Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Тут чынся форменны Армагедон. Не, не так, што я бачыла на вдэа з Мнска. Н АМАПаца, н пратэстоца тут не было. Людз як такя наогул адсутнчал. На плошчы гаспадарыл вакалак. Не ведаю, кольк х тут сабралася, пэна, сотн. Яны палявал на нежыць - хадзячых мерцвяко, замаскраваных пад цхарыка у цывльным. Дзейнчал вакалак на дзленне зладжана мэтанакравана, быццам паводле нструкцы. На мерцвяко, якя стаял паасобку, яны накдвался невялкм групкам па трое ц чацвёра, упвался м у горла карак, валл на зямлю, грызл раздзрал кпцюрам. Тых, што сядзел жалезных фургонах, выцягвал вонк перагрызал м глотк. Большасць атазака ужо стаял пустыя. Яны был моцна абдзёртыя пакарабачаныя, з выдраным дзвярыма павыбваным вокнам, некаторыя был перакулены ляжал на асфальце дагары колам. У нешматлкх ацалелых машынах усё яшчэ хавалася нежыць. Адзн з такх фургона зграя вакалака атакавала проста мяне на вачах. Вокападобныя стоты разлютавана трэсл яго разгойдвал, мкнучыся перакулць, кдался на бранраваныя сцены, вснул на дзвярах закрачаных вокнах. Яшчэ двое вакалака заскочыл на металчны дах азвярэла скрэбл яго кпцюрам, быццам спрабуючы адкаркаваць кансервавую бляшанку. Нарэшце фургон нахлся са скрогатам завался набок, яго адразу ж накрыла хваля гнуткх бясшэрсных цела, якя тольк часткова был звярыным. Я бачыла, як у паветра зляцел выдраныя 'з мясам' дзверы. Адкаркавашы атазак, вакалак прынялся за пседа-цхарыка. Жывых мерцвяко выцягвал з фургона аднаго за адным, як шпроты з бляшанк, тут жа, не адыходзячы, так бы мовць, ад касы, пачынал х грызц рваць на кавалк. Што характэрна, падчас расправы се големы заховал грабавое мачанне. Н крыка, н лаянк. Пакорлва без наракання прымал свой лёс... А мажлва, опцыя 'голас' х папросту не была прадугледжана. Хто ведае.

Я повольна крочыла цераз плошчу, старанна абмнаючы зграйк балюючых вакалака ды кучк пашматанага адзення, пад якм, мажлва, яшчэ заставался шматк недаедзенай мёртвай плоц. Вакалак мяне бачыл, у гэтым не было сумневу, аднак яны не выялял варожасц дачыненн мяне. Яны пранослся мма, часам кдаючы на мяне хуткя позрк, але вдавочна, я не яляла для х някага нтарэсу. х цкавла тольк нежыць. То добра. Заядацца з вакалам мне зусм не смхалася. Давол з мяне Пачвары.

Праходзячы мма помнка Ленну, я бачыла вялзнага рудога ката з падраным вухам. Я пазнала гэту звяругу. Кот Альжбеты. Ён нерухома, нбы мураваны, сядзе на пастаменце спакойна назра за бойняй, што чынлася на плошчы. Яго круглыя жатлявыя вочы свяцлся, а вусатая фзяномя - я гатова была гэтым паклясцся - расплывалася зхатлвай усмешцы. Так, кацдла хмылся, як той Чашыр, здавалася, ён вось-вось раскрые пашчу выдасць чалавечым голасам: 'Аперацыяй па зачыстцы задаволены!' То ж бо. 'Чысцльшчык' працавал вельм шпарка, з такм тэмпам яшчэ да ранку Овельск будзе вольны ад нежыц. Я жо не сумнявалася, што вакалак з вядзьмаркай заадно. Харуснк. Мне невядома было, якм чынам яна прыцягнула х сюды як ёй удалося з м дамовцца. Дый не мая гэта справа. Галонае, каб пасля 'зачыстк' гэтыя бравыя камандас вярнулся туды, адкуль прыйшл.

Мнушы плошчу, я перайшла пустыннае скрыжаванне, над якм разгойдвася на ветры мрга жотым самотны святлафор, незабаве апынулася на старой вулцы з таполевым прысадам, якая вяла да Чортава моста. Я ведала - ён там. Чакае мяне, з м усе дэманы Гпербарэ. Стаяць каля Брамы, глядзяць на сусвет яго вачам. Так, ён ужо не чалавек. Адзн з х. х давераная асоба. Праз яго яны жадаюць займець ключ да Брамы. Кал х атрымаецца, яны войдуць зробяцца тут гаспадарам, а мы знкнем. Людз м непатрэбны, н жывыя, н мёртвыя... Ладна, псяюха. Я вам так проста не дамся. Я раз ужо збегла з-пад нажа, яшчэ пабачым, хто каго... А Лёня? Што з м рабць? - падумала я раптам. тут жа сабе адказала: Кнь. Ён ужо не жыве. Жыццё яго было зусм нядогм, ён не паспе зрабць нчога дрэннага. Папаша яго прыкончы. Шкада, але што зробш. Няма яго. Ёсць ншы. Вось м зоймемся. 'Тры, чатыры, пяць, мы дзём цябе шукаць. Да лхаматары. Сваячанец', прашаптала я рушыла да моста, над якм шугала тагасветнае зарыва.

28. Vade Retro*

Мост ахнала зелянявая святлвая смуга. Яна всела над Овелькай, як радыёактынае воблака, а з вру нзе здымася слуп нерухомага халоднага полымя. Мёртвае зарыва, якое не адкдвала ценя, шугала да самага неба, засцячы зоры. Лхтары на мосце сё яшчэ гарэл, на тле гэтага тагасветнага ззяння святло х пацьмянела зраблася чырванаватым.

Ён чака мяне тут, як я меркавала. Стая пад лхтаром, прыхнушыся да парэнча схлшы галаву, быццам штосьц выглядаючы сабе пад нагам. Рук кшэнях - Лёнева звычка, -- лаёвыя валасы звсаюць на твар, завэдзганая вопратка батаецца, як на вешалцы. Ну вдок яго, канечне. Мярцвяк хадзячы. У Захара раней знешнасць была не фантан (я асабста лчыла яго вырадкам), а цяпер зусм нешта зда. Ён сапрады выгляда хворым. Альбо ншы давё да крайняга псхозу. Што ж ты так, Яромка? Зусм не клапоцшся аб свам пасрэднку. А гэта, мж ншым, жывы чалавек, не вядро з балтам.

-- Ерамей, -- паклкала я напаголасу.