Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Альбо, кал загодна, на квазар, -- працягвае пр. -- Уявце ядро цёмнай энерг, ад якога ва се бак разыходзцца мноства промня, яны трох загнаюцца злева направа, нбы свастыка, сё гэта круццца вакол сваёй вос з нарастальнай хуткасцю. Сапрады, падобна да электрычнай мясарубк. Кал б не Пячатка, мяне бы расцерушыла, як, выбачайце, трыбух па турбне. сх, хто знаходзся побач, таксама.

'Мясарубка' - гэта ён пра Цемру? Дык вось яна якая. Не такой я яе яляла. Мая фантазя малявала яе вобразе прыгожага драпежнага звера, штосьц з пароды кашэчых. А аказваецца, на нейк механзм падобна. Турбна, хм.

-- Падумаць тольк, энергя квазара сканцэнтравалася гэтай глухмен, сярод пейзана, якя жывуць, як краты, без усякай свядомасц, -- у задуменн прамов Стрыгн. - Гэта, вядома, воля Старых, аднак ншы раз задаешся пытаннем - чым яны круюцца? Якой логкай?

-- Логка Старых непасцжная для простых смяротных, -- умяшася чацвёрты голас, спакойны ладны. - А х воля - закон. Баг Гпербарэ глядзяць скрозь прастору час, яны ведаюць больш, чым самы спрактыкаваны чарнакнжнк, як пражы сотню жыцця.

-- Спадар Хлябцо мае рацыю, -- сказала пан карэктар, лаканчна, як засёды.

Хлябцо. Я ся напялася, з усх сл спрабуючы варухнуцца. Ну канечне. Спадар мэр. Чацвёрты пераапрануты на тым маскарадзе прывда. Нездарама ён здася мне смутна знаёмым. Ён таксама адзн з х. Сябар 'Унутранага Кола'. цяпер зразумела, чаму ён вырашы зачынць лесапльню. Яна яму патрэбна, каб завяршыць рытуал. Тады яны не паспел адчынць Браму, бо пан Кунцэвч выбы, а з Яромк выбл дух. Дарэчы, дзе ён?..

Машыну рэзка страсянула, завшчал тармазы. Пасажыра шпурнула наперад, пачулася лаянка, мяркуючы па гуку, хтосьц добра выцяся галавой аб сядзенне. Мне вельм хацелася думаць, што гэта была Бергманава.

-- У чым справа? Чаму стам? - спыта Стрыгн.

-- Прапускаем цягнк, -- адказала пан карэктар.

Прыслухашыся, я расчула сгнал семафора. Пераезд. Значыць, лесапльня жо зусм блзка.

-- Гцаль. Ён не мог бы мягчэй тармазць? - незадаволена прабурча Стрыгн. -- Хто наогул пусц яго за стырно?

-- Я, спадар Стрыгн, -- спакойна сказа Хлябцо. - Не хвалюйцеся, справцца. Ён выкарыстовае веды пасрэднка.

-- А пасрэднк хоць на правы здава? - пацкався пр. - Ён, здаецца, не вадз нчога складаней за матацыклетку.

Халера ясная! Захар за стырном?! Ц ерэмя? Альбо яны абодва? Чорт!.. Мяне раптам накрыла такая хваля лютасц, што перахапла дыханне, сэрца пачало шалёна калаццца. Лёня, ты паскуда! Гадзёныш, дыёцна! Дай тольк дабрацца да цябе! пляваць на Пячатк, я прыкончу цябе без усякай Цемры! Вочы выдрапаю! Так засандалю берцам, што твае вывхнутыя мазг будуць скакаць па асфальце, як квашанна! няк ншы не дапаможа... Я адчула, што сярэдзне мяне штосьц варухнулася. Потым дзесьц грудзёх, каля сонечнага спляцення, пача раскручвацца павольны вр -- махавк мясарубк, як рухаецца вакол сваёй вос, з кожным абаротам набраючы хуткасць. Я ведала, што гэта значыць. Цемра прачнулася. Мая лютасць абудзла яе.

Я чула, як мма пераезда з грукатам пранёсся цягнк. Потым рану рухавк, машына тарганулася пару разо павольна папазла наперад.

-- Пра што я каза. Вязе, як дровы, -- прагавары Стрыгн.

-- Што ж, прыйдзецца патрываць гэту часовую нязручнасць, васпаны. Затое новым свеце, як наблжаецца, выбраныя будуць перамяшчацца скрозь прастору слаю думк, -- сказа спадар Хлябцо.

Аднак, у спадаро культыста плана грамаддзё. Новы свет будаваць сабрался. Выбраныя, халера б на х. Я вам дам слу думк... Цемра ва мне скнулася, як абуджаная змяя. Зрок вярнуся, навокал трох пасвятлела. Вочы мае был заплюшчаныя, але я глядзела вачам Цемры скрозь стуленыя павек. Я бачыла цьмяна асветлены салон мкраатобуса. Чатыры фгуры на сядзеннях - цёмныя, невыразныя слуэты, як на размытай фатаграф. Чатыры Пячатк. Яны пастал прада мной вобразе гганцкх, пачварных марскх зорак, якя варушыл промням-шчупальцам выпраменьвал фасфарычнае ззянне, абуджаючы ва мне пракаветны жах. Цемра, нбы спалоху, сцснулася кропку - мкраскапчную, не больш за атам - шаснула сваё гняздое ля сонечнага спляцення. Ну вядома, кал на х Пячатк, то мы нчога не зможам зрабць...