Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Я ляжала, змагаючыся з млоснасцю, у странку круцла жо невыносна. Славамр. Бедны Славамр. Альгерд Алегавч лчыць яго ледзь не галоным злачынцам, а ён н чым не бы внаваты. Ён пражы зусм нядога пэна, не паспе зрабць нчога благога. Кунцэвч-стары пан Славамр - адзн той жа чалавек. менавта стары пан прада душу Д'яблу, на што намякае крушнявецкая батлейка. А потым ён звё са свету Славамра, уласнага сына, каб перасялцца ягонае цела. сё рона скончы кепска, атрыма выспятка ад Гпербарэйца скана у парыжскай начлежцы. Цкава, а харуснк з 'Унтранага Кола' таксама практыкуюць перасяленне душ? Пэна, так. хто ведае, кольк жо стагоддзя яны гуляюць па зямл, колькх людзей яны загубл, каб завалодаць хнм целам...

Машына спынлася, матор заглух.

-- Лесапльня, панове. Прыехал, -- абвясц спадар мэр.

Ён падняся з сядзення ста проста нада мной, так што я магла разгледзець падэшвы ягоных чаравко.

-- Мы на парозе грандыёзных падзей, васпаны, -- прамов ён урачыста. -- Як там у Пушкна - 'Отсель грозить мы будем миру!'

'Шведам, крэтын, -- падумала я. - Пётр Першы 'гразць' збрася тольк шведам. А на весь свет ён усётк не замахвася...' Странк зно звяло сутаргай, гэтым разам так моцна, што сё цела выгнулася дугой. Я адчула страшэнную млосць, у роце заказытала, потым мяне, здаецца, знудзла, я зваллася без сл зваротна на падлогу. Расплюшчышы вочы, я бачыла, што фургоне зраблася чорна ад мух. Яны всел пад столлю гудлвай хмарай, позал па сценах, аблеплвал вокны скураныя сядзенн. Мяне перасмыкнула ад гдлвасц. Чарнакнжнк, паскоквашы з сядзення, схлся нада мной з заклапочаным фзяномям. На мух яны не зважал. Выглядала так, быццам чарнакнжнк наогул х не заважаюць, хаця недабачыць такое раптонае нашэсце жамяры здавалася нерэальным.

-- Яна апрытомнела? - спыта Упр.

Бергманава пахтала галавой.

-- Немагчыма. Я калола ёй поную ампулу.

На ейны лоб прызямллася тлустая муха з зелянявым блскучым брушкам, але пан карэктар нават брывом не павяла. Як нчога някага. Тады я зразумела. Цемра. Цемра, сястрычка мая, выцягнула з мяне атруту ператварыла яе рой насякомых. каб убачыць гэтую жамяру, трэба быць мройцам, альбо глынуць вядзьмарскага зелля, якое разбурае нейроны тонкя матэры... Арыгнальна, сястрычка. Не, малайчына, канечне, ухваляю. Цяпер трэба прыдумаць, як справцца з чарнакнжнкам, бо на х кудмен, а Цемра супраць Пячатк бяссльная...

-- Пся крэв!

Дзверы расхнулся, весь гудлвы рой адразу ж скравася да праёму, рвучыся на волю з цеснага фургона.

-- А-а-а, курва! Паганск басурманн! - лаяся хтосьц скуранцы, адной рукой трымаючыся за дзверы, а другой разлютавана адмахваючыся ад жамяры, якая чорнай хмарай ляцела праз расхнуты праём растваралася, знкала начным марозным паветры.

-- Штосьц не так? - занепакоена спыта Стрыгн.

-- Чы ёсць пан звар'яваны? Мушк пэлна хата. Як сл'епы, далбог,* -- адказа той, адганяючы апошнх запозненых казурак, якя сё яшчэ вылятал з дзвярэй фургона.

-- Спадар Ляпец, нам зразумела ваша мкненне падкрэслць сваю тутэйшасць, -- сказа спадар мэр, паморшчышыся. - Але зрабце ласку, гаварыце па-чалавечы. Мы не вандроным цырку.

Ляпец. Яромка. Мройца ад нараджэння чалавек, як зрабся пачварай. Прызняшыся на локцях, я перыла яго вочы. Зрэшты, глядзець тут не было на што. Выгляда ён, як 'прыпылены' Лёня Захара. Не змянся н на калва -- сё тая ж расхрыстаная скуранка патрапаныя джынсы, заквэцаныя ц то алвай, ц то нейкай граззю, брудныя валасы всяць ледзяшам, пад вачам сняк, ды свежы кровападцёк на правай скуле дадатак - пэна, пасля чорашняй сутычк з Цмкам. Госпадзе, няжо гэта было тольк чора? А здаецца, быццам мнула цэлая вечнасць... Хаця не, штосьц м усётк змянлася. Маленне, перадусм. Лёня засёды гавары вельм цха павольна, быццам з выслкам. Цяпер ён страчы, як з кулямёта, ягоным голасе з'явлся незнаёмыя нтанацы.

-- Анягож, спадар Ляпец, -- сказа ён, чамусьц звяртаючыся да мэра Хлябцова. Потым схлся нада мной прамов, хмылячыся:

-- Ляпец, прывтанне.

-- Адыдз ад мяне, псх! - крыкнула я паспрабавала адштурхнуць яго нагой.

Ён заржа, быццам я сказала штосьц надзвычай смешнае. Потым зрну на мяне з маньяцкм прыжмурам працадз скрозь зубы:

-- Ага, так. Бабы нашым родзе баявыя. Ведаем такх. нсургенты з шылам у дупе. Папаша мой нябожчык такх нсургента з асец за ног выцягва, аж пыл слупам стая. Паехал!

Ён схап мяне за нагу павалок да выхаду.

-- Пусц, паскуда! Не пайду! - я чаплася была за сядзенне, але да мяне падскочы Упр схап мяне за рук.

-- Ай, спадар Ляпец. Стольк часу прабавл панскм маёнтку, а шляхетных манер так не засвол. Бяда з вам проста, -- сказа Упр з папрокам.

Яны двах вывалакал мяне з фургона пацягнул да лесапльн. У начным змроку я бачыла яе абрысы - прысадзстая будынна с высачэзным цагляным комнам, якая нават у цемры выглядала выродлвай. вось гэта спадар Намыснк лчыць гстарычнай каштонасцю?

-- Псялыжнк! Пусцце! - крычала я, спрабуючы выдрацца.

-- Мне мпануе ваша пасянарнасць, -- усмхася пр.

-- Цешысень, ягодко! -- ржа загадчык лесапльн.