Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Альжбета наказала мне бегчы без аглядк, але на Малым мосце каля пльн, там, дзе Овелька трох звужалася рабла выгн, я змушана была спынцца. Па мосце мне насустрач кацлася цэлая зграя стот, пэна, роднасных тым, што я бачыла каля фургона. Гэтым разам яны был зусм побач, я магла разгледзець х ва сёй 'прыгажосц'. Яны напраду мел некаторае падабенства з вакам ц генам, але пры гэтым не был н тым, н другм. Менавта тады мне прыйшла да галавы думка аб вакалаках. Дакладней, пярэваратнях на стады ператварэння. Яшчэ не жывёлы, але жо не людз. Голыя, аслзлыя целы без посц, прыгорбленыя постац, догя чэпстыя лапы з загнутым кпцюрам ды кластыя зяпы, якх па-блюзнерску пермяшался рысы звярыныя чалавечыя. Некаторыя з х бегл на дзвюх нагах, нязграбна валюхаючыся завальваючыся наперад, але большасць з х перамяшчался па-звярынаму, на чатырох. чатырохногя стоты, х двухногя супляменнк рухался надзвычай хутка - хутчэй, чым я бегаю, зразумела было, што любая спроба ратавацца цёкам загадзя вырачана на правал. Усё рона, што цякаць ад згра сабак - дагоняць на раз-два.

Але н страху, н панк я не адчула. Кал гэта гайня наблзлся да мяне, я проста саступла бок прыхнулася да металчных парэнча моста, даючы м дарогу. Яны прамчался мма, нават не зрнушы на мяне. Вдавочна, палявал яны не за мной. хняй мэтай была лесапльня, то бок, нежыць, якая там акапалася. З адным з чарнакнжнка ужо расправлся, двое астатнх, напэна, усё яшчэ курчылся снезе, люта чапляючыся за падабенства жыцця, якое выслзгвала ад х. Яны был тольк мона жывыя, слай вядзьмарства трымаючыся целах, якя належыл не м. Цяпер яны памруць па-сапраднаму, х догае падарожжа скрозь прастору час будзе скончана. Цкава, спадара мэра таксама загрызуць? Ён жа сётк пакуль яшчэ не нежыць. Проста чынуша-сатанст. Альжбета. Яна таксама засталася там, каля лесапльн. Зрэшты, за яе я была спакойная. Вядзьмарка ведала пра вакалака. Яна мяне папярэдзла - не бойся, не крануць. А можа, яна з вакалакам заадно? Казала ж яна, што 'разбярэцца' з чарнакнжнкам. Вось заклкала гэтк атрад камандас з ншасвету. Я так мяркую. Трэ будзе спытаць яе потым... кал яно, канечне, кал-небудзь надыдзе, гэтае 'потым'...

Вакалак был не тольк на лесапльн. Зараз м кшэ увесь горад. На адной тольк вулцы прыватным сектары я налчыла х з падзясятка. Па-ранейшаму не зважаючы на мяне, яны подбегам рухался здож ходнка як ганчак, вышуквал здабычу. Нарэшце, быццам штосьц чушы, яны разам кнулся нейк цёмны тупчок, куды не сягала святло лхтаро. Пачулася адрывстае гырканне, падобнае да сабачага брэху, праз мгненне з тупчка выпаз пседа-цхар у трэнках. Ц не той самы, якога я бачыла каля школы? Можа, той самы, а можа не. Усе яны выглядал абсалютна аднолькава. Вакалак абклал цхарыка з усх бако - адзн заскочы яму на спну, друг чапся глотку, яшчэ двое круцлся яго пад нагам грызл яго за лытк. Той канвульсна разгойдвася, спрабуючы стрэсц з сябе нападнка, няклюдна маха рукам. Матам, аднак, ён пры гэтым не лаяся. Ён наогул не выда ан гуку - н крыку, н ляманту, усё адбывалася абсалютным мачанн, кал не лчыць вантробнага рыку вакалака. Незабаве голем, страцшы ранавагу, павался снег, вакалак накнулся на яго галоднай зграяй, пачалося баляванне. Паназрашы трох за гэтай сцэнай, я акуратна абышла х па кругу рушыла далей.

Мнушы яшчэ некальк прыватных дамо з агародчыкам, я натрапла на груду жаляззя, у беспарадку раскданага па асфальце. Я не адразу зразумела, што гэта такое. Металчныя агароджы, што калсьц перакрывал выхад да плошчы, цяпер перакуленыя моцна пагнутыя, был бязладна звалены кучу, утварышы штосьц накшталт барыкады. Не без цяжкасц прабрашыся цераз гэты завал, я, нарэшце, апынулася на плошчы.

-- Блн!.. - вырвалася мяне.