Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Ц сётк зможам? Штосьц адбывалася. Цемра не магла выйсц вонк, бо яе блакавал Пячатк, аднак ншто не замнала ёй арудаваць унутры мяне. Я адчула, як Цемра, сцснутая да памера атама, пакнула сваё сховшча сонечным спляценн пачала рухацца па артэры верх. Незабаве яна дабралася да сэрца, з першым жа дарам крывябег падхап яе панёс па сасудах. Пачуццё было такое, быццам яна сканруе мой арганзм, клетачку за клетачкай, выцягваючы атруту з маёй крыв. Пэна, уключылася нейкая невядомая мне опцыя, накшталт самарэгуляцы. Я сётк была яе носьбтам, пасрэднкам, Цемра клапацлася аба мне. Так Лён не дал памерц тады, кал ён зляце з моста падчас фэсту... Сценк странка сутаргава сцснулся, я адчула моцны прыступ млосц. Зараз звантуе, падумала я. Проста на падлогу фургона. Было б няблага. Мяне, аднак, не знудзла, млосць трох адпусцла. Значыць, атрута сё яшчэ заставалася ва мне. Затое паралюш пача праходзць. Я паспрабавала паварушыць пальцам ног. Атрымалася. Потым я расплюшчыла вочы - адразу ж зажмурылася ад яркага святла. Пячатак, якя выпраменьвал зелянявае ззянне, гэтым разам я не бачыла. Затое яснавяльможную херу я разгледзела выразна. Усе чацвёра сядзел, развалшыся, у скураных крэслах, мяркуючы па выразу фзяномй, настрой х бы святочны. А чаму б яму не быць святочным? Цемра х у руках, застаецца тольк адчынць Браму -- прывтанне, дзны новы свет.

-- Сапрады, учынк Старых часам не паддаюцца лагчнаму тлумачэнню, -- гавары Упр. - Успомнце хаця б Кунцэвча. Ён абодва свае жыцц прысвяц Служэнню, а яно бач як абярнулася. Старыя адрынул яго абрал Яромку Ляпца. Загадчыка лесапльн, з прасталюдзна...

-- Тут, як раз-тк, усё лагчна, -- запярэчы спадар мэр. - Пан Кунцэвч бы звычайным прагматыкам. А ерэмя - мройца ад нараджэння, да таго ж вольны ад маральных абмежавання. Накольк мне вядома, ён раб рэчы, якя не хвалялся нават "Унутраным Колам".

-- Вы пра тую нтрыжку з пан Ядвсяй? - спыта Стрыгн, пасмхаючыся. - Як жа, помню. А старэча Кунцэвч так нчога не заважы. А кал Ядвся адпрэчыла нядалага кавалера, той усё звал на небараку Авельчанку. У якога, так бы мовць, думках не было. Хаця, згадзцеся, гэтага студыёзуса нават трох шкада. Ён шчыра спадзявася вызвалць Ядвсю з кпцюро шаленца-некраманта.

Яго апошня словы патанул выбухах рогату. Пэна, яснавяльможная хера лчыла гэту гсторыю забанай. Мяне зно пачало нудзць -- ц то ад атруты, ц то ад адкравення, якм я ммавол зраблася сведкай. Мама родная, што ж гэта за людз такя? ц людз яны наогул?..

-- Што ж, ерэмя хлопец хвацк, з гэтым пагаджуся, -- сказа Упр. -- На маёй памяц ён разгубся тольк аднойчы. Помнце той выпадак, кал падчас адпралення абраду кабнет уварвалася пакаёка - як там яе звал, Гануся, Галюся? Вось тады Яромка Ляпец разгубся ледзь не нараб глупства. Аднак забойства прыслуг не ваходзла нашы планы, мне прыйшлося мяшацца, каб выратаваць становшча. Вам вядома гэта гсторыя, спадар Хлябцо?

-- Нажаль, не, -- ветлва адказа той.

-- Годная тады атрымалася мпрэза, спадар Хлябцо, -- падхап Стрыгн. - Уявце сцэну: уваходзць Гануся кабнет, а там стары пан Кунцэвч ляжыць на падлозе ды курчыцца канвульсях, побач малады пан Славамр на канапцы н жывы н мёртвы, а накол суровыя мужы чорных сурдутах. Няшчасная кабета жо хацела гвалт крычаць, ды спадар Каяловч яе супако. У тыя часы ён выдава сябе за астрыйца на мя Ойген фон Кленц, яго ся прыслуга баялася, як агню. вось гэты грозны фон Кленц глядзць пакаёцы проста вочы на ламанай рускай выдае наступнае: 'Барин плёхо. Fallsucht*. Вода, бистро!' Яна пабегла, як ветрам здзьмула.

-- Дасцпна, -- ухвал спадар мэр, трасучыся ад смеху.

-- Аднак самае цкавае было пасля, кал стары Кунцэвч апрытомне у целе маладога Славамра, а Славамр, адпаведна, у целе старога пана. Небарака Славамр не вытрыма гэтага выпрабавання звар'яце проста нас на вачах. Ён кнуся вакно перш чым мы паспел яго звязаць. Потым Кунцэвч з Яромкам дога ганялся за м па см парку. Мы назрал за гэтай карцнай з бэльведэра, менавта тады пан карэктар прамовла фразу, нетыпова догую для яе: 'Якое красамонае сведчанне таго, што Творца адвярнуся ад гэтага свету. Кал б было начай, то мы, панове, дано жо абрынулся бы проста Пекла, разам з гэтай балюстрадай'.

Пан Бергманава кнула сказала коратка:

-- гэта прада.

-- Славамр, замураваны целе старога пана, пражы яшчэ тры дн, несупынна лямантуючы кдаючыся на сцены пакойчыка на гарышчы, якм яго зачынл, -- працягва Стрыгн. - Нарэшце Яромку надакучыла слухаць гэтыя енк. Ён падняся на гарышча, крык незабаве сцшылся. Потым Яромка патлумачы, што з хворым здарыся чарговы прыступ падучай, ён упа выцяся скронню аб камнную рашотку, пасля чаго яму на твар зваллася аксамтная падушка, так што няшчаснага не было някх шанца.

-- Ах-ха-ха, шэльма! - рагата спадар мэр.