Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Потым у вестыбюл з'явся Пётра Анатольевч, Толка бацька, адразу ж учын мне допыт з прыдзркам - што ды як? Вядома, нчога новага я яму не паведамла, упарта трымаючыся сваёй верс пра 'гопнка'. Затым Пётра Анатольевч выцягну з-за пазух важк пачак купюр прыняся распытваць, каму тут заплацць, каб усё прайшло як трэба, жо збрася бегчы шукаць глаурача. Франц-Адамыч яго ледзьве гаман, сказашы, што ягоны душэны пары могуць няправльна патлумачыць, тады непрыемнасцей не абярэшся. Пётра Анатольевч усё зразуме неахвотна схава пачак зваротна нагрудную кшэню.

-- Але, Тонька, кал грошы спатрэбяцца, ц яшчэ што - завяртайся. Як тольк, дык адразу. Без фатыг, -- сказа ён цёц Тон.

Сланы, сланы Пётра Анатольевч. У яго самаго зараз праблем вышэй за дах, а сё рона мкнецца дапамагчы, прычым дапамагчы чалавеку, для яго, па сутнасц, чужому.

Я сядзела з тэрмасам у руцэ, глытала гарачую каву адчувала, што мне жо не так страшна. Мне чамусьц спамналася паданне пра Авяльяна-рыбака. Простага хлопца, тутэйшага, як прыкончы Пачвару, што тэрарызавала сё наваколле.'А можа, Авяльян - гэта се мы? - думала я. - Стась, Толк, Франц-Адамыч з Пётрам Анатольевчам. спадар Намыснк. наша неабыякавасць здольнасць да спагады - гэта трызуб Авяльяна, як можа прапароць бруха Пачвары закнуць яе зваротна цемру, адкуль яна прыпёрлася?.. Але хто тады я? Я, са сваёй Цемрай лютасцю?..'

Ад узнёслых думак мяне адцягнула цалкам прыземленае пачуццё -папросту кажучы, мне прыспчыла. Ц то перахвалявалася, ц то проста кавы нажлукцлася. Я паднялася з канапк пайшла шукаць прыбральню. 'Удобствы' размяшчался дзесьц глыбн калдора, сама б я дакладна не знайшла, прыйшлося звярнуцца да сантарк, якая паказала мне дарогу. Намацашы на сцяне выключыльнк, я запалла святло. Няспраны плафон адчайна трашча карац, нбы падучай. Я спехам агледзела няхтры нтэр'ер эплептчыным мгценн святла - кафляныя сцены, белыя кабнк, ракавна з наплывам ржы, над ёй аскетычнае люстэрка без рамк сушылка для рук. 'Сайлент-Хл', падумала я накравалася адну з кабнак. Кал я сядзела, зачыншыся на клямку, мне здалося, быццам уваходныя дзверы рыпнул, а потым я выразна пачула цоканне чыхсьц абцаса па кафл. Каго яшчэ прынесла? Пэна, хтосьц з персаналу. Медсястра, напрыклад. Ага, са скальпелем. вачам-гузкам. Зомб лезуць цераз тын... 'Чорт, спынся ты, нарэшце! так млосна,' - загадала я сябе. Пачуццё неспакою, аднак не адпускала. Прыадчыншы дзверцы кабнк, я асцярожна вызрнула вонк. Ды не, нкога. Дый хто тут можа быць? Гэта жо паранойя мяне. Я схллася над ракавнай адвярнула кран, каб памыць рук. Узняшы галаву, я бачыла адбтак у люстэрку. Проста мяне за спнай. Не, не маньяк са скальпелем. Бергманава. Пан карэктар у спаднчцы жакеце-млтары, з якой мы надоечы гаманл дырэктарскм кабнеце. што яна тут забыла? Спалохацца я не паспела. Яна зрабла крок да мяне, спрактыкаваным рухам учаплася пяцярнёй мне валасы з размаху бразнула мяне лбом аб люстэрка. Шкло трэснула, я бачыла адлюстраванне свайго твару - перакрыленага, з размазанай чорнай тушшу вакол вачэй. Са свежага парэзу на лбе струменла кро. Не даючы мне апамятацца, пан карэктар згрэбла мяне ахапак павалакла да выхаду.

-- Сука! - прагыркала я плася зубам ёй у запясце.

Яна зашыпела, перахапшы мяне за канер, зно прыклала галавой - гэтым разам аб ракавну. З вачэй у мяне сыпанул скры, а вушах зашумела, як быццам я дала нырца ваду з вялзнай вышын. Потым я адчула, як штосьц кальнула мяне шыю. н'екцыя? 'Тольк не 'Тэхаск кактэйль'. Фашысты', паспела падумаць я, перш чым адключыцца.

***

Цёмна. Занадта цёмна. цела не слухаецца. Я яго адчуваю, але варухнуцца не магу. Як быццам галаву адсекл, але яна яшчэ трымаецца на некалькх нервах. Язык таксама не слухаецца - н закрычаць, н вылаяцца. Слых затое парадку. Чуецца гуд рухавка. Што яшчэ? Я паспрабавала засяродзцца на пачуццях, якя мяне пакуль што заставался. Так, ляжу быццам бы дагары тварам, на цвёрдай паверхн. Яна злёгку гайдаецца вбрыруе. Смярдзць бензнам. Значыць, я машыне. Нейк мкраатобус. Ц атазак. Тут ёсць яшчэ людз. Сядзяць, напэна, у крэслах, а я валяюся на падлозе, у праходзе мж сядзенням. Пасажыры перагаворваюцца памж сабой. Я х не бачу - цёмна ваччу - але галасы знаёмыя. Вось гэты, трох гугнявы, з арыстакратычнай картавнкай - спадар Стрыгн.

-- Адчайны вы чалавек, спадар Каяловч, -- гаворыць Стрыгн. - Я, напрыклад, цалкам адмовся ад Внум Сабац, кал стала вядома, што ён разбурае тонкую матэрыю, а заадно мазгавыя клетк. Без яго, нажаль, немагчыма бачыць снасц, кал тольк ты не мройца, аднак рызыка занадта вялкая.

-- Вы ведаеце, што я скептык. З тых, хто не паверыць, пакуль не бачыць на ласныя вочы, -- адказвае пр. Голас у яго энергчны рэзкаваты, з ранчным ноткам. - скажу я вам, яно таго варта. Незабынае вдовшча. Дзеля гэтага не шкада ахвяраваць сотняй-другой нейрона.

-- сётк, на што яна падобна? - пытаецца Стрыгн пасля кароткай пазы.

-- На нож мясарубк, -- адказвае пр.

-- Як паэтычна, -- хмыкае трэц голас. Пан карэктар.