Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Трое астатнх крочыл следам. Спадар мэр прыцска да грудзей важк фалянт у скураной вокладцы. Стрыгн нёс у руцэ догую пляскатую скрыню, вельм падобную на старасвецк чамаданчык палявога хрурга. Пан карэктар шла з пустым рукам, але пад ейным жакецкам штосьсц падазрона адтапырвался, мяркуючы па роду яе дзейнасц, гэта мог быць тольк баявы ствол у кабуры. Вдавочна, у гэтай херы Бергманава выконвала абавязк штатнага клера.

Я жо зразумела, што чакаць дапамог мне няма адкуль, я вырашыла хаця б памерц, змагаючыся. Упр Яромка валакл мяне да лесапльн, трымаючы за шчыкалатк запясц. Я адчайна тузалася выгналася хнх руках. Урэшце мне далося вызвалць правую нагу, злачышыся, я з асалодай засандалла берцам Яромку сквцу. Дакладней, сквца была Лёнева, але Лён тут ужо не было, ншы авалода м понасцю.

-- Пся крэв, - гыркну той сплюну.

-- Годзе. Спынцеся! - пачула я раптам.

Яны стал, як укапаныя. Пальцы пра задрыжэл расцснулся, я зваллася патылцай у снег. Прада, адразу ж ускочыла, дзка азраючыся па баках. Фары фургона был патушаныя, на тэрыторы лесапльн не гарэла нводнага лхтара, але было давол светла ад снегу, начным небе цьме дзны зеленаваты золак. У гэтым няпэным святле я разгледзела невысокую, станстую фгуру, якая нерухома стаяла памж нам будынкам лесапльн. Догая спаднца, кажушок, хустка з махрам, завязаная на паляшуцк манер. Альжбета. Яна штосьц трымала руках. Нейк каротк кй. Не. Дубальтока.

-- Пан Альжбета! - залямантавала я, кдаючыся да яе.

-- Стаяць! - рану спадар мэр схап мяне за канер.

-- Вктар, пусц яе, -- прагаварыла яна нягучна.

-- Альжбета, не прымушай мяне рабць непапулярныя захады, -- пагрозлва сказа спадар мэр.

Яна пахтала галавой.

-- Ты жо нараб спра, Вктар. На тры жыцц наперад. А зараз здзекуешся з няшчаснага дзцяц.

-- Гэта не дзця, гэта пасрэднк, -- змрочна запярэчы Упр. - полаваспелая дзявца, апроч ншага.

-- Мачы, нелюдзь, -- кнула яна.

-- Пан Альжбета, вы не ведаеце сх дэталя справы, -- умяшася Стрыгн. - Мы ёй прапанавал супрацонцтва. Кантракт, з подпсам пячаткай, як цывлзаваныя людз. Яна адмовлася. Такм чынам, у нас не заставалася выбару.

-- Хлусяць! - крыкнула я, спрабуючы адштурхнуць ад сябе мэра. - Я не адмалялася. Я папрасла даць мне дзень на разважанн... Альжбета!!!

Я залямантавала ад жаху, убачышы, што пан карэктар зрабла крок наперад, адначасова сунушы правую руку сабе пад жакецк. Я пачула шчачок затвора, потым шугану выблск штосьц аглушальна бабахнула мяне над вухам, нбы выбухнула петарда. Пэна, пан карэктар была спрактыкаваным клерам, але Альжбета паспела першай. Бергманаву падкнула паветра шпурнула спнаю снег. Альжбета апусцла стрэльбу. Руля дубальток злёгку дымлася.

-- Лярва, -- прашыпе Упр.

Маланкавым рухам ён выхап з-за калашыны дог нож накшталт старасвецкага штылета загыркашы, кнуся бы да Альжбеты, але яна зно ускнула дубальтоку. Я зажмурылася зацснула вушы далоням. Грымну стрэл. Расплюшчышы вочы, я бачыла, як Альжбета, разламшы ружжо, заганяе новыя патроны ствол. Бергманава ляжала сумёце, сцскаючы руцэ псталет, ейная спаднчка непрыстойна задралася. Пан карэктар не варушылася. Побач дагары тварам валяся пр, на месцы яго правага вока зерала скразная дзрка, аднак, як н дзна, крыв амаль не было. Яны абое выглядал не як мерцвяк, а хутчэй як васковыя ляльк ц манекены, якх выкнул з втрыны снег. Стрыгн, паразважашы мгненне, сарвася з месца пабег згзагам крунку фургона. Альжбета зняла ружжо, узяшы яго на мушку, але на спуск яна так не нацснула. Стрыгн раптам узмахну рукам грымнуся плазам у снег, быццам наляцешы на нябачную перашкоду. Я пачула адрывстае гырканне гук, падобныя да сабачага брэху, затым з цемры данеслся немыя ляманты. Крыча Стрыгн. Потым усё сцшылася.

Ля будынка лесапльн застался тольк я, Альжбета спадар мэр. Яромка некуды падзеся. Я спомнла, што ледзь угледзешы Альжбету, ён спачатку знерухоме, а потым пача павольна адыходзць. Значыць, пакуль мы тут тачыл лясы з мэрам, спадар Ляпец пацху звал. Альбо Альжбета дазволла яму збегчы. Навошта? Усё яшчэ спадзяецца ратаваць прыдурка Лёню? Мажлва. Хацелася б мне ведаць, як?..

-- Дай сюды кнгу, Вктар, -- загадала Альжбета, накравашы на яго рулю дубальток.

-- Гэта факсмле, -- адказа той.

-- Кнгу!

Памарудзшы, спадар мэр неахвотна кну фалянт на снег. Альжбета адразу ж падхапла яго адышлася.

-- Ты робш глупства, сястрычка, -- працадз спадар мэр.

-- Я спрабую ратаваць тваю душу, дыёт! - крыкнула яна. -- Пакуль яшчэ не позна...

Краем вока я заважыла, што пан карэктар паварушылася няклюдна заграбаючы рукам, прынялася выбрацца з сумёта. Упр таксама ажывся. Прызняшыся, ён круц галавой, спрабуючы сфакусраваць позрк свайго адзнага вока. Рух яго был нейкя торганыя развнчаныя, але для чалавека з дзркай у мазган ён паводз сябе давол жвава.

-- Альжбета... -- прашаптала я.

Яна спакойна зрнула на мяне, усмхнулася.

-- Бяжы, Таса, -- сказала Альжбета. -- Бяжы. Што б ты н бачыла на дарозе, не спыняйся. не бойся. Цябе не крануць.