Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Ён замахнуся заточкай, цаляючы мне твар, але я паспела захлцца локцем, дар прыйшося мне па руцэ, распарошы рука байк слзганушы па скуры. Болю я не адчула. Ён рагатну зноку занёс нада мной лязо. Гэтым разам мне паласнула па далон пальцах. Халера, ды ён зараз пакроць мяне на шматк!.. У панцы я схапла яго за руку паспрабавала адштурхнуць. Яго гэта жудасна развесялла.

-- У-у-у, курвска, -- прамов ён, рагочучы.

Трымаючы яго за запясце (лязо было жо на зрон мах вачэй), свабоднай рукой я лхаманкава мацала накол сябе. Нарэшце я натрапла на штосьц важкае - здаецца, аскепак раскрышанага асфальту, адразу схапла яго. Цяпер тольк не схбць!.. Я сабрала апошня слы з усяго маху стукнула ншага вуха. Атрымалася. Цха вохнушы, ён выпусц з рук заточку завался на бок. Я з гдлвасцю адпхнула яго абмяклае цела. Потым я пёрлася далоням ходнк павольна, у некальк захода, паднялася. Ног трэслся, мяне моцна вадзла бак. Не, у такм стане я далёка не цяку. Кро з носу сунялася, затое са свежых парэза ллося цурком. 'Свшча, як з зарэзанай свнн', падумала я, прыцскаючы да жывата параненую руку. Тольк б вену не зачап, гадзёныш. Цкава, Цемра здолее загаць гэтыя раны? Дарэчы, як яна там? Я прыслухалася да сябе. Сястрычка быццам трох ачомалася. Я зно адчувала павольны вр у грудзях. Занадта павольны. Усётк бракуе энерг. Альбо яшчэ не паспела перазагрузцца. Дзе ж слы зяць? Думаць трэба было хутка, бо ншы паспе ужо апрытомнець. Лаючыся скрозь зубы, ён прызняся ста на кален. Зрну на мяне. Па яго левай шчацэ спаза струменьчык крыв. Добра ж я яму прыклала.

-- Ах ты, шлёндра. Пся крэв, -- працадз ншы.

Ён учапся за агароджу моста рыком падняся на ног. Я адступла, хстаючыся. Зараз накнецца. Што ж рабць? Думай, думай!.. Цемра мае тую ж прыроду, што Пачвара. Значыць, яна таксама можа слкавацца святлом. Але дзе яго зяць? Тагасветнае ззянне, што ахнае мост, не гадзцца. Мёртвае яно, нетутэйшае. Трэба другое. Якое? Я прыкрыла вочы. бачыла.

Вдзеж паста прада мной, ярк, як выблск маланк. Край, атулены змрокам. Груды, ранны да самага далягляду, росныя травы неба, понае зорак. Стужк рэк мансты азёра. Багны пушчы. Пал з чорным разорам пашы, пярэстыя ад статка. Пахавальныя курганы ахоныя вежы палях. Жалеза, уздыбленая зямля, попел кро. Зруйнаваныя палацы занядбаныя каплчк, дзе пад алтарам жывуць вужак, а на хорах гняздуюцца совы. Моглк, моглк, костк продка, што сплялся з караням пракаветных дрэ. Саламяныя стрэх, цагляныя кварталы, агародчык, жанчыны яркх сукенках. На вяроках сушыцца бялзна, раздзмаючыся пляскаючы на ветры, як крылы лятучых караблё. Яблыневая квецень, геран на падваконнках, котк фортках дзец на арэлях. Усё гэта было саткана са святла. Яно было жывое, мяккае цёплае, як ад свечак у храме. Патаемнае святло, якое нкол не згасае. Сла маёй зямл.

Падпарадкавашыся безназонаму поклчу, я стаяла на мосце, раскнушы рук, зямля аддавала мне сваё святло. Цемра прагна смактала яго, сама напаняючыся ззяннем. Шэрая Мара жо ляцела на мяне, але цяпер я мела дастаткова сл, каб сустрэць яе. Цемра, якая не была жо Цемрай, вылецела вонк закруцлася мяне перад вачам, як вогненае кола. Звычайнае кола са спцам калодкай, накшталт тых, што коцяцца са схла кургано у купальскую ноч. Я працягнула руку зяла яго за сярэдзну. Яно гарэла агнём, але не апякала. Шэрае абрынулася на мяне, як задушлвы морак, аблытала клейкай павуцнай, абдаючы затохлым смуродам склепа, дзе бронзавых дамавнах гнюць костк тырана усх мнулых эпох, гнюць не могуць памерц, бо нават у магле х грызе нятольны голад прага новай крыв... Не, вурдалак, не атрымаеце. Не гэтым разам.

-- Шкыньдзёхай. Жаба гпербарэйская, -- прамовла я кнула Мару вогненнае кола.