Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

-- Хба Альжбета не згадвала пра свайго знклага брата? Таго самага, што сышо аднойчы з дому, ды з канцам? - спыта ён. - Васлька Ляпец яго мя. Прапа бы, а праз кольк гадо выплы у Мнску. Звязася там з крымнальнкам. Потым яго асудзл за забойства. Бандыцкая разборка. Тэрмн яму дал невялк, як садзельнку. Двое душыл, а ён за ног трыма. А кал прыцснул, ён абодвух зда з вантробам. Ляпец да мозгу касцей.

Ён выда каротк смяшок.

-- У турме ён пача перапсвацца з малалетнм дыёткам. З некалькм адразу. Тады мода была такая, усе хацел замуж за зэка. Гэтыя лсты ён зачытва услых. З х ржала ся зона. А кал ён адкнуся, то напраду ажанся. З адной з гэтых стэрычак. Прада, ненадога. Знойшо сабе лепшую, а той да выспятка. вярнулася яна родны Овельск з дзцём у падоле. Гэта была ты, Таса.

-- Змоч, паскуда! -- крыкнула я. Мне хацелася зацснуць сабе вушы.

-- Што, прыкра? Нц не ятрыць так, як прада, - сказа ён, пасмхаючыся. - Але прызнай, у глыбн душы ты гэта ведала. Я зазра у твае мро, кал ты была яшчэ дзцём. Ты мела рацыю наконт сябе. Дачка Змея, так ты звала сябе маленстве? тое прада. Таса, ты не зусм чалавек. На табе метка Старых. на Альжбетцы таксама. на сх, хто нарадзся пасля мяне. Гэта нас сямейнае. Усе пазначаныя, ды не се годныя. Пашкоджаных многа. Але то не пра цябе, Таса. Ты далая атрымалася. Вартая свах продка. Нездарма Старыя абрал цябе, даверышы табе ключ.

Не слухай яго, казала я сабе. Не слухай. Гэта проста морак. Ашуканства. Але халера, як жа складна гаворыць! Лагчна, па-сур'ёзнаму. Не чакала. На лесапльн ён паводз сябе, як апошн крэтын. Ц не намысна? Прынамс, чарнакнжнк трымал яго за дыёта. Я гэта зразумела з хняй гутарк фургоне. Для х ён бы проста прыдуркаватым тутэйшым, якому чыста выпадкова дасталася сла Старых. А Яромка, у сваю чаргу, ахвотна выконва ролю блазнаватага дурня. спакойна, без перашкод, рухася да сваёй мэты. Канспратар чорта. Ён значна разумнейшы, чым здаецца на першы погляд. Хтры, як шатан. па-сапраднаму небяспечны. Чарнакнжнк гэтага так не цямл. А пан Кунцэвч, здаецца, яго раскус. Таму цёк за мяжу. Стары вядзьмак баяся свайго служк. Веда, што з м у свет прыйшла пачвара, з якой някм чарам не справцца. Хба тольк абухом па галаве, дый тое без гаранты.

-- Добра, Яромка, я сё зразумела. - сказала я. -- Але ад мяне чаго ты хочаш?

-- Ты една з нас. ты гэта ведаеш. Табе нкол не падабалася жыць сярод людзей. Дый людз засёды бачыл табе чужанцу. Нават родная мац ад цябе шарахалася. Для х ты вырадак. Чарна овца. Твая сапрадная радзна там, за Брамай. Ты наша страчанае дзця. Згубленае, закнутае сусвет, як завшэ бы для цябе варожым. Мы не жадаем табе зла. Мы хочам, каб ты вярнулася да нас. Таса...

Ён зраб крок да мяне. Я паспешлва адступла, не зводзячы з яго вачэй.

-- Ключ, Таса. Ты маеш ключ, - сказа ён спакойна. -- Нам не хацелася б адбраць яго слай. Скарыстайся м. Сама, без прымусу. Я патлумачу, як гэта можна зрабць. Адчын Браму. Дай нам увайсц будзь з нам.

Я пакруцла галавой.

-- Не!

-- Ну, дзевчынка, -- прамов ён мяккм голасам.

Вусны яго рассунулся, на ягонай фзяном з'явлася скрыленая смешка, нбы выскал драпежнай рыбны. Знаёма. Лёня гэтак жа смхася. Замест усмешк яго засёды атрымлвалася нейкая хваравтая грымаса. ншы сётк шмат перайма у свайго пасрэднка. Ц наадварот, гэта пасрэднк перайма ншага? Чорт х разбярэ. Складаныя х был заемаадносны. Лёня быццам бы спрыма ншага як чужародную снасць. Хаце вызвалцца. Мабыць, з-за гэтага пятлю палез. Тады, у школе. Усе помняць гэту гсторыю. Гэта адбылося праз год пасля смерц ягонага бацьк. Лён тады было трынаццаць. Ён накну шворку на водаправодную трубу. Ледзь адратавал. Наша класная кранца потым гаварыла, што Лёня проста выпнаецца, хоча прыцягнуць да сабе вагу, а дырэктарка адназначна назвала яго шаленцам. Скандал атрымася страшэнны, але рэшце рэшт гэту справу замял. Як се наступныя. Гэта бы адзны вядомы мне выпадак, кал Захар спрабава забць сябе. Пасля гэтага ён пача ужо на людзей кдацца. А Жыхарэск-старэйшы кожны раз яго адмазва. Па старой памяц. Ён сябрава з Захаравым бацькам, пакуль той не разбся на Чортавы мосце... Блн, лепш бы яго адразу засунул вар'ятню. Так было бы лепей для сх.

-- Тая, -- ншы зраб яшчэ адзн крок да мяне працягну мне руку далонню гору. - Годзе жо гарэзаваць. Вяртайся дадому. Крэныя зачакался.

Я мочк адступла, не даючы яму наблзцца. Прызнацца, ншаму сётк далося збць мяне з панталыку. Я чакала чаго загодна - бойк, калатнечы, але тольк не гэтага. Пачувалася я жо не такой рашучай, як раней. Цяпер мне хацелася проста цячы. Я хутка азрнулася, ацэньваючы шлях адступлення, кнула позрк за агароджу моста. Овелька верх па цячэнн была прыхоплена лёдам, а пад мостам у врах, якя нкол не замярзал, бурлла клекатала вада. Не, скакаць з моста - не лепшая дэя, гэта самагубства. Трэба бегчы. Проста павярнуцца ляцець на злом галавы зваротна да плошчы, дзе сё яшчэ гаспадарыл вакалак. Штосьц мне падказвала, што ншы туды не сунецца... Зараз, зараз. Тольк б ён не разгада мае намеры. Трэба неяк адцягнуць час... Я зно павярнулася да яго зазрнула яму твар.