прыехала 'хуткая', я патлумачыла тольк, што 'нейкя гопнк накнулся - я х не ведаю'. На шчасце, пытання мне задаваць не стал.

Мы чакал. Цёця Тоня не плакала. Яна сядзела на скураной канапцы, абхапшы галаву рукам, аблчча яе было белае, як у нябожчыцы. Я сядзела побач мачала. Што я магла ёй сказаць? Усё жыццё яна змагалася за сваё дзця. Цмка нарадзся "нежывым", ёй сказал напрост -- кал выжыве, то н хадзць, н гаварыць не зможа. Яген, Цмка бацька, паверы цёк. Цёця Тоня не паверыла. Не здалася. сётк выцягнула яго, адратавала. Я не ведала, чаго ёй гэта каштавала, бо яна нкол не жаллася, не скардзлася на лёс. А цяпер усё перакрэслена - вось так, адным махам. Журба-Дзядонк усётк зяла рэванш. Бледны Вусень, як хавася на гарышчы, дачака свайго часу. Яны прыйшл з'ел яе жыццё. кветк ейным садзе больш не зацвтуць... 'Ды заторкнся ты жо, дыётка! - загадала я сябе, перапыняючы гэту плынь чорных думак. - Што ты тут сядзш сх хаваеш? Нхто яшчэ не памёр'.

Незабаве прыскака Франц-Адамыч разам з маёй мамай. Прыехал на ягоным ато, прывезл падушк, пледы пакет з ссабойкай. Ведал, што чаканне будзе догм. Я не без здзлення назрала, як мама завхаецца накол цёц Тон. 'Ты ляж, Тонечка, паляжы', прыгаворвала яна, падсоваючы цёц Тон падушку накдваючы плед ёй на плечы. Са мной яна нкол не была такой добрай. А можа ж, кал захоча...

Франц-Адамыч таптася пасярод вестыбюля поным замяшанн пачуцця, чуха патылцу патара разгублена: 'Бач ты, бяда якая. Бяда дык бяда'. Потым, уздыхнушы, ён палез у пакет з ссабойкай, выня адтуль нейкя бутэрброды фользе блскучы тэрмас, працягну х мне.

-- Таска, кавы глын, -- сказа ён спагадлва.

Я кнула.

-- Дзякуй, Франц-Адамыч.

Бутэрброды был залшня -- мне зараз кавалак у горла не лез, але кава прыйшлася дарэчы. Адкруцшы накрыку тэрмаса, я плёснула туды гарачага напою зрабла глыток. Салодк. Я адразу ж адчула палёгку. 'Усё будзе добра, -- сказала я сабе. - Вось убачыш, усё будзе добра...' У мяне запшчэ мабльнк. Я выцягнула яго з сумк, зрнула на экран. Прыйшла смс-ка ад Стаска. Тольк два словы: 'Кашмар. Трымайцеся'. сумны смайлк. Я набрала адказ: 'Дзякуй, Стась!' Простыя словы, але такя важныя для мяне.