Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Ён узня галаву, зрну на мяне. У водблсках тагасветнага полымя яго фзяномя здавалася зеленаватай, пад лбом залягал глыбокя цен, вачэй амаль не вдно, тольк дзве нерухомыя святлвыя кропк там, дзе павнны быць зрэнк. Эфектна. Дарма, Яромка. Я так ужо пераканалася, што ты нелюдзь. Цкава, як гпербарэйцы гэта робяць? Так перакроць чалавечую прыроду. Пэна, нейкя манпуляцы на квантавым узрон. Як у той прыпавесц пра ведзьмака васлска. На самай справе х запхнул не звычайную дамавну, а нейк агрэгат, як змяняе структуру атама. ДНК сё такое. Гпербарэйцам гэта як два пальцы пераслаць. Эх, такую цывлзацыю прамарктавал. Зрэшты, сёння яны плануюць узяць рэванш. Людзей, прада, у расход пусцяць. Гэта ж гпербарэйцы, хняй сстэме каштонасцей жыццё чалавечае танней за гано птэрадактыля. Дарэчы, ц не з-за гпербарэйца дыназары вымерл? Альбо хняя цывлзацыя загнулася раней, чым з'явлся дыназары?.. Так, куды гэта мяне зно панесла?..

-- Яны спадзявался, што я нешта пакну для х, -- прагавары ншы голасам Лён Захарава. - Гэтыя крэтыны з 'Унутранага Кола'. Яны з самага пачатку лчыл мяне нявартым. Глядзел на мяне, як на апошняе быдла. А вынку х усх паймел. Усё хнюю херу поным складзе. Лузеры. Чы як то па-тутэйшаму? - ён выцягну руку з кшэн пакруц указальным пальцам каля лба. - Дэбльныя ардынарцы.

Складна жупць. дзе тольк набрася такх слоца? Не сваёй жа Расейскай мперы, ц кал ён там жы. Карыстаецца ведам пасрэднка. Цкавенька, каго гэта Лёня зва 'дэбльным ардынарцам'? Пэна, Цёму Жыхарэскага. У яблычак, Захар. не запярэчыш.

-- Забваць мяне будзеш? - пацкавлася я.

Ён паматля галавой.

-- Неканечне. То ест, гэта зусм неабавязкова.

Я хмыкнула.

-- Ды няжо? А мне здалося, што ты зашыбся як аматар расчлянёнк.

-- Ну-ну, дз'ечынка, -- ягоным голасе раптам з'явлся прымрэнчыя нотк. - Не трэба лчыць мяне вылюдкам. Думаеш, я бы заадно з тым блазнам? У жэдным выпадку. Я, скажам так, ме часовую патрэбу хнх паслугах. Ты весь час бегала ад мяне, а я жада адно пагутарыць з табою па душах. На чтэры очы.

-- Да-а-а? - працягнула я з кплвасцю. -- А там, у парку, ты таксама чыста пагаварыць хаце?

-- У парку... -- ён замок, прыкрышы вочы. Здавалася, што ён зараз капаецца памяц Лён. Сапрады як врусная праграма, якая счытвае чужыя файлы.

-- Цмафей, так? - прамов ён нарэшце. - Зразумей, гэта было дзеля тваёй жа карысц. Яго прысутнасць была непажаданая.

-- У якм сэнсе? - спытала я, адчуваючы, што мяне зно апановае лютасць. Спакойна, сястрычка, спакойна. Не вядзся на правакацы...

-- Гэты чалавек душы тваю снасць, яго неабходна было прыбраць, - сказа ншы. -- Пасрэднк адчува да Цмафея асабстую непрыязнасць, чым я скарыстася. Яго не прыйшлося нават дога угаворваць, дастаткова было злёгку падштурхнуць.

-- веда жа, куды бць. Адмарозак, -- прамовла я з нянавсцю. - Дзе Лёня?

-- Яго тут няма, -- адказа ён абыякава. - Але я гатовы выслухаць усе рэкламац'.

Тут мяне закалацла па-сапраднаму. Яго непрабная спакойнасць мяне вар'явала. Халера, ды ён проста здзекуецца! 'Ты паскуда! Брыда! Сволач паганая!' хацелася мне крыкнуць яму твар. Але я стрымала сябе.

-- Чаму ён? - спытала я. -- Чаму менавта яго ты зраб свам пасрэднкам?

ншы пацепну плячыма.

-- То проста, як булка з маслам. Ён мройца. Чалавек з адмысловым складам душы, чуллвы да плыву снасцей з нэга святу. Як ты я. У тым сэнсе мы аднолькавыя.

-- Аднолькавыя? - патарыла я з агдай. - Бздура! Я не такая, як ты. нкол не буду.

ншы схл галаву, плечы яго затрэслся. Ён смяяся. Увесь час з мяне ржэ. Нават крыдна. што такога недарэчнага я сказала?..

-- Тая, Тая. Ты не разумееш, -- прагавары ён, адсмяяшыся. - Мы не проста падобны. Мы адзнае цэлае. Я ты. Една радзна. У табе мая кро. Усвядом гэта, нарэшце.

-- Чаго? - я зрнула на яго з неразуменнем.

Ён глядзе на мяне, хмылся. У ягоных вачах не адлюстровалася някх эмоцый, але зразумела было, што яму зараз весела, дужа весела.

-- Альжбетка табе не сказала? - спыта ён з кпнай голасе. -- Дарма. Кал б ты даведалася, то не стала б мяне цурацца. Бо мы адна сям'я. Наш агульны продак ме прозвшча Ляпец. ён бы вешацелем.

Ляпец. У грудзёх у мяне запякло, быццам я глынула кпеню.

-- Хлусня. Ты гонш, Захар, -- прагаварыла я, на хвлну забышыся, што прада мной не Лёня, а ншы.

-- Пархом Ляпец. Мой папаша. Твой тройчы прадзед, -- адчакан ншы. - не халоп бязродны, а са збяднелай шляхты. Шляхетнасць сваю Ляпцы карты прайграл, а Пархом вырашы паправць становшча. Бунтонка па лясах лав, ды сам жа х веша. Тут, у ярку. нашчадк яго такя ж. Таса, ты ведаеш, што адзн твой прадзед бы палцаем, а друг крава масавым растрэлам?

-- Хлусня! - патарыла я парта.

Ён юдашыць. Проста тлумць мне галаву. Здэмаралзаваць жадае. Не выйдзе, Яромка. Я напагатове. Ты не заблытаеш мяне сваёй брахнёй.